Τυχαία.. Τα Πιο Ωραία

κεφάλαιο 1

"έλα ναι.. Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο πάω για το τσεκ ιν και είμαι κομπλέ.." λέω για πολλοστή φορά στην μαμά μου που είχε αγχωθει "πρόσεχε μην χάσεις την πτήση σου" με προειδοποίησε για πολλοστή φορά..
"μην ανησυχείς δεν θα την χάσω.. Θα σε πάρω μόλις παραδώσω την βαλίτσα μου εντάξει; "
"ναι.. Και να προσεχεις"
"εντάξει μαμά.. Φιλακια"

Δεν είναι σπαστικό όταν η μαμά σου σου λέει το ίδιο πράγμα εκατομμύρια φορές.. Μωρέ δεν λέω καλά κανει και αγχώνεται γιατι έχει κόρη εμένα.. Δεν είναι λίγες οι φορές που είχα χάσει δρομολόγιο αλλά αυτό καταντάει και κουραστικό και εκνευριστικό ταυτόχρονα.. Μόλις έκανα το τσεκ ιν και.. Κι άλλο τηλέφωνο.. Νόμιζα ότι ήταν η μαμά μου και ήμουν έτοιμη να μην το σηκώσω αλλά ήταν η Κατερίνα.. Η κολλητή μου..
"έλα κορίτσι.. Καλημέρα.. " φώναξε στο τηλέφωνο..
"που την βρίσκεις την όρεξη πρωινιατικα; " την ρώτησα εγώ.. Νυσταγμένα από το πόσο νωρίς είναι και εκνευρισμένα ταυτόχρονα..
"αφού έρχεται η κολλητή μου να μην χαρώ; "
"δεν έρχεται ακόμα η κολλητή σου.. Ακόμα στο αεροδρόμιο κολλημένη είναι.. Μόλις έκανα το τσεκ ιν και πάω να αφήσω βαλίτσα.. Εσύ ξεκίνα σιγά σιγά για να μην σε περιμένω εκεί.. "
"εντάξει.. Ααααααααα τι ωραία που έρχεσαι επιτέλους.." πάλι φώναξε μέσα στο αυτί μου..
"δεν σου είπα να μην φωνάζεις μέσα στο αυτί μου;"
"ναι Οκ σορρυ"
Συνεχίσαμε να μιλάμε και έκανα μια γύρα να δω στην οθόνη με τις πτήσεις και είδα ότι η πτήση μου έχει καθυστέρηση.. 3 ώρες..
"τιιιιιιιιι;;; " διέκοψα την κολλητή μου ενώ μιλουσε
"τι έπαθες;; " με ρώτησε αγχωμένη..
"η πτήση μου έχει 3 ώρες καθυστέρηση.. Όχι ρε.. "
"έλα μωρέ μην αγχώνεσαι.. Τουλάχιστον θα είσαι χαλαρά.. Θα πας να πιεις ένα καφέ.. Να ξυπνήσεις και να ηρεμήσεις λίγο γιατί που στην τσίτα μου ακούγεσαι.." με συμβουλεψε αλλά δεν την άκουσα.. Εγώ με τον καφέ δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις..
"καλά.. Κλείσε να πάρω το μεγάλο αφεντικό στο σπίτι να την ενημερώσω κι αυτήν.. "
"έγινε θα τα πούμε από κοντά.. " αποχαιρέτησα την φίλη μου και ήμουν έτοιμη να πάρω την μαμά μου όταν συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει η σειρά μου να παραδώσω την βαλίτσα.. Την ζυγισαν και πάλι καλά ήμουν μέσα στα όρια γιατί δεν είχα καμία όρεξη να πληρώνω έξτρα.. Πήγα την παρέδωσα και πήγα μπας και βρω καμιά θέση να κάτσω.. Ήταν φουλ και από ότι κατάλαβα όλες οι πτήσεις είχαν μια ψιλοκαθυστερηση σήμερα.. Τέλεια..
"έλα μαμά.."
