Τυχαία.. Τα Πιο Ωραία

Κεφαλαιο 18

Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν πόσο δύσκολη θα ήταν η μέρα που θα ξημέρωνε. Μόλις κατάφερα να κοιμηθώ, άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπά. Φτου... Ήθελα να χουζουρεψω λίγο ακόμα.. Ήθελα να μείνω λίγο ακόμα! Ζήτημα να κοιμήθηκα 2 ώρες όλο το βράδυ. Ένοιωσα τα χέρια του Κώστα να με σφίγγουν προς το μέρος του.
"Καλημέρα μωρό μου" ψιθυρίζει ο Κώστας και με φιλάει στο λαιμό
"Καλημέρα"
"Πώς είσαι;" με ρωτάει
"Θα είμαι καλά! Μην ανησυχείς!" τον καθησυχασα.. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα προσπαθούσα να καθησυχασω τον εαυτό μου..

Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο, όσο κι αν προσπαθούσαμε να την κάνουμε πιο χαρούμενη, δεν γινόταν τίποτα. Μπορεί να μιλούσαμε και να γελούσαμε αλλά κατά βάθος νοιώθαμε διαφορετικά.
"Μην είσαι έτσι σε παρακαλώ" ψιθυρίζει ο Κώστας την ώρα που βγαίναμε από το αυτοκίνητο. Ναι εύκολο να το λες, για προσπάθησε να το κάνεις κιόλας. Με βοήθησε με τη βαλίτσα και προχωρήσαμε προς το αεροδρόμιο. Προσπαθούσα να μην είμαι λυπημένη γιατί η ατμόσφαιρα θα γινόταν ακόμα πιο "βαριά". Έδωσα τη βαλίτσα και πήγαμε να κάτσουμε καθώς περιμέναμε την ανακοίνωση για την πτήση μου. Ήθελα να του πω κάτι αλλά δεν ήξερα τι. Τι λέει κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις;
"Μωρο μου;" με ξυπνάει απο το λήθαργο μου ο Κώστας
"Ναι;"
"Μην είσαι έτσι μωρό μου.. θα τα ξαναπούμε συντομότερα από όσο πιστεύεις"
"Ναι απλά φοβάμαι;"
"Τι φοβάσαι;" με ρωτάει έκπληκτος
"Πόσο πολύ μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα μέχρι να ξαναβρεθούμε" αποκαλύπτω παραπονιαρικα
"Τίποτα δεν θα αλλάξει μωρό μου! Σου το υπόσχομαι! Εξάλλου το ξέρεις ότι μπορείς να έρχεσαι οπότε θες.. πάντα θα σε περιμένω"
"Σ' αγαπάω πολύ Κώστα" του λέω και τον αγκαλιάζω. Εκείνη την ώρα ακούω την ανακοίνωση της πτήσης μου. Αυτο ήταν! Ξεκινούσε η επιβίβαση!
"Κι εγώ σ'αγαπάω κοριτσάκι μου! Πολύ! Και θέλω να προσέχεις.." μου λέει και με φιλάει.
"Κι εσύ να προσέχεις! Θα μιλήσουμε ξανά σε περίπου 3 ώρες!" Τον αγκαλιάζω ξανά! Δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτήν την αγκαλιά τόσο σύντομα.. έπρεπε όμως! Μετά από μερικές αγκαλιές ακόμα και μερικά φιλία αργότερα, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο! Αυτό ήταν.. Δεν υπήρχε πλέον επιστροφή! Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου! Δεν το είχα καταλάβει μέχρι που η κυρία που καθόταν δίπλα μου μου προσέφερε ένα χαρτομάντιλο. Το πήρα και την ευχαρίστησα σιωπηλά..

