Poisoned || Teen wolf || #1 ✔️

Hoofdstuk 17

"Hij heeft het recht gered te worden. Net zoals iedereen." Zeg ik vastberaden met veel hoop.

Ik hoop dat we hem kunnen redden...

Voor ik kan proberen om Chris te overtuigen, grijpt er iemand naar mijn keel. Ik voel langzaam de lucht uit mijn longen glippen. Ik houd mijn mond open om te proberen toch lucht binnen te krijgen ookal lijkt het onmogelijk.

"Heather!" Roept Derek en dan zie ik dat Stiles hem weer tegen de tafel gooit.

"Je gaat toch niet je kleine nichtje neerschieten?" Vraagt Stiles zielig en sarcastisch aan Chris.

"Ik kan je nog steeds raken zo." Zegt Chris, waarvan ik schrik. Zou hij echt door me heen schieten?

"Chris, richt het pistool naar beneden." Zegt Sherrif Stilinski als hij ook zijn pistool boven haalt.

Voor mij liggen ze te discusiëren, derek ligt tegen de grond, Allison is in diepe gedachte en ik sta hier naar lucht te happen.

Flashback:
"Ik had hem kunnen doden." Zegt Stiles als hij naar zijn bebloede handen kijkt. Ik heb zoveel medelijden met hem..

"Maar dat deed je niet." Zeg ik als ik me bij hem neer zet. Hij kijkt me rustig en vol schaamte aan. Ik neem zijn handen vast omdat hij helemaal staan te trillen en probeer hem zo te kalmeren. "Alles komt goed." Fluister ik als hij zijn hoofd tegen de mijne laat leunen.
Einde flashback

Zonder nog één keer na te denken, grijp ik naar Stiles zijn hand. Het kan niet zijn dat hij niets om me geeft. Ik neem zijn hand in de mijne en verstrengel onze vingers. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem als ik voel dat de grip rond mijn nek stilletjes aan verdwijnt. Ik kijk Stiles even aan en zie dat zijn ogen niet zo sluw zijn als ervoor. Ik wist het...

Vrijwel meteen nadien komt Derek naar me toe. "Alles oke?" Vraagt hij me als hij zijn handen op mijn wangen laat rusten. Hij beweegt mijn hoofd van links naar rechts om te checken of alles in orde is. Voor ik iets wil zeggen wordt het plots heel donker.

"Stop ermee! Dat is exact wat hij wilt!" Roept Allison tegen de Sherrif en Chris die nog steeds staan te discusiëren.

"Wel niet exact..." Zegt Stiles en hij draait zich om. "Jullie zijn hier niet om me te vermoorden maar om me te beschermen." Zegt hij als uit de schaduwen de Oni verschijnt.

We vormen een kring rond Stiles zodat ze hem niet kunnen raken. Steeds als ik een gemaskerde man probeer aan te vallen, wordt ik afgeleid door die grijns die me staat aan te staren. Telkens raakt er bijna een zwaard mijn lichaan. Moest Stiles nu niet zo attractief zijn dan zou ik niet worden afgel- Wacht heb ik dat zojuist nu echt gedacht? Gosh wat is er mis met me. Hij is bezeten door een vijandelijke geest!

En plots verdwijnen de zwarte mannen in de schaduw. Ook Stiles is verdwenen. Direct nadien komt Scott onverwachts binnen.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt hij en Allison legt het hem uit.

"Wat dacht je wel niet?!" Vraagt/ schreeuwt Derek naar me als hij me bij mijn schouder vast neemt. Met een sterke kracht draait hij me om en kijk ik hem met angst aan.

"Sorry.." Zegt hij snel als hij mijn schouder los laat.

"Ik-"

"Waarom zou je je leven opgeven voor die gast?!" Vraagt hij me en dit keer lijkt hij niet zo kwaad meer.

"Chris zou nooit op me schieten." Zeg ik zacht en voorzichtig en Derek zucht alleen maar.

"Dan ken je je nonkel nog niet zo goed. Hij zou alles en iedereen aan de kant schuiven, om te doen en te krijgen wat hij wilt. Daarom dat Allison moest ingrijpen." Zegt hij zacht alsof hij niet wilt dat ik het hoor.

"Het is voorbij nu." Zeg ik zacht en hij grinnikt.

"Wel, dat is het niet. Die japanse Nogitsune, of wat dan ook, had je kunnen vermoorden!" Zegt hij als hij met zijn handen naar zijn hoofd grijpt.

Het is duidelijk dat hij gefustreerd is...

"Ik had hoop." Zeg ik droog en meteen had ik zijn aandacht weer. "Ik had hoop dat er ergens nog de gewone normale Stiles aanwezig was. Ik heb nog hoop. Het is net of jullie allemaal al hebben opgegeven! Alsof er niets te redden valt! Maar hij moet gered worden! We kunnen hem niet zomaar aan zijn lot overlaten en hem vermoorden! Het lijkt of jullie allemaal al weten dat er niets te doen valt! We kunnen proberen! Dat is al wat ik van jullie vraag!" Zeg ik en ik merk dat ik net weer een uitbarsting heb gehad. Ik voel mijn ogen prikelen en knijp ze snel samen. Derek slaagt zijn armen om me heen en probeert me te troosten, maar er valt niets te doen...

Hoop is gevallen, het bestaat alleen nog in mijn gedachten...

<<<>>>

A/N:
Wauw wat een hoofdstuk 😳
Vertel me aub wat je ervan vind!

someone_special