Τυχαία.. Τα Πιο Ωραία

Κεφάλαιο 13

Εφτασε επιτελους η μερα που θα πηγαινα Γερμανία να δω τον Κωστα. Μου ειχε λειψει παρα πολυ.. ναι ωραια μιλουσαμε καθε μερα αλλα δεν ειναι το ιδιο οπως και να τον βλεπεις απο κοντα... αλλα δεν θα πηγαινα μονη.. θα πηγαινα με τον Σάββα. Θα ηθελα παρα πολυ να δω τον αποχωρισμο του σαββα με την Κατερίνα. Δακρυβρεχτος προβλεπεται.. αυτες τις μερες που ημουν κομοτηνη περασα πολυ ωραια.. περασα χρονο με την οικογενεια μου. Δεν ειχα συνηδητοποιησει ποσο πολυ μου ειχαν λειψει. Βγηκα με την Έλενα και συζητήσαμε ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με το γάμο. Με την Κατερίνα δεν μπόρεσα να βγω και καθόλου καθώς η μαντάμ ήθελε να περάσει χρόνο με τον Σάββα... κατανοητό και αποδεκτό.
Ανυπομονούσα να φύγω. Μου είχε λείψει τόσο πολύ.. έβαλα τα τελευταία πράγματα στη βαλίτσα, ντυθηκα, έφαγα πρωινό και περίμενα τον Σάββα να έρθει..

"Καλό ταξίδι Αλεξία και να προσεχεις κοριτσάκι μου" μου λεει η μαμα μου καθώς με αγκαλιάζει
"Καλα ρε μαμα δεν παω και στον πόλεμο"
"Καλά σου λέει το παιδί" είπε ο μπαμπάς προς υπεράσπιση μου!
"Ναι αλλά πολλά γίνονται στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο" απαντησε η μαμα μου
"Εντάξει ρε μαμά χαλάρωσε! Εξάλλου με τις προπονήσεις του Κώστα δεν νομιζω να έχει όρεξη για πολλά πολλά! Μην μου αγχώνεσαι!" προσπαθησα να την ηρεμήσω. Μάταιος κόπος; δεν ξέρω.. θα δείξει μόλις φτάσω Γερμανία. Συνεχίσαμε να μιλάμε και να αποχαιρετιομαστε ώσπου επιτέλους ήρθε ο Σάββας. Αγκάλιασα τους γονείς μου για πολλοστή φορά σήμερα και φόρτωσαν την βαλίτσα στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Έβγαλα κάμερα. Η σημερινή περιπέτεια αξίζει να γινει vlog και αν αντέξω κι εγώ τόσες ώρες με τον Σάββα στο τέλος θα χρειαστώ κι εγω ενα βραβείο! Kidding!
"Λοιπόν καλημέρα παιδιά! Επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα... πάω Γερμανίαααα.. χιχιχι.. Αλλά δεν θα παω μονη μου.. θα εχω και παρεα.. τον ενα και μοναδικό Σάββα.. ελα λοιπόν ρε Σάββα πες ενα γειά" λεω και γυρίζω την κάμερα προς το μέρος του
"Πριν πω γειά θέλω να μου υποσχεθείς οτι ήπιες καφέ και οτι δεν θα σταματήσουμε πουθενά... Αααα και γειά σας παιδιά.." λεει ο Σάββας στην καμερα..
"Τι έγινε ρε Σαββούλη δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ και έχουμε νευράκια τώρα; εξάλλου μια φορά έγινε, δεν θα ξαναγίνει! Υπόσχομαι"
"Το καλό που σου θέλω"
Το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι την Θεσσαλονίκη περιελάμβανε αστειάκια, πειράγματα και καποια από αυτα τα κατέγραφα στην κάμερα για να αποδείξω οτι ο Σάββας γινόταν πραγματικά κακός μαζί μου. Μετα απο 3 ώρες ταξιδιού φτάσαμε επιτέλους στο αεροδρόμιο! Έβγαλα και πάλι την κάμερα
"Επιτελους φτασαμε.. το μισό ταξίδι εγινε, τωρα δεν εμεινε τιποτα" λεω στην καμερα
"Ναι μονο να φτασουμε ζωντανοι στην Γερμανια... εχεις δικιο τίποτα δεν εμεινε" πεταγεται ο Σάββας
"Καλα εσυ τοσες φορες πηγες Κύπρο και ακομα δεν ξεπερασες την φοβια σου με τα αεροπλανα;" τον ρωτησα
"Εννοειται πως οχι! Τετοιες φοβιες δεν ξεπερνιουνται ευκολα" μου απανταει
"Πφφ καλα οτι πεις.. εν τω μεταξυ εχει παρα πολυ κοσμο στο αεροδρομιο.. σε δύο ωρες πεταμε ελπιζω να προλαβουμε" ειπα αγχωμενη και εκλεισα την καμερα
Περιμέναμε στην ουρα για να δωσουμε τις βαλιτσες
"Πφφφ δεν θα προλαβουμε ρε Σαββα"
"Ελα ρε μην αγχωνεσαι! Ολα καλα θα πανε θα δεις.." προσπαθησε να με ηρεμησει αλλα ματαιος κοπος. Ο κοσμος δεν μειωνοταν. Αντιθετως μου φαινοταν οτι οσο περνούσε η ώρα τοσο πιο πολύς ηταν ο κοσμος μπροστα μας..
"Τι σκεφτεσαι ρε μικρο;;" με ρωταει ο σαββας ο οποιος προφανως ειδε οτι ειμαι καπως σκεπτικη
"Μωρε να φτασουμε μεχρι την πυλη εγκαιρα και υποσχομαι να μην ξαναγκρινιαξω μεχρι να γυρισουμε Θεσσαλονίκη"
"Βαρυς ορκος Αλεξία! Πολύ βαρύς και ειδικα για εσενα"
"Ναι το ξερω αλλα η υποσχεση μου που ειχα δωσει στον Κώστα ειναι μεγαλύτερη! Μου ειχε λειψει τοσο πολυ και το μονο που θεω τωρα ειναι να τον δω.. τιποτα αλλο"