4 ώρες αργότερα έβγαινα από το αεροδρόμιο. Πίσω Κομοτηνή αμέσως! Σε μερικές μέρες ήταν η Πρωτοχρονιά και είχαμε κανονίσει ότι θα ερχόταν και η Έφη με τον Τόλη αν μπορούσαν. Πήρα ταξί και ξεκίνησα για τα ΚΤΕΛ. Σ'όλη τη διαδρομή σκεφτομουν τον Κώστα. Σωματικά, μπορεί να ήμουν Ελλάδα Αλλά το μυαλό μου ήταν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. 40 λεπτά αργότερα έφτασα ΚΤΕΛ και στο τσακ πρόλαβα το δρομολόγιο.
Ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής και εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι το κινητό μου βρισκόταν ακόμα σε λειτουργία πτήσης! Μπράβο ρε Αλεξία! Είδα ότι είχα καμία δεκαριά κλήσεις από την οικογένεια και μηνύματα από τον Κώστα. Απάντησα στα μηνύματα του Κώστα και μετά πήρα την αγαπητή μητέρα τηλέφωνο
"Έλα παιδι μου! Πού είσαι; Όλα καλά;" με τσάκισε στις ερωτήσεις πριν καλά καλά το καταλάβω
"Έλα ρε μαμά μου! Στο δρόμο είμαι και επιστρέφω Κομοτηνή"
"Άντε επιτέλους! Είναι εδώ η Κατερίνα, ο Σάββας, η Έφη και ο Τόλης"
"Σοβαρά;; έφτασαν κιόλας;; Δώσε μου λίγο την Έφη!" Είπα στην μαμα μου
"Έλα ρε κορίτσι" άκουσα την Έφη
"Έλα ρε Εφαρα! Πότε φτάσατε Κομοτηνή;;" την ρώτησα όλο περιέργεια
"Πριν 1 ώρα" μου απαντάει χαλαρή
"Θα μπορούσατε να με περιμένετε και να γυρνούσαμε μαζί.. λέω εγώ τώρα Μια ιδέα!"
"Ναι θα μπορούσαμε αλλά γιατί να το κάνουμε;;"
"Ναι πολυ ωραία λογική.. Καλά θα σε στρώσω εσένα από κοντά"την προειδοποίησα
"Ναι ναι σιγά εσυ! Άντε γύρνα Εσύ πρώτα και μετά βλέπουμε"
"Θα κάτσετε μέχρι και Πρωτοχρονιά;" την ρωτάω
"Παραμονή θα κάνουμε μαζί και την επομένη το πρωί θα επιστρέψουμε πίσω"
Συνεχίσαμε για λίγο ακόμα τη συζήτηση μας και μετά αναγκαστικά το κλείσαμε διότι χανόταν το σήμα λόγω των τούνελ. Έπειτα μίλησα για λίγο και με τον Κώστα. Με τούτα και με εκείνα δεν πήρα χαμπάρι για πότε φτάσαμε. Εκεί με περίμενε ο αγαπητός μπαμπάκας για να με πάρει από τα ΚΤΕΛ. Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο τον αγκάλιασα αμέσως. Εντάξει είμαι κοριτσάκι του μπαμπά.. Τι να κάνω;; Σκοτώστε με! Οι επόμενες μέρες πέρασαν σχετικά γρήγορα χωρίς να συμβεί τίποτα το ιδιαίτερο. Πανω κάτω κάθε μέρα έκανα τα ίδια πράγματα.. πρωινός καφές, μεσημεριανό, απογευματινός καφές, βραδινό ποτάκι. Στο ενδιάμεσο και αν έβρισκα χρόνο έπρεπε να βοηθήσω την Έλενα με την οργάνωση του γάμου και να μιλάω και με τον Κώστα, ο οποίος από χθες είναι όλο μισόλογα. Πολύ ύποπτο αυτό.. μου φαίνεται ότι κάτι ετοιμάζει αυτός.. Πάλι!

Συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω αλλά ανακάλυψα ότι έβγαλα κύστη στον καρπό και εχω το χέρι σε ακινησία.. όσο μπορώ τουλάχιστον.. έπρεπε να ανεβάσω όμως. Ελπίζω να σας άρεσε.. φιλάκια πολλά..