Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Σκοτεινό Πνεύμα (3ο Βιβλίο)

23

Το ίδιο βράδυ, στο σπίτι των Φαμμάρ, η γιαγιά Ζόι βρισκόταν στην κουζίνα και ετοίμαζε ένα τσάι. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Αισθανόταν περίεργα, ήταν ανήσυχη και αυτό της είχε ταράξει τον ύπνο. Ωστόσο ένα τσάι θα την ηρεμούσε. Όταν το ετοίμασε, πήγε στο δωμάτιο της και κάθισε στην κουνιστή καρέκλα που βρισκόταν δίπλα από το παράθυρο της. Πάντα την ηρεμούσε να κάθεται εκεί και να πίνει το τσάι της. Ωστόσο μία λάμψη στην αυλή της, την έκανε να ρίξει λίγο από το τσάι της πάνω της. Σηκώθηκε και πήγε γρήγορα στην τουαλέτα να αλλάξει την νυχτικιά της. Κάτι μέσα της, της έλεγε ότι έπρεπε να πάει στο δωμάτιο της Κατ. Πάντα ακολουθούσε την διαίσθηση της. Όταν άνοιξε την πόρτα στο δωμάτιο της εγγονής της, είδε τα παράθυρα ανοιχτά και τις κουρτίνες να κουνιούνται στη φορά του ανέμου. Το κρεβάτι της Κατ ήταν άδειο και αυτό την έκανε να νιώσει ακόμα πιο ανήσυχη. Έκλεισε αμέσως τα παράθυρα και τότε είδε ακόμα μία λάμψη στην αποθηκούλα της αυλής. Η Κατ δεν θα έπρεπε να βρισκόταν εκεί.

Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και βγήκε έξω στην αυλή για να πάει στην αποθηκούλα. Εκείνο το βράδυ ο αέρας ήταν πολύ δυνατός. Όταν έφτασε στη αποθήκη και άνοιξε την πόρτα, άκουσε ψιθύρους. Κατάλαβε αμέσως από που έρχονταν. Η καταπακτή ήταν ανοιχτή. Ήξερα ότι η Κατ βρισκόταν εκεί μέσα. Λίγο πριν κατέβει όμως άκουσε και μία άλλη φωνή. Και τότε ήταν που πάγωσε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Στεκόταν πάνω από την καταπακτή ανίκανη να κουνήσει τα άκρα της. Την γνώριζε αυτή την φωνή. Την άκουγε συνέχεια μέσα στο κεφάλι της. Η τελευταία φορά που την είχε ακούσει ήταν πριν δεκαεννιά χρόνια. Αυτή η φωνή άνηκε στην κόρη της.

Μετά από λίγο, αφού κατάφερε να συνέλθει στάθηκε στην σκάλα της καταπακτής και μπροστά της έβλεπε την Κατ. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξεχώριζε την κόρη του ματιού της. Στεκόταν καθισμένη στα γόνατα και κρατούσε μπροστά της το βιβλίο. Η Ζόι το ήξερα αυτό το βιβλίο. Μέσα από εκείνη η κόρη της αφέθηκε στην μαύρη μαγεία. Μέσα από εκείνη κατάφερε και δημιούργησε την Κατ. Εξαιτίας σε αυτό είχε χάσει την κόρη της για πάντα. Ξαφνικά τα μάτια της συνάντησαν το μαύρο κενό των ματιών της Κατ. Ήταν χλωμή και έμοιαζε σαν να μην είχε τον έλεγχο του κορμιού της.

- Ωω η αγαπημένη μου μητέρα.

Η Ζόι κατέβηκε τη σκάλα πολύ αργά κοιτάζοντας την εγγονή της. Όμως αυτή η φωνή που έβγαινε από το σώμα της Κατ, ήταν την κόρης της, Λούσι.

- Κατερίνα;

- Όχι όχι. Δοκίμασε πάλι.

Το σώμα της Κατ σηκώθηκε και στάθηκε απέναντι από τη Ζόι. Το πρόσωπο της παρόλο που έβγαζε αυτή τη φωνή ήταν κενό. Δεν είχε καμία έκφραση.