Midnight Moon

Hoofdstuk 5

Afbeelding hierboven is Finn

Finnley Wilson (Finn) POV

Ik werd wakker van gepraat, ik hoor een stem die klink als muziek in mijn oren en ruik de lekkerste geur die ik ooit geroken had, appelbloesem en mint. Ik doe mijn ogen open en zie twee vrouwen voor mijn kamerdeur staan, waarvan 1 de kamerdeur half open heeft gedaan en haar hand nog op de deurklink heeft, ze is prachtig. Ik hoor de mooie stem zeggen "Weet ik maar ik moest nog even wat regelen" en daarmee draait de vrouw met de witte jas aan zich om. We kijken elkaar aan. Ze heeft mooie donker blonde haast bruine lokken in een staart zitten en prachtige chocolade bruine ogen, ze draagt een witte skinny jeans en een oud roze top met daaroverheen dus een witte doktersjas. Is dit mijn dokter? Ik zie een verbaasde uitdrukking op haar gezicht verschijnen, maar ik weet nu ook één ding. Zij is mijn mate. Ze blijf even in de deuropening staan, Yoeri komt langs haar heen de kamer in gelopen en zegt "Ah doc, je bent er vroeg bij vanmorgen". "Ja weet ik, ben ik meestal wel" antwoord de mooiste stem die ik ooit gehoord heb. "Waarom ben ik niet gewaarschuwd dat hij wakker is?" vraagt ze aan Yoeri terwijl ze haar mooie wenkbrauw op trekt. "En wie mag jij dan wel zijn?" vraag ik dan maar, ik moet nu echt weten wie ze is en waarom zij gewaarschuwd moest worden. Ze loopt naar me toe en geeft me een hand en zegt "Ik ben dokter Samantha, u behandelend arts" ik voel de meest geweldige tintelingen door mijn lichaam trekken, zij zo te zien ook want ze trek gelijk haar hand weg en kijk ernaar alsof ze verwacht er iets raars op te zien. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, zij is mijn arts. Mijn mate is mijn dokter? "Hij wilde graag nog even uitrusten dus wilde ik je over een uurtje laten roepen" zegt Yoeri. Gelukkig heeft hij me weer eens gered want ik had nu echt niks uit kunnen brengen. Ze draait zich om naar Yoeri en knikt naar hem, dan draait ze zich weer om naar mij en zegt "Is het goed als ik dan nu even wat onderzoekjes doe meneer Wilson?". Wow zo ben ik nog nooit genoemd, ik zeg snel "Jaja ga je gang". Ik kan niet wachten om haar aanraking weer te voelen, ze doet mijn deken naar beneden zodat het op mijn heupen ligt en gaat met haar handen naar mijn ribben, zodra onze huid weer contact maakt hapert haar beweging even. Zodra haar vingers verder over mijn huid glijden doe ik mijn ogen dicht en moet ik me inhouden niet te kreunen onder haar aanraking. "Gaat het meneer Wilson?" vraagt ze opeens, ik doe snel mijn ogen weer open en zie haar bezorgd naar mij kijken, ze is zo mooi. "Ja het gaat, nog een beetje gevoelig en noem me alsjeblieft Finn" zeg ik snel en om eerlijk te zijn lieg ik niet, het is nog gevoelig. Maar die vingers op mijn huid zijn net de hemel op aarde, net zoals zij eigenlijk. Ik kijk op en zie Yoeri naar me grijzen, hij heeft het natuurlijk alweer lang door. Ze draait zich ook even om naar Yoeri maar draait zich snel weer terug naar mij. "Raar" zegt ze "het ziet er al een stuk beter uit als gisteren, maar ik denk dat het nog wel even gevoelig zal blijven". Ik verstijf, o nee daar hebben we het al. Ik kijk Yoeri aan maar zie dat hij ook geen idee heeft hier op te moeten antwoorden, ik zeg dan maar het eerste wat in mij opkomt en om eerlijk te zijn is het niet gelogen "Zou ik misschien vandaag naar huis kunnen, ik voel me al een stuk beter en om eerlijk te zijn, ik haat ziekenhuizen." "eh nee dat kan nog niet ben ik bang. U bent net wakker en we weten niet of er verder nog schade is" antwoord zij erop. 