HANNESWORTH MILITARY HOSPITAL, CITY OF LAURENE
XAVIERHELD COLONY
0745H (07:45AM)
Ivann's Point Of View
Kusang nagkasalubong ang aking mga kilay nang ako'y bahagyang maalimpungatan mula saaking pagkakatulog.
Binati ng sinag ng araw mula sa may bintana ang aking mga mabibigat pang mga mata. Napalingon ako at natanaw ang malinis na bintana hindi kalayuan saaking kinahihigaan.
Umaalingaw-ngaw sa buong silid ang amoy ng lemon na hinaluan ng bleach. Yeah. F*ck disinfectants. only making my nose worst.
Napadiresto ako ng higa at sumalubong saakin ang puting kisame.
Mula sa may gawing kanan ay naroong nakasabit ang isang kulay dilaw na intravenous fluid. Kahit nanghihina pa, I tried to move, but my injured leg had caused a slight discomfort.
Napatingin ako saaking paa. They had somehow placed a specialized plaster and bandages on my ankle. I straighten up and I immediately raised my wrist.
I gazed through the plaster and bandages on my Intravenous Site. Oo nga pala, it's been 2 days nang malipat kaming tatlo dito sa isang military hospital ng Xavierheld.
Mula sa prison settlement ay agad nila kaming inilipat sa lugar na ito, and come to think of it, mas nakakapagtaka na walang special security forces ang nakaaligid saamin.
All I thought that they were going to place us on a hospital arrest, but mukhang nagkamali ako, it was the other way around.
They even placed each of us on a suite room na lubos kong ipinagtataka.
Kumawala ang isang buntong hininga saaking bibig at napatingala muli. I know that Ielvy and kuya Von were placed on the other wards.
Hindi ko parin maiwasang magtaka on how the hell kuya Von had managed to operate those obsolete-looking units.
Ielvy and I were trained to pilot mechanical knights and Steel Paladins, but, those units were way too old for our skills.
He had even managed to bring us on the nearest infirmary of that prison settlement, bagay na lubos kong ipinagtataka. The way he led the way through that place, his knowledge regarding the exact locations of the different departments.
It must be way too unbelievable if he was to explain that it was all purely coincidence nor out of instincts.
Maliban nalang kung talagang—
Agad na naputol ang aking pag iisip nang marinig kong bumukas ang pinto ng aking silid. I immediately shut off my eyes and pretended to be in my deep sleep.
The serenity of the silent room was replaced with laughter and chit chats brought by some of the military nurses going room to room for their morning rounds.
Its better they find me sleeping than awake, ghad every single day tinatanong nila kung kumusta ako. Hindi ba halata sa itsura ng paa ko? Damn.
"Patient 532, post closed reduction. Nursing care shall continue, till Captain Reo Christopers make his rounds and make his final order. Identity shall remain confidential."
Nagpantig ang aking mga tainga nang marinig ang nasabing pangalan. Reo Christophers? It seemed so familiar yet, new to me. How Ironic.
Pinanatili ko ang aking posisyon as I hear few of them had left the room.
Agad ko namang naramdaman ang paglapit ng isa saaking gawing tabi. I took a peek at natigilan nang madatnan ko saaking paningin ang ibabang bahagi ng baiwang ng nasabing nurse nang kanyang inabot ang aking swero.

YOU ARE READING
Code 365 Project Memory
Science Fiction2 years had passed since the infamous Battle Of Valfreya had came to an end, isang Peace Treaty between the Earth Alliance Forces and Xavierheld Government ang matagumpay na nagpalaganap muli ng kapayapaan at katahimikan sa bawat sulok ng Planet Ear...