Τυχαία.. Τα Πιο Ωραία

κεφάλαιο 30

Με τα πολλά και τα λίγα έφτασε το Πάσχα.
Κλασικά σχέδια για το τι θα κάνω μέσα στις γιορτές ούτε λόγος. Γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Όλοι έχουν κανονίσει να κάνουν και να πάνε κάπου. Οι γονείς μου κανόνισαν ταξίδι με οικογενειακούς φίλους για να θυμηθούν τα νιάτα τους. Η Κατερίνα με τον Σάββα, διακοπές στην Κέρκυρα. Η Έλενα με τον Βασίλη θα πάνε στο χωριό του Βασίλη. Ο Κώστας θα μείνει Γερμανία γιατί συνεχίζεται κανονικά το πρωτάθλημα τους. Σκεφτόμουν τις εναλλακτικές μου όταν τον ειρμό της σκέψης μου διέκοψε η εμφάνιση του καλύτερου μου φίλου πλέον. Μπορείτε να μαντέψετε; Ναι, σωστά ο Ευθύμης, μιας και η Κατερίνα τα πήρε τα μυαλά του Σάββα και μας ξέχασε εμάς.

"Μυρίζει καμένο από το ισόγειο. Πάλι άρχισες να σκέφτεσαι;" είπε ο Ευθύμης.
"Εσύ αν δεν την πεις την κακία σου, δεν μπορείς, εε; Δεν σου πάει καλά η μέρα!"
"Ούτε καν, απλά σε βλέπω πολύ σκεπτική και σοβαρή και αυτός ο συνδυασμός σε εσένα συγκεκριμένα με τρομάζει! Θες να μοιραστείς με τον φίλο σου τι σε βασανίζει;"
"Αν σου πω όχι, θα με αφήσεις στην ησυχία μου;" τον ρώτησα με ελπίδα, γιατί δεν είχα καμία όρεξη να το συζητήσω.
"Προφανώς και όχι, για αυτό λέγε γιατί μπορώ να σου πάρω το κεφάλι με την γκρίνια και τα παράπονα μου.."
"Κι εγώ το ίδιο. Θες να δεις ποιός θα παραδοθεί πρώτος;" τον διέκοψα από την λογοδιάρροια του.
"Καλά δεν φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω που νοιάζομαι για εσένα και θέλω να βρω μια λύση στο πρόβλημα σου."
Άρχισε να το ρίχνει στο συναίσθημα. Ξέρει πως μόνο έτσι μπορεί να με πείσει.

"Πότε με έμαθες τόσο καλά;" τον ρώτησα απελπισμένα
"Κάπου μεταξύ χιονοπόλεμου και του ταξιδιού στις Βρυξέλλες. Για αυτό λέγε τώρα."
"Τίποτα, μωρέ απλά εχω πανικοβληθεί με την σχολή, έχω βαλτώσει και με το γιουτιουμπ. Δεν είναι και λίγα." προσπάθησα με κάποιο τρόπο να δικαιολογηθώ.
"Ναι ναι γιατι είναι πολύ δύσκολο να περάσεις τα 7 μαθήματα του εξαμήνου σου ή να σκεφτείς κάτι με το ύπουλο μυαλό σου για να ανεβάσεις. Πες μου απλά πως ξενέρωσες με την όλη φάση που παίχτηκε το σαββατοκύριακο και άσε τις δικαιολογίες σε εμένα."
"Δεν μπορώ να σου κρυφτώ με τίποτα;"
"Με τίποτα όμως. Μίλησες με τον Κώστα;"
"Ναι.."
"Και; Τι σου είπε;"
"Να πάω Γερμανία γιατί μόνο έτσι πλέον μπορώ να ξεχαστώ.."
"Και πού είναι το πρόβλημα;"
"Το πρόβλημα είναι ότι θα είναι και η οικογένεια του εκεί.." σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω πάνω κάτω ενώ συνέχισα να λέω "και αν πάω κι εγώ, θα πρέπει να τους γνωρίσω και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμα για αυτό. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και δεν ξέρω αν θα με συμπαθήσουν ή όχι. Και με ενδιαφέρει η γνώμη της οικογένειας περισσότερο και από την δική μου γνώμη. Και..» πάω να συνεχίσω αλλά με διακόπτει ο Ευθυμης, βγάζοντας έναν φάκελο από την τσέπη του.
«Τι είναι αυτό;» τον ρωταω
«Εισιτήρια..»
«Τι εισιτήρια;»
«Για Γερμανία.. μου τα έστειλε ο Κώστας χθες το βράδυ»
«Τι φάση;» τον ρωτώ με απορία
«Ήξερε ότι θα σκεφτόσουν έτσι και ήθελε να σε προλάβει και δεν ήξερε πως και για αυτό σκέφτηκε να σου κάνει έκπληξη.. Θα πετάξεις την Πέμπτη με την απογευματινή πτήση. Θα πας, θα ξεχαστείς και όλα θα πάνε μια χαρά.»