'Wat nu?' vraagt Yoeri me door de mind-link, 'Weet ik veel' antwoord ik 'bedenk jij nu maar eens wat'. "Dokter ik beloof goed op hem te letten en te zorgen dat hij geen moment alleen is. We hebben bij ons eh dorp ook een soort dokter en als er echt iets ernstigs gebeurt zullen we gelijk hier terug komen en naar je vragen" pleit Yoeri dan voor me. Verdomme, hij had zich bijna versproken. Gelukkig zie ik haar nu met een vertwijfeld gezicht naar ons kijken, dus trekken Yoeri en ik ons smekende gezicht wat we vroeger op onze moeders gebruikte. Ze zucht en zegt "Goed, oké. Ik zal de papier gaan halen die jullie moeten ondertekenen om te zeggen dat jullie zelf willen vertrekken en het ziekenhuis of ik niet aansprakelijk is voor mogelijke gevolgen. Het is hier geen gevangenis, dus als u echt wilt gaan kan ik daar niks tegen doen." "Bedankt dokter" zegt Yoeri. Ik laat een kleine opgeluchte zucht ontsnappen, ik had niet eens in de gaten dat ik mijn adem inhield, Yoeri begint al wat spullen in de tas te gaan doen. "Maar" zegt ze en we kijken haar beide weer aan. O nee geen maar, ik sta gelijk weer strak van spanning. "Ik wil u maandag op de poli zien en ik geef mijn directe nummer dat als er wat is dat u direct contact met mij op kan nemen en het niet via de telefonistes hoeft." zegt ze dan tegen ons. We slaan beide een zucht van verlichting, dat scheelde niet veel. "Ik ga even alle papieren halen, ik ben zo weer terug." zegt ze en dan draait ze zich om en loopt de kamer uit. Als we zeker weten dat ze buiten gehoor afstand is draait Yoeri zich grijnzend naar me toe, "Ik geloof dat we een Luna hebben" zeg hij, ik rol met mijn ogen. "Gefeliciteerd gast, ben echt blij voor je" zegt hij daarna. "Oké, ik heb mijn mate gevonden, ze is wel mens dus dat gaat nog wat worden." zeg ik met een zucht. "Help me nu maar eerst even met aankleden voor ze terug komt". "Weet je al hoe je het aan gaat pakken?" vraagt Yoeri terwijl hij mij in mijn broek helpt. "Rustig aan gast, dat been doet zeer" "Sorry" "Ik denkt dat ik eerst zo veel mogelijk over haar te weten wil komen en dan zie ik wel verder, ik weet het nu echt nog niet. Dit is de eerste keer dat ik hoor van een menselijke mate." ik trek zelf mijn shirt over mijn hoofd en ga weer op het bed liggen. "Ja over dat..." zegt Yoeri, maar verder komt hij niet want we ruiken dat ze er weer aankomt. Ze doet de deur op en wil net naar binnen lopen als we iemand, een man, horen roepen "Sammy, wacht even" ze loopt de kamer weer uit en we horen iemand snel aan komen lopen. "Hier, je was je telefoon in de auto vergeten. Jesse en Em zijn al in de winkel." zegt hij terwijl hij haar een telefoon aangeeft. "Dankje Izzy, ik had het nog niet gezien. Maar ik moet nu echt aan het werk, ik zie je later wel weer. Ik bel je als ik klaar ben, wat niet lang meer duurt denk ik." zegt ze terwijl ze hem een knuffel geeft. Ik wil die jongen aan stukken scheuren, hoe durft hij mijn mate zo intiem aan te raken!! Yoeri moet me tegen houden om niet het bed uit te springen en hem aan te vallen. 'Finn rustig, je laat haar alleen maar schrikken als je nu wat doet.' "Wat is er aan de hand?" vraag ze terwijl ze verder de kamer in loop. "Wie was dat" weet ik uit te brengen. "Dat was Isaac, maar ik geloof niet dat ik u een verklaring schuldig ben." zeg ze tegen me, als ze haar rug naar me toe draait kan ik een grom niet onderdrukken. Ze draait zich direct weer om "Sorry?" vraag ze. "Niks aan de hand" zegt Yoeri "Hij wilde omhoog komen en dat deed hij te snel dus het deed hem zeer. En je hebt helemaal gelijk het gaat ons niks aan wie dat was." Hij geeft mij een bestraffende blik 'Man doe rustig, we vinden wel uit wie dat was en wat hij van haar is.' "Als jullie deze papieren even willen lezen en tekenen dan ga ik zorgen dat er een rolstoel komt." Zeg ze terwijl ze ons beide papieren geeft. "Heb je vervoer ?" vraag ze aan Yoeri. "Ja mijn auto staat in de parkeergarage" zegt hij terwijl hij naar haar kijkt vanaf de papieren. Ze loopt de kamer weer uit en ik zucht diep, dit kan nog wel eens lastiger worden dan gedacht. Yoeri en ik gaan snel door de papieren heen en Yoeri helpt me weer omhoog. Dan gaat hij alvast de tassen in de auto zetten. Ik zit net goed op het rand van het bed en wil opstaan als ze weer terug komt met een rolstoel. Ze loopt snel naar me toe en zegt "U