Een hele avond bekeek ik het appartementsblok en uiteindelijk viel ik in slaap. De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van een wagen dat met piepende banden de baan over rijdt. Ik kom verstijfd recht en bots met mijn hoofd tegen het stuur van de wagen. Ik wrijf even over mijn hoofd wanneer ik een bonzend gevoel in mijn hoofd voel. Ik kijk voor me uit en zie Allison nog net de straat uitrijden. Ik herken haar wagen nu al, na een paar dagen.
Ik kijk naar het gebouw en zie Chris in Allison haar kamer staan. Hij kijkt even rond en gaat dan weer weg. Ik kijk weer voor me uit en dan naar het zitvlak van de passagiersstoel. Daar liggen de papieren met de bewijzen, de bewijzen die ik nodig zal hebben om Chris te overtuigen. Hij zal niet gemakkelijk te overtuigen zijn, want mijn moeder was het ook niet. Ik ga ervan uit dat ze dat gemeen hebben.
Ik neem het eerste document van de stapel en zie de pasfoto van mijn moeder erop staan. Ik denk aan haar en dan is de gedachte weer weg.
"Kijk niet terug naar het verleden. We noemen het niet voor niets het verleden. Wat gebeurt is, is gebeurt. Zet je erover heen en ga door met je leven."
Ik slik even en veeg een traan weg. Mijn moeder is niet de eerste persoon die je zou missen, maar wanneer de persoon, die er altijd voor je is geweest, er plots niet meer is, dan ga je ze missen. Of je het nu wilt of niet, je zal ze missen. Je zal ze herinneren door alle leuke momenten die zijn opgeslagen in je geheugen. Maar die zullen vervagen wanneer je de persoon vergeet. Dus hier zijn mijn wijze woorden voor je:
'Vergeet niemand, niets en zeker niet jezelf.'
Weer voel ik een traan van mijn wang rollen en op dat moment besluit ik om Chris te confronteren met de waarheid. Dit is het moment waar ik al een maand op wacht. Het lijkt niet zo heel lang, maar heb je ooit een plank gedaan als work-out?! Dan pas weet je hoe lang een minuut is en hoelang een maand wel niet kan duren voor iemand. Dit is de maand dat wel een jaar leek.
Ik wandel naar het gebouw en denk aan alles wat er door mijn hoofd is geraasd deze twee maanden. Mijn moeder vertrekt, alles lijkt normaal. Mijn resultaten zijn even goed of slecht als anders en dan valt er net een bom recht naast je, een meter van je verwijdert. 'Je moeder is dood.' Het nieuws dat niemand wilt horen, kreeg ik te horen op het moment dat ik met de directeur van school in gesprek ben.
En nu sta ik hier. Voor de deur van een familielid, die ik nooit heb gekend. Iemand dat eigenlijk een onbekende is voor me. Iemand dat een vreemde is, iemand die ik wil leren kennen. Het is een deel van mij en dat deel moet ik met hem delen.
Ik klop op de deur en vrijwel direct hoor ik voetstappen dichterbij komen. Ik hoor een sleutel in het sleutelgat en de deur gaat open.
"Hallo." Zegt hij en probeert te glimlachen. Ik volg hem en glimlach. Ik voel mijn knieën knikken en mijn handen zweten.
"Hallo." Zeg ik vriendelijk, maar nerveus terug.
"Kan ik je helpen?" Vraagt hij bijna geïrriteerd door me.
Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden. "Hallo, ik ben je nichtje?" "Hallo, ik ben de dochter van Kate?" "Hallo, ik ben Heather Argent?" En dan hoor ik een zin dat juist voelt. Het voelt alsof het het beste is wat ik kan doen.
"Heeft u Kate Argent gekend?" Vraag ik hem en hij kijkt me vreemd en verbaasd aan.
"Ja, ze was mijn zus." Zegt hij zacht en wilt er iets aan toevoegen, maar ik kom er direct tussen.
"Ik ben haar dochter, Heather." Zeg ik als ik probeer om overtuigend over te komen. "Ik ben Heather Argent." Zeg ik trots en hij staat er verbijsterd bij. Alsof hij de nieuwe informatie niet kan verwerken.
Hij doet de deur verder open als teken dat ik binnen mag komen, iets wat totaal onverwachts is. Ik zet twijfelend een stap naar voor en hij knikt. Ik mag binnen komen. Ik ga naar binnen en hoor de deur achter me dicht gaan. Hij wandelt me voorbij naar, wat ik denk dat de woonkamer is, en ik volg hem met een paar meters afstand.
Hij zet zich neer in de zetel en wijst naar de zetel dat over de andere is geplaatst. Ik kijk nerveus naar beneden en ga rustig zitten. Ik leg de documenten naast me neer en dan valt er een stilte tussen ons.
Doodstil
<<<>>>
A/N:
Wat vond je van dit hoofdstuk? Ik weet dat het nog niet echt interessant is en het is niet zo heel lang, maar het wordt beter, ik beloof het!
It's my birthdayy :D ^^
someone_special
आप पढ़ रहे हैं
Poisoned || Teen wolf || #1 ✔️
फैनफिक्शनNummer één in de Teen Wolf reeks <<<>>> "Ik had nooit kunnen denken dat ik nog familie zou hebben" "Je hebt ons nu." Zegt Allison met een vriendelijke glimlach. "Je bent niet meer alleen, nooit meer." Ver...
