Nurbanu vs Selimiye

rozdział XXIX

Książę Abdullah wszedł do powozu. Widać było, że jest wkurzony.

Jak mogli to zrobić mojej matce! To ta cała Nurbanu. Moja matka przez 10 dni była torturowana. A teraz siedzi w lochu w wieży na wyspie. Ja muszę równeż zrobić coś co ją zaboli. Dlatego jadę teraz do Murada. Tylko Bóg wie ci chcę zrobić.

Abdullah miał zaledwie 7 lat. Jechał sam do Manisy. Kilka dni później w pałacu:

- Gdzie jest Abdullah? Chcę go widzieć. - Sułtan zwrócił się do strażnika.

- Książę pojechał do Manisy. Mówił, że wiesz panie.

- Pojechał tam sam!

- Że strażnikami i sługami panie. Oraz armią.

- Naszykuj konia!

- Tak jest panie.

Sułtan wsiadł na konia. Jechał do Manisy. Dzień później.

- Książę!

- Co się stało? - Zapytał się strażnika Murad.

- Za chwilę pojawi się tutaj armia! Książę Abdullah nadjeżdża!

- Przyszykujcie moją armię! Przyniesie mi zbroje! Poślij posła do stolicy! Jeżeli dotrze tam dzisiaj wieczorem to jutro wieczorem ojciec powinien już być! A 2 dni wytrzymały atak! Ruszaj! Dalej!

- Tak jest książę.

Strażnik odszedł i wykonał rozkaz księcia. Po paru godzinach poseł już jechał. Armia stała przed pałacem, a na ich czele książę Murad. Chwilę później zjawił się powóz wraz z armią. Z powozu wysiadł książę Abdullah. Rozkazał swojej armii zacząć się bić. Armia księcia Murada również zaczęła się bić. Bili się i bili. Wiele ludzi zginęło. Wieczorem poseł przybył do stolicy. Podszedł do strażnika pilnujacego komnaty sułtana i zapytał.

- Czy jest sułtan? To pilne.

- Niestety wyjechał do Manisy. A co się stało?

- Już nic. Całe szczęście, że pojechał.

Poseł poszedł do sułtanki Nurbanu.

- Witaj pani.

- Co się stało?

- Książę Abdullah pojechał z armią do Manisy.

- Że co?

- To prawda pani.

- Straże! Przyszykujcie powóz.

Strażnik odszedł i przyszykował powóz.

- A co z sułtanem?

- Podobno już wcześniej pojechał.

Poseł odszedł. Sułtanka Nurbanu wyszykowała się do wyjazdu. Weszła do powozu i jechała.

Tymczasem w Manisie:

Wojska się biły. Nagle rozległ się krzyk:

- Deser! Sultan Selim! Hazretleri!

Ale sułtan szybko przyjechał. Myślałem, że przyjedzie jutro ale to lepiej. - Myślał Murad.

O nie! Sultan przyjechał! Już po mnie! - Myślał Abdullah.

Sułtan zszedł z konia i wyszedł na środek placu. Zawołał do siebie Murada i Abdullaha. Wyjął miecz i skierował go w stronę Murada. Nagle zatrzymał miecz tuż przed jego szyją. Położył go na rękach swojego najstarszego syna. Powiedział mu coś na ucho. Później swoją wypowiedź skierował do Abdullaha.

- Zawiodłem się na tobie synu. Jesteś już po obrzezaniu. Masz już 7 lat. Bardzo mnie rozczarowałeś. Nawet sułtanki Nurbanu i Selimiye nie posunęły się do tego!

- Ale moje siostry prawie zabiły dziecko sułtanki Ayse Hummasah. A sułtanka Nurbanu prawie moją matkę.

- Twoja matka wcale nie była lepsza. Ona prawie zabiła Fatmę. A naprawdę zabiła swoją szuczkę ode mnie.

- A ja prawie Murada. Więc tak samo jak one!

- Ale to kobiety, a ty jesteś mężczyzną. Nie dyskutuj że mną! Nie jesteś już moim synem tylko buntownikiem. Wiem dlaczego to zrobiłeś. Dlatego co spotkało twoją matkę. To znaczy, że podwarzyłeś moje i Nurbanu zdanie.

- Ciągle tylko ta głupia Nurbanu! Cały czas mówisz o tej wrednej morderczyni!

- Jak śmiesz tak mówić o mojej pracowitej małżonce, żony władcy, matki jego dzieci i władczyni mojego haremu! Ty nie zasługujesz na to żeby być księciem. Murad zabij!

Murad wziął do ręki rękojeść miecza, którego dał mu ojciec. Machnął nim i przeciął nim szyję brata. Jego głowa poleciała do lasu, a reszta ciała runęła na ziemię. Sułtan kazał armii Murada wracać do koszar w Manisie, a armii Abdullaha miała iść do stolicy do koszar. Murad wrócił do swojego pałacu. Sułtan został tam. Kilka dni później przyjechał powóz. W środku była zdenerwowana Nurbanu. Wybiegła z powozu. Weszła do pałacu, do komnaty Murada, w której był sułtan. Czarnowłosa przytuliła swojego syna i męża. Wszyscy usiedli. Murad wszystko opowiedział rodzicom.