Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Σκοτεινό Πνεύμα (3ο Βιβλίο)

10

Είχε περάσει μία εβδομάδα και όλα είχαν κυλίσει ομαλά. Όσο ομαλά μπορεί να το έβλεπε κανείς... Η Κάθριν δεν άφηνε τον αδερφό της από τα μάτια της, μέχρι και τα μηνύματα του έψαχνε για να μάθει με ποιον κάνει παρέα πλέον και τι συμβαίνει με εκείνον. Όμως ο Ντέιβιντ ήταν τόσο έξυπνος, όσο και η αδερφή του. Είχε καταλάβει ότι τον παρακολουθούσε και έτσι έκανε τις βασικές του ασχολίες χωρίς να της δίνει αφορμές για σχόλια. Ο Ίαν πλέον είχε προσαρμοστεί στην καινούρια φύση του. Ο πατέρας του ακόμα δεν είχε γυρίσει σπίτι, πράγμα που έκανε τη ζωή του Ίαν πιο εύκολη. Ήταν νέος βρυκόλακας ακόμα και η δίψα του για αίμα ήταν μεγάλη. Ωστόσο ήταν πολύ συγκρατημένος. Τρεφόταν μόνο από σακουλάκια με αίμα και κατά έναν περίεργο τρόπο μπορούσε να μείνει με άλλους ανθρώπους γύρω του, δίχως να τον ενοχλούν. Ο Τάιλερ μετά από την αποκάλυψη που του είχα κάνει για την Κατ και την προφητεία, προσπαθούσε να κρατάει τον Ίαν περισσότερες ώρες μαζί του και εγώ έκανα το ίδιο με την Κατ. Εκείνη νόμιζε ότι πλέον είχαν χωρίσει, αλλά είχε ελπίδες μέσα της. Φυσικά κανένας δεν της είχε μιλήσει για την προφητεία. Τα μόνα άτομα που ήξεραν για αυτό, ήμουν εγώ, ο Τάιλερ και η γιαγιά Ζόι.

Ωστόσο μετά από ένα απρόσμενο τηλεφώνημα του Λούκας Χεμς, ο Τάιλερ είχε φύγει από το σπίτι πολύ γρήγορα εκείνη την μέρα. Πλέον είχα σταματήσει να του μιλάω. Τον αποφεύγω συνεχώς, πράγμα που είχε καταλάβει και ο ίδιος. Βέβαια έκανε συνέχεια προσπάθειες για να με πλησιάσει αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε. Είχε αρχίσει όμως να μου λείπει. Είχα περάσει το στάδιο του θυμού και πλέον άρχιζα και σκεφτόμουν τις στιγμές μας και το πως ήμασταν πριν λίγες εβδομάδες. Λυπόμουν πολύ για την κατάληξη που είχαμε. Σιγά σιγά ένιωθα ότι μπορεί να ηρεμούσα και ότι θα γινόμασταν πάλι όπως παλιά, αλλά το αίσθημα της προδοσίας δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Το γεγονός ότι δεν μου είχε μιλήσει πριν ολοκληρώσουμε, με έκανε να τον βλέπω σαν εγωιστή και όχι σαν προστατευτικό. Όμως ακόμα και να έφτιαχνε το όλο πράγμα μεταξύ μας, υπήρχε κάτι άλλο...Ο Ματ, η Κάθριν, η όλη παρέα...οι άνθρωποι που μας είχαν μάθει ως αδέρφια στο Φροστ Βάλλευ, ακόμα και ο Στέφαν.

Μα πως μου ήρθε αυτό τώρα; Αχ Στέφαν. Άραγε είσαι καλά; Είχε περάσει καιρός, αλλά βαθιά μέσα μου ακόμα τον σκεφτόμουν. Ήξερα ότι είχε χάσει την ψυχή του, αλλά ήλπιζα σε εκείνον. Πραγματικά ήλπιζα.

Καθόμουν στο γραφείο μου και τελείωνα κάτι εργασίες, όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Κάθριν.