Καθομουν ολο παραδόξως πολυ ήσυχη οσο περιμέναμε να ερθει η σειρα μας για να επιβιβαστουμε ωσπου ανακοίνωσαν οτι τελικα η πτήση αναβαλλεται λογω κακοκαιριας στην Γερμανία.. Τέλεια! Note the sarcasm! Τουλαχιστον τωρα δεν πρεπει να αγχωνομαι για το αν θα προλάβουμε η οχι.
"Παω να φερω καφε.. θες;" ακκουω τον Σάββα να με ρωταει
"Εμμ οχι ειμαι καλα"
"Σιγουρα;; ο κωστας θα με σκοτωσει αν δεν σε φερω στην κατασταση που σε αφησε πριν απο ενα μηνα.."
"Οχι μην αγχωνεσαι ολα καλα! Πανε παρε καφε! Εδω θα ειμαι"
Πηγε ο σαββας να παρει καφε οταν ξαφνικα αισθανομαι το κινητο μου να δονειται.. ποιος με πηρε τωρα τηλεφωνο;; οταν ειδα ποιος με παιρνει σχηματιστηκε ενα τεραστιο χαμογελο στο προσωπο μου
"Ναι;;"
"Μωρο μου... τι κανεις που ειστε;;"
"Ειμαστε στο αεροδρομιο ακομα.."
"Τι ωρα θα φτασετε; θελω τοσο πολυ να σε δω"
"Κι εγω θεω να σε δω.. μου εχεις λειψει παρα πολυ.. ειχε αναβολη η πτηση.. τουλαχιστον προλαβαινουμε την επιβιβαση.. κατι ειναι και αυτο"
"Γιατι;; τι εγινε;;"
"Γιατι ενω φτασαμε δυο ωρες νωριτερα στο αεροδρομιο οπως επρεπε ειχε παρα πολυ κοσμο και αγχωθηκα μηπως δεν προλαβαιναμε.. αλλα ενταξει.. ευτυχως ολα καλα.."
"Χαιρομαι μωρο μου.. λοιπον καλο ταξιδι και θα τα πουμε συντομα απο κοντα"
Μολις τερματιστηκε η κληση ειχα ενα τεραστιο χαμογελο στο προσωπο μου κατι το οποιο φυσικα δεν περασε απαρατήρητο απο τον Σάββα
"Τι εγινε;;; γιατι αυτο το τεραστιο χαμογελο;;" με ρωταει
"Τιποτα..."
"Ναι καλα... μιλησες με τον κωστα.. ειμαι σιγουρος" μου λεει
"Εσενα η σιγουρια θα σε φαει.. χαζε.. ναι μιλησα με τον κωστα.. μαλλον μου λειπει περισσοτερο απο οσο φανταζομουν και μολις τωρα το καταλαβα.." του απανταω
"Ναι αλλα μην αγχωνεσαι γιατι σε λιγες ωρες θα εισαι κοντα του.. σηκω παμε" μου λεει και τον κοιταω με ενα βλεμμα ολο απορια
"Οση ωρα μιλουσες με τον Κώστα ανακοινωσαν οτι η επιβιβαση ξεκινησε κανονικα και σε μιση ωρα πεταμε.." μου αποκαλυπτει και κατευθειαν τον αγκαλιαζω απο την χαρα μου.. τελικα ολα πηγαν καλα και εγω σε λιγες ωρες θα ημουν μαζι με τον Κώστα.. και εκεινη την στιγμη αυτο ειχε σημασια..

Η ιστορια εφτασε τις 2Κ αναγνωσεις.. δεν μπορω να περιγραψω ποσο χαρουμενη ειμαι για αυτο.. σας ευχαριστω ολους παρα πολυ... love yaa