Poisoned || Teen wolf || #1 ✔️

Hoofdstuk 1

Vandaag een maand geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was. Mijn moeder, Kate Argent, is dood. Dat betekend het einde. Ik heb niemand meer! Mijn moeder zei altijd dat ik geen familie had, dat we alleen waren. Ze vertelde me verhalen over de weerwolven uit de stad, die ze vermoord zouden hebben. Iets was niet juist aan die verhalen. Wolven mooden niet. Ze laten je veranderen in een van hen of ze scheuren je in duizende stukken, maar ze vermoorden niemand.

Vanaf het moment dat mijn moeder de stad verliet, ging ik op zoek, op onderzoek naar de waarheid. Eerst onderzocht ik mijn moeder haar facebook, misschien had ze daar een 'vriend' die Chris heette. Maar dat leidde me nergens naar. Ik stond geen meter verder. Ik moest het anders aanpakken. Ik vergat school en ging verder opzoek naar informatie die belangrijk zou kunnen zijn.

Ik doorzocht mijn moeder haar laptop, die ze gelukkig niet bij haar had, en daar vond ik al iets.

Chris Argent

Die ene vriend was dus toch haar broer en met andere woorden, mijn nonkel, mijn oom. Naarmate ik meer informatie opzocht naar mijn familie Argent, vond ik een heleboel dingen. Ook Chris was een jager, een hunter, zoals mijn moeder en ik. Hij heeft een vrouw, Victoria en een dochter, Allison. Ze leven in de stad Beacon Hills, dat zo'n 3 uur hier vandaan is. Meer informatie had ik toen niet nodig.

Ik pakte mijn spullen in die ik hoogst waarschijnlijk nodig had en stak het weg in een zak. Niet alleen kleren, maar ook fotokaders, schoolgerief en dat soort dingen nam ik mee. Ook nam ik een paar koffers van mijn moeder mee met daarin geweren en pijlen om te jagen. Ik nam het allemaal mee.. Ik nam het mee naar Beacon Hills.

•••

Nu, zit ik in de jeep van mijn moeder, geparkeerd op de parking van Beacon Hills High School. Ik sta naast Allison haar wagen geparkeerd en wacht totdat de bel gaat. Het zal hier zo overrompeld worden door studenten, hopelijk zal ik haar herkennen. Waarschijnlijk wel, want ik houd haar al drie dagen in de gaten. Telkens vanop een afstand kijk ik haar na. Kijk ik hoe ze naar school gaat, hoe ze wandelt en hoe ze telkens weer met hetzelfde meisje het schoolgebouw binnengaat. Het meisje heet Lydia, een van de populairste hier op school. Ze heeft een haarkleur dat moeilijk te beschrijven is. Ook lijkt het te veranderen bij verschillende lichtinvallen.

Dan hoor ik het krijsende geluid van een schoolbel, een geluid dat ik al een tijdje niet meer heb gehoord. Zoals verwacht, stormt er een menigte jongeren het gebouw uit. Ik neem mijn verrekijker van de passagiersstoel en ga opzoek naar een teken van Allison. Na twee minuten gaat ze de trappen af en wandelt ze deze richting uit. Wanneer ik de motor wil starten, zie ik dat ze wordt tegen gehouden. Een jongen van onze leeftijd spreekt haar aan en ze glimlacht telkens weer. Ze knikt en loopt verder naar haar wagen. Ik leg de verrekijker snel weer weg en doe alsof ik de krant lees. De krant had ik deze ochtend gekocht.

Ik hoor voetstappen voorbijkomen en dan hoor ik een autodeur dichtgaan. Ik kijk even op en zie dat ze langzaam wegrijdt. Ik start de motor snel en volg haar wagen. Langzaam rijd ze verder en ik volg haar vanop een afstand, zodat het niet zou opvallen. Na een tiental minuten draait ze af bij een appartementsblok. Ze stapt uit en gaat naar binnen. Ik parkeer aan de overkant en kijk haar na.

Ik bekijk het gebouw goed en probeer het visueel op te nemen. Plotseling zie ik een licht aangaan in één van de kamers. Ik schrik even, maar besluit toch om eens een kijkje te nemen met mijn verrekijker. Ik zie Allison op haar bed liggen en verder gebeurt er niets, totdat de deur opengaat. Een man van een vorige generatie staat aan de deur en komt langzaam haar kamer binnen. Ik bekijk de man goed en herken die neus en oren. Het is Chris, de broer van mijn moeder.

Het voelt niet zoals ik had gedacht. Zoals vele zouden denken, zou ik blij moeten zijn, enthousiast en nieuwsgierig, maar dat is niet het geval. Ik voel iets opborrelen binnen in me, alsof ik kwaad ben, ookal ben ik het niet, maar mijn natuurlijke ik zegt dat ik woede zou moeten voelen. Ja mijn moeder heeft vele dingen voor me verzwegen, achterwege gelaten alsof het met niets doet, maar het is oke. Het is oke dat ik het nu pas weet, het is oke dat ze tegen me loog, het is oke omdat ik nooit anders heb geweten. Ik had geen familie en daar heb ik mee leren leven. Nu dat alles zo dichtbij is, voel ik me klein en voel ik de angst die ik in een lange tijd niet meer heb gevoeld opkomen.

Wie is mijn echte familie? Wie is mijn vader?

<<<>>>

A/N:
Hallo lieve lezers, zo dit was het eerste hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het nog interessant vinden. Ik weet dat het een beetje vaag is nu, maar alles wordt duidelijk naarmate het verhaal vordert.

someone_special