Depression

Deel 8

Een week later en nog geen aanwijzingen van een nabije vrijheid, maar ik gaf simpelweg niet op. Het werd lastiger om stil te blijven, zowel verbaal als op social media. Ik mocht niet op mijn telefoon, die hadden ze ook afgepakt, maar ik heb er gelukkig meer dan één. 

Op internet werden er verschillende verhalen verteld. Sommige waren heel ontkennend, dat ik op vakantie was doordat ik overwerkt was en dat de tour hervat zou worden als ik bij was gekomen. Andere zeiden dat ik in een ziekenhuis lag met kanker en te zwak was voor een optreden. 

En dan waren er nog de verhalen die akelig dicht bij de waarheid kwamen. In ieder geval de reden dat ik hierheen ben gestuurd. Depressief en suïcidaal. 

Ook al was het niet slim, want dan zou de leiding sowieso gaan zoeken naar mijn telefoon koos ik voor een kleine onschuldige tweet naar mijn volgers te sturen. 

"Ik weet dat er een hoop onduidelijk is, en ik probeer het nu voor mezelf duidelijk te maken"

"Ik doe mijn best om zo snel mogelijk weer op het podium te komen! Ik mis jullie!" 

"Vergeet niet dat iedere tegenslag je sterker maakt in het leven!" 

" ♥"

Een tweet werden er vier en ik wilde het liefste doorgaan maar ik sloot snel mijn telefoon af en verstopte de telefoon in de voering van mijn matras waar niemand zou gaan zoeken. 

Ik ging op mijn bed liggen en staarde naar het witte plafond. Hopelijk zou mijn manager dit lezen en inzien dat ik het beste weer terug kon gaan naar het podium. Dit was niet mijn plek! Ik was niet depressief! En al helemaal niet suïcidaal! 

~ 2  maanden eerder

Lloyd zat naast me in de jet naar de music awards. En ook al was ik niet ingegaan op zijn verhaal over zijn vader ging het wel beter tussen ons. We waren vriendelijker tegen elkaar maar ik hield mijn veilige afstand. 

Ik begon hem bijna mijn vriend te noemen, maar meer dan dit kon ik het niet laten worden, om de afstand te bewaren spraken we niet meer over het verleden. Het leek erop dat hij ook was opgehouden naar zoeken naar redenen waarom ik mensen niet vertrouwde. Hij leek vrede te hebben met de manier waarop ik in elkaar zat. 

Ik merkte dat hij wel af en toe naar me zat te staren met een blik. Een blik met duizenden gedachtes erachter. Ik glimlachte dan klein en richtte me dan ergens anders op, bijvoorbeeld mijn telefoon. 

"Kinzly, moeten we nog een date regelen of ga je gewoon met Up Sixteen mee?" Ik keek even naar Emily die me vragend aan keek. "Ik ga wel met hen mee" Ze knikte en begon met tikken op haar telefoon. Ik negeerde de blikken van de jongens. 

"Ik heb je drie designs door gestuurd van de jurken die voor vanavond klaar hangen. Kijk even welke het beste is, dan laten ze die nog even exact op maat maken." Ik haalde mijn telefoon te voorschijn, koos de mooiste jurk en leunde toen achterover in mijn stoel. 

Ik begon een vreemd gevoel te krijgen over deze tour. Het was deze keer zo verschillend van de andere keren. De jongens, de nieuwe fans erbij en gezelligheid onderweg. Het was iets wat ik nooit eerder had gehad, en nooit miste, maar ik merkte dat het wel ontbrak. 

Ik staarde naar de wolken en om de een of andere manier gingen mijn gedachtes naar mijn vader toe. Mijn vader had ik al bijna 5 jaar niet meer gesproken, ik was 16 toen ik hem voor het laatst sprak. Hij was weggegaan toen ik nog maar 7 jaar was. Mijn broer Dustin was 12 toen hij vertrok. 

Mijn vader en ik hadden nooit een goede relatie gehad. En ondanks dat ik mijn vader vaak vervloekte, hield ik wel van hem. Hij was een man met problemen die hij zelf niet goed kon plaatsen. De laatste keer dat ik hem zag was hij dronken en schold hij hard in het openbaar tegen me. Ik ben hard weggerend. Sindsdien heb ik  niet meer gedurfd hem op te zoeken.  

Ondanks dat mijn vader een moeilijke man was, hield ik ergens ver weg toch wel van hem. Het was lastig uit te leggen. Er was zo veel gebeurd sinds ik me kan herinneren. Ik was al heel jong toen zijn problemen startte. Na zijn vertrek ging het bergafwaarts met mijn moeder en viel mijn gezin compleet uit elkaar.  

De overweldigende gezelligheid van Up Sixteen lieten me denken aan een familie waar ik alleen van heb durven dromen en dat maakte me bang...