"έλα παιδί μου τι έγινε;; όλα καλα;; την παρέδωσες την βαλίτσα;; υπήρχε κάποιο πρόβλημα;; χρειάζεσαι λεφτά;; μήπως μετρητα;" και ξεκίνησε το παραλήρημα της μάνας.. Δεν μπόρεσα να μην γελάσω.. Για αυτό τις αγαπάμε τις μαμάδες μας..
"μαμά ηρέμησε όλα καλά.. Δεν χρειάζομαι κάτι.. Απλά πήρα να σου πει ότι η πτήση μου είχε καθυστέρηση 3 ώρες και αναγκαστικά θα περιμένω"
"γιατί είχε καθυστέρηση;; βόμβα η απλά είναι χαλασμενο" αχ αυτή η φαντασία της..
"όχι δεν είχε βόμβα.. Και που θες να ξέρω τι έπαθε;; τι είμαι εγώ;; "
"καλά ντε.. Πρόσεχε μην χάσεις την πτήση μου.. Μπορεί να έχεις πολλές ώρες μπροστά σου αλλά θα ξεχαστείς και μετά... "
"θα τα πούμε μετά μαμά.. Γεια σου" αν δεν της το έκλεινα τώρα θα συνεχίζουν αυτό το παραλήρημα και δεν είχα καμία όρεξη.. Εδώ έχω να ομολογήσω κάτι.. Είμαι κοριτσάκι του μπαμπά και της μαμάς.. Δηλαδή ανέκαθεν έκανα πράγματα και με τους δύο.. Από την μαμά μου κόλλησα το μικρόβιο της "κυριας" αν μπορείς να το πεις αυτό αλλά από το μπαμπά μου κόλλησα την αγάπη για το ποδόσφαιρο.. Ναι είμαι κορίτσι και μου αρέσει το ποδόσφαιρο.. Σκοτώστε με.. Και κάποιοι θα έλεγαν ότι βλέπω ποδόσφαιρο μόνο για τους ποδοσφαιριστές και όχι για το άθλημα.. Καλά είναι 50-50... Είμαι κορίτσι.. Είναι στο DNA μου.. Και καθόμουν εδώ και περίμενα όταν έκατσε δίπλα μου ένα παιδί και μου απέσπασε λίγο την προσοχή.. Ήταν ωραίο παιδί.. Πάρα πολύ ωραίο παιδί.. Μέχρι εκεί.. Δεν ήμουν ποτέ από τα άτομα που θα έτρεχα πίσω από κάποιον οπότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.. Συνέχισα να ασχολούμαι με το κινητό όταν το παιδί δίπλα μου άρχισε να μιλάει.. Όχι με εμένα προφανώς αλλά με τον φίλο του.. Όταν γύρισα το κεφάλι μου είδα ότι ήταν ο σταφυλιδης... Όταν το κατάλαβα άρχισα μεσα μου το fangirling.. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και σίγουρα δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία γιατί κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν καθημερινά.. Απλά έπρεπε να πάρω θάρρος.. Ναι αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πρόγραμμα στον κόσμο όταν εισαι ντροπαλός όσο δεν πάει.. Έπρεπε όμως..
"εεε συγνώμη.. " γύρισαν και οι δυο και με κοιταξαν..
"ναι; " ήταν ο Κώστας αυτος που απάντησε..
"μήπως γίνεται να βγούμε μια φωτογραφία; αν δεν είναι δύσκολο δηλαδή και αν δεν βιάζεσαι κιόλας γιατί δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να χάσεις την πτήση σου.." άκουσα το γελάκι του και συνειδητοποιείς τι έκανα... "συγνώμη απλά όταν είμαι αγχωμένη με πιάνει αυτό.. " ετεινα να απολογηθώ..
"όχι εντάξει μην απολογείσαι.. Όλα καλα.. Ναι έλα να βγούμε μια φωτογραφία.. " έδωσα το κινητό μου στον φίλο του και πήγα να σταθώ δίπλα του.. Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και αυτός το πέρασε γύρω από την μέση μου.. Μόλις έβγαλε την φωτογραφία μου έδωσε το κινητό και είδα την φωτογραφία.. Ήταν πολύ ωραία..
"πραγματικα σε ευχαριστώ πάρα πολύ.. Περίμενα αυτήν την στιγμή και εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό.. " του είπα..
