Midnight Moon

Hoofdstuk 21

Afbeelding hierboven zijn Anneke (Anne) en Martijn (Tijn) Wilson.

Finnley Wilson (Finn) POV

Zo stom van me om er niet aan te denken dat ik mijn ouders moest vertellen dat ik mijn mate gevonden heb. Het is er gewoon helemaal bij in geschoten, maar dat excuus gaat mijn moeder niet aannemen, dat kan ik al aan haar gezicht zien. Ze staat nu recht voor me met mijn vader aan haar ene zijde en Tess aan haar andere. Mijn vader mag dan wel een Alpha geweest zijn, maar je hoeft hem niet zo zeer te vrezen, nee als mijn moeder boos wordt, dan moet je uitkijken. "Hallo vader, moeder" zeg ik tegen hen, hopelijk hen niet verder beledigend. Mijn vader geeft me een knik terug maar van mijn moeder krijg ik een dodelijke blik toegeworpen. "Niks, hallo moeder. Jij hebt wat uit te leggen jongeman" zegt mijn moeder. "Ik heb er simpelweg geen uitleg voor mam, het is gewoon zo hectisch geweest dat het er helemaal bij in geschoten is om jullie te bellen." vertel ik ze eerlijk. Mijn vader knikt, hij weet hoeveel ik naar mijn mate verlangde en toen ik haar na al die tijd nog niet gevonden had, was dat best zwaar voor Stefan en mezelf. Mijn moeder daarentegen, ja wat zal ik zeggen. Ze is de liefste moeder die er is, dat is het niet, maar ze is closer met Tess dan met mij en op dit soort momenten kan je dat goed zien. "Meneer had het te druk" tiert mijn moeder "meneer had het te druk om even zijn ouders te laten weten dat hij zijn mate gevonden heeft, de toekomstige Luna, onze toekomstige schoondochter en de moeder van mijn kleinkinderen!" roept ze uit. O godin, dit is precies mijn moeder, dramatisch. "Anne rustig" zegt mijn vader kalm tegen haar, ze draait zich met een ruk naar hem om "niks rustig Tijn, ik wil mijn schoondochter ontmoeten. Bij Tess wisten we het meteen toen ze 16 was en we kende Jeremiah al. Ik wil weleens zien wie de Maangodin voor mijn zoon gemaakt heeft." Mijn vader kijkt me aan en haalt zijn schouders op, hij heeft het geprobeerd en we weten beide dat er niks aan te doen is als mam in z'n bui is. Ik wrijf nerveus in mijn nek "mam ik denk dat dat nog wel even kan duren" als ze haar blik weer op mij vestigt zou ik willen dat ik niks gezegd had. "En wat mag daar je o zo fantastisch reden wel voor zijn" zegt ze streng. "Mam heb je net iets gehoord van wat ik over haar verteld heb?" vraag ik voorzichtig. Ze knikt en maakt een handgebaar dat ik verder moet gaan, "zoals ik al verteld heb, ze is een mens. Voor zover ik weet, weet ze niks van onze wereld en dus ook niet dat ze mijn mate is. Heck ze weet niet eens dat weerwolven bestaan" zeg ik en mijn stem wordt stiller op het einde, Stefan jankt in mijn hoofd 'Mate weet niet dat ik besta' jankt hij zacht. Yoeri legt een hand op mijn schouder "we gaan er de komende weken voor zorgen dat ze voor je valt gast. Daarna zien we wel hoe het loopt" ik knik naar hem maar weet ook dat hij niet weet hoe ik me voel, hij heeft zijn mate nog niet gevonden. Ik kijk even kort naar Jem en zie een begrijpende blik in zijn ogen. Nu bedenk ik me pas dat Jem 5/6 jaar ouder is dan Tess en dat hij het verborgen voor iedereen heeft gehouden dat ze zijn mate was tot ze het zelf uitvond toen ze 16 werd. Ik geef hem een medelevende blik en zie in zijn ogen dat hij door heeft waar ik aan dacht. Hij loopt langs me heen en gaat naast Tess staan en trekt haar tegen zich aan, ze kijkt even naar hem op en je ziet aan haar gezicht dat ze weet wat er mis is, ze leunt extra tegen hem aan en je ziet gewoon zijn lichaam ontspannen. Ik kan het niet onderdrukken, maar ik ben nu jaloers op mijn zusje en beste vriend, hoe erg is dat. Ik kijk naar mijn ouders en zie dat ze beide een medelijdende blik hebben, dat wil ik dus helemaal niet. Ik knik naar hun en loop de zaal uit en zodra ik het roedelhuis uit ben shift ik gelijk naar Stefan. Hij laat een lange luide huil horen voor we het op een rennen zetten, het is al weer even geleden dat ik hem zo vrij heb gelaten. Ik was bang dat hij naar Sam toe zou willen en met al die beveiliging rond de legerbasis wil ik niet de kans hebben om gepakt te worden. Nu zou het niet ideaal zijn als hij naar het lakehuis gaat maar daar kan ik me nog uit redden zo nodig, het is tenslotte mijn land.

Ik had inderdaad gelijk, zodra Stefan volle controle had zette hij het gelijk op een rennen en gaat naar het lakehuis. Gelukkig is hij wel zo slim om uit het directe zicht te blijven, maar door onze verhoogde zintuigen kan ik ook vanuit de schaduwrijke bosrand zien wat er in het huis gebeurt. Opeens hoor ik een geluid achter me en draai gelijk om maar hou me laag om te voorkomen dat ik gezien word, voor als het een familielid van Sam is. Ik laat een opgeluchte zucht horen als ik Jesse op z'n gemak aan zie komen lopen. Ik ga weer rechtop zitten en Jesse kijkt gelijk omhoog als hij geritsel hoort, een mens zou het missen maar doordat hij ook weerwolfgehoor heeft hoort hij het wel. Zodra zijn ogen op mij, nou ja Stefan, landen geeft hij me een knik en loopt rustig verder. Zodra hij de deur achter zich dicht doet hoor ik hem roepen "honey, I'm home!" je hoort meerdere mensen lachen en dan de meest mooie stem zeggen "we zijn in de keuken Jes". Ik loop naar de zijkant van het huis en kan precies naar binnen kijken, daar zit zo te zien een gelukkige familie. De mannen die bij Sam op het strand waren zitten allemaal in de keuken, wat ik nu weet haar vader Victor, Tony die heeft Emily op schoot en daarnaast zitten Cam en Isaac. Jesse geeft Sam en knuffel van achteren en kijkt over haar schouder "wat ben je aan het maken Sammy?" vraagt hij dan. Ze kijkt omhoog en omdat ze naar het raam toe staat kan ik haar zien, ze is zo mooi, ze ziet er zo ontspannen uit. Voor ik het weet maakt Stefan een jank geluidje 'Ik wil onze mate ook zo aan kunnen raken' jammert hij, het is heel raar voor me om hem zo te horen. Normaal is Stefan een hele sterke wolf en heb ik nooit echt problemen met hem gehad, maar de tijd zonder mate en nu wel wetend wie ze is maar haar niet aan kunnen raken vergt veel van ons beide. Ik zie Jesse zijn hoofd opeens op schieten en hij kijkt me recht aan. Hij laat Sam los en zet een stapje achteruit en geeft een haast onzichtbaar knikje naar me. Ik waardeer het erg dat hij Stefan niet probeert uit te lokken op die manier, ik weet niet of ik hem goed tegen kan houden.