moet nog wel heel rustig aan doen en mag niet op u been staan". Yoeri komt ook net de kamer weer in en zegt "De tassen staan al in de auto, o je hebt al een rolstoel". Ze draait zich naar hem om en knikt. "Ga je ook naar huis toe?" vraagt hij aan haar. We kijken hem beide aan van 'hoe weet jij dat nou'. "Ik hoorde net zusters met elkaar praten, ze zeiden dat je er vandaag schijnbaar alleen was voor een nieuwe patiënt en dat het niet je dienst was dit weekend." zegt hij snel als hij onze blik ziet. Dus ze kwam vandaag alleen voor mij naar haar werk, daar voelen ik en mijn wolf Stefan zich toch een stuk beter bij. "Ja ik ga inderdaad naar huis toe als ik klaar ben hier" zegt ze. "Oké mooi, hier zijn de papieren die we moesten tekenen. Is er verder nog iets wat we moeten doen?" zegt Yoeri. "Ja eigenlijk wel. Als jullie nog even langs de balie willen lopen op weg naar de uitgang, er moeten nog meer gegevens ingevuld worden daar, aangezien hij niet verzekerd is." "Oké dan doen we dat, zoals al eerder gezegd zal het betalen geen probleem zijn." "Dat is fijn" zeg ze tegen Yoeri, dan draait ze zich om naar mij en zegt "Doet u alstublieft rustig aan en u mag echt niet lopen op uw been. U kunt bij de balie ook gelijk een afspraak maken voor maandag op de poli bij mij en dan wens ik jullie beide nu een fijne terug reis naar huis". Ze geeft Yoeri nog iets, ik denk haar kaartje en Yoeri knikt naar haar. "Bedankt dokter, ik weet dat ik niet makkelijk was" zegt Yoeri nog tegen haar. Ze glimlacht naar hem en zegt "Graag gedaan, het is mijn werk en ik ben wel wat gewent hoor". Ze helpen mij in de rolstoel en we lopen dan met z'n alle de gang door totdat ze bij een kamer naar binnen gaat, zo snel in het voorbijgaan haar kantoor denk ik, ik kan niet zien wat er op de deur staat. Wij gaan alvast naar de balie bij de uitgang. Na een tijdje komt ze er ook weer bij staan, ze heeft haar doktersjas verwisselt voor een grijze blazer en heeft een roze tas vast. Nu dat de zo staat zie ik dat ze zilveren hakken aan heeft, haar kleren staan haar heel mooi, professioneel maar toch casueel. Ze kijkt of alles goed gaat met invullen, we zijn al bijna klaar. Dan wordt er opeens geroepen "Mammy" en met dat komt er een klein meisje op haar afgerend. Ze gaat op haar hurken zitten en zegt "Hé kleine meid, was het gezellig?" "Ja hoor ze wilde alleen elke jurk hebben die ze hadden" zegt die jongen van net tegen haar, Isaac. "Je kent het wel, niks anders dan anders dus." Ze lacht naar hem en zet het meisje op haar heup terwijl ze weer omhoog komt. Yoeri en ik kijken beide naar het tafereel voor ons en ik moet toegeven dat ik jaloers ben op het meisje omdat ze haar zo aan kan raken. "Oké heren ik denkt dat dit verder geen problemen moet geven." zegt ze en we knikken beide. "Mooi dan ga ik nu naar huis met dit kleine deugnietje en deze mannen hier". Ik kijk naar hun allemaal en zie dat de andere jongen die erbij komt staan Jesse is, het broertje van Yoeri, het is lang geleden dat ik hem gezien heb. Hij buigt zijn hoofd ligt, zodat ik zijn respect zie maar de mensen het niet merken, ik geef hem een knik terug. Ik kijk nog een goed naar het meisje en zie dat ze een donker bauw shirt aan heeft waar op staat 'Daddy's little girl'. Shit shit shit, Samantha lijkt hier geen problemen mee te hebben en zoals het kind haar net noemde denk ik dat het haar dochter is. Dat zou beteken dat ze samen is met de vader van dit meisje, anders zou ze z'n shirt niet dragen bij haar moeder. Heb ik eindelijk mijn mate gevonden na al die jaren moet dit gebeuren. Ik moet veel moeite doen om Stefan in controle te houden en haar niet gelijk op te pakken en mee te nemen. Het maakt hem niet uit wat de consequenties dan zijn, maar mij wel, ik kan dat haar niet aan doen. We zijn net klaar als ze naar de uitgang toe lopen en we gaan snel er achter aan, ik moet hier meer van horen en zo te zien snapt Yoeri dat want hij duwt de rolstoel snel naar hun toe.