"ποσο;" με ρωτησε
"από το παιχνίδι του παοκ με την τοτεναμ.. Όταν είχες παίξει το πρώτο σου ευρωπαϊκό παιχνιδι" του απάντησα..
"σοβαρά; πως και είδες το παιχνίδι;; σε έβαλε ο αδερφός σου να το δεις η απλά έκανες ζάπινγκ τυχαία και πέτυχες το παιχνίδι; " με ξαναρωτήσε.. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μιλούσα με τον Κώστα.. Πριν προλάβω να του απαντήσω όμως πετάγεται ο φίλος του και λεει
"λοιπόν Κωστή αφού βλέπω ότι βρήκες παρέα.. Εγώ να σε αφήσω.. Καλό ταξίδι ρε και να προσέχεις.." γύρισε προς τα εμένα και συνέχισε "και δεν συστηθήκαμε.. Είμαι ο Σάββας και εσύ είσαι;; "
"είμαι η αλεξια" του είπα
"χάρηκα πολύ για την γνωριμία και καλό σας ταξιδι" τον ευχαρίστησαμε και οι δυο.. Πήγα να του απαντήσω πάλι αλλά με διέκοψε ο Κώστας
"πάμε να κάτσουμε κάπου να πιούμε κανέναν καφέ και να τα πούμε;" μου πρότεινε..
"και δεν πάμε.. Εξάλλου η πτήση μου αργεί ακόμα.. Εσένα; "
"κι εμένα μια από τα ιδια"
Πηγαμε και κάτσαμε σε μια από τις καφετέριες που έχει εκεί.. Και επιτέλους είχα την ευκαιρία να του απανρησω
"όχι έκατσα επίτηδες να δω τον αγώνα.. Περίμενα πως και πως να έρθει εκείνη η μέρα.. Είχα σταματήσει τον μπαμπά μου από όποια δουλειά έκανε απλά για να κάτσει μαζί μου να δει τον αγώνα.."
"σοβαρά;; " με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και με το δίκιο του το παιδί..
"ναι.. Τρελαίνομαι να βλέπω ποδόσφαιρο.. Από μικρή κοιτούσα με τον μπαμπά μου αγώνες η πηγαιναμε στο γήπεδο.. Κανείς δεν μου έκοψε αυτην τρέλα οπότε με τα χρόνια αντί να μειωθεί αυξάνοταν συνεχώς.. "
"σοβαρά;; πρώτη φορά συναντάω κοπέλα που να της αρέσει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο.. Και ποια ομάδα βλέπατε;; τον παοκ;"
"όχι εδώ πρέπει να σε απογοητεύσω.. Όχι παοκ.. Αλλά πανθρακικο.. Είμαι από Κομοτηνή οπότε.."
"Κομοτηνή;; είχα έρθει 2 φορές με τον παοκ.. "
"ναι το ξέρω... Ήμουν εκεί και τις δυο φορές.. Οκ τώρα αρχίζω να ακούγομαι σαν στοκερ και σίγουρα δεν το ήθελα αυτο" γέλασε και μετα μου απάντησε.. "όχι δεν γίνεσαι καθόλου στοκερ.. Έχω ακούσει και χειρότερα.. Κομοτηνή εε;; και τι κάνεις Θεσσαλονίκη;;" πήγα να σχολιάσω το λάθος του αλλά το συνειδητοποίησε μόνος του.. "είσαι στο αεροδρόμιο.. Να τι κάνεις στην Θεσσαλονίκη.. " τώρα γέλασε εγώ.. Το παραλήρημα που λέγαμε..
"πάντως είμαι Θεσσαλονίκη.. Εννοώ ότι σπουδάζω εδώ.. "
"Σοβαρά;; τι;;"
"διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδων.. Αλλά μην με ρωτήσεις τι θα βγω.. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω ακόμα.. "
"και μυαλό και ομορφιά.. Πολύ καλός συμδυασμος" μόλις είπε αυτό που φαντάζομαι ότι είπε;; αποφάσισα να μην σχολιάσω γιατί τα πράγματα θα γινόντουσαν άβολα και δεν το ήθελα αυτό...