Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

ΧΧΧΙ Θεομηνία και Φωτιά

Η σκηνή του Αίαντα βούιζε σαν μελίσσι, μεστή από κόσμο -κυρίως γυναίκες- σε βαθμό υπέρτατο, που ξεπερνούσε κατά πολύ τις γέννες των παιδιών του. Ο ίδιος ο γιος του Τελαμώνα απουσίαζε, προετοιμάζοντας τις σπονδές της πρώτης ημέρας του γάμου μαζί με τον Τεύκρο, συνεπώς η σκηνή είχε καταληφθεί από σκλάβες όλων των Αχαιών αρχηγών, οι οποίες είχαν κατακλύσει από την ώρα που η είδηση είχε κυκλοφορήσει, απαριθμώντας τα απαραίτητα υλικά, για να φτιάξουν το νυφικό, να στολίσουν τα μαλλιά της νύφης και τόσα άλλα, στα οποία η Τέκμησσα δεν είχε δώσει καμία σημασία. Το μόνο που λαχταρούσε, ήταν να αντικρίσει τον αγαπημένο της Αίαντα όχι ως άρχοντα μα σύζυγο της, ίσο σε όλα, με τα παιδιά τους νόμιμα, σεβαστά και υπολογίσιμα από όλους. Ήδη τη θεωρούσε ίση του, για αυτό ήταν πεπεισμένη, μα πολλοί την κοιτούσαν ύποπτα και μουρμούριζαν νόθα και μπάσταρδα όποτε έβλεπαν τους γιούς της, γεγονός που την εξόργιζε κι έστριβε τα σωθικά της σε βαθμό αβάσταχτο. Όλα αυτά θα τελείωναν. Ως σύζυγος του Αίαντα και μέλλουσα Άνασσα της Σαλαμίνας, δε θα εισέπραττε ποτέ αποδοκιμασία ή ειρωνεία, όπως και τα αγόρια της, οι πολύτιμοι θησαυροί της.

Η συνύπαρξη με τον Αίαντα τους πρώτους μήνες την είχε γεμίσει ανία και κόπωση. Δεν της επέτρεπε να κάνει τίποτε παρά να του γεμίζει ενίοτε το κύπελλο με νερωμένο κρασί και να του κρατά συντροφιά καθώς δείπνιζε, όπου αντάλλασσαν ελάχιστες κουβέντες ή βασίλευε σιωπή. Όλη την ημέρα, περιφερόταν μοναχή στη σκηνή κι όταν ρωτούσε τους υπόλοιπους ολιγάριθμους υπηρέτες αν μπορούσε να κάνει κάτι, εκείνοι της ζητούσαν να παραμείνει αδρανής, διαταγές του Πρίγκιπα Αίαντα.

Για καλή της τύχη, τότε είχε γνωρίσει στην πηγή από όπου γέμιζαν τις στάμνες με νερό, τη Διομήδη και την Ίφη. Η πρώτη, κόρη του Λέσβιου βασιλέως Φόρβαντα, λάφυρο μετά την επιδρομή του Αίαντα, του Οδυσσέα και του Αχιλλέα, για να καταλήξει στον τελευταίο κι η δεύτερη δώρο του Πηλείδη στον αγαπημένο του Πάτροκλο. Δυο γυναίκες σκλάβες μα γεννημένες αρχοντοπούλες όπως κι εκείνη. Η συμπάθεια άνθισε μεταξύ τους προτού καν το συνειδητοποιήσουν και σύντομα εξελίχθηκε σε φιλία. Οι τρεις τους δημιουργούσαν μια ομάδα αλλόκοτη και ταυτόχρονα εξαιρετικά ισχυρή· η φωτιά στην ψυχή της Τέκμησσας που καθρεφτιζόταν στα αμυγδαλωτά της μάτια έδινε θάρρος στην ταπεινή κι ολιγόλογη Ίφη, ενώ μετρίαζε ολίγον την αστείρευτη ματαιοδοξία της Διομήδης. Τότε, δεν είχε ακόμη έρθει η Βασίλισσα της Λυρνησσού κι εκείνη κατείχε τα πρωτεία στην εύνοια του Πηλείδη, πεπεισμένη τελικά πως θα γινόταν γυναίκα του, αν του γεννούσε έναν γιο, πράγμα που δεν κατόρθωσε ποτέ.