She's a monster | seulrene

Chapter 1

Chapter 1.

“Irene-shii.” Sabi ko sabay backhug sa kanya.

“Hm.” Sabi nya habang namamlantsa ng Uniform ni Yerim—Maknae namin.

Btw, Im Kang Seulgi. Just a simple girl with a pretty face. Charot. Magkakaibigan kami na napagpasyahan na sa iisang dorm nalang tumira para magkakasama kami. Lima kaming magkakaibigan.

“I love you.”
Malambing na sabi ko.

Pansin kong medyo natigilan sya pero agad na sinabi ang…
“I know, Seulgi.”

Nasaktan ako. Dapat sanay na ’ko na ganito ang treatment nya sakin. Pero bakit nasasaktan pa din ako?

Minsan kasi— sweet sya sakin. Parang mahal nya ‘ko. Tapos maya maya naman— para na syang monster. Cold na sya sakin at masungit pa sya. Napabipolar lang nya at napakacomplicated din ng relasyon namin.

“Uhm, aalis ka mamaya?” Iniba ko nalang ang usapan dahil alam kong masasaktan lang ako pag pinush ko pa to.

“Yeah.”
Inayos nya ang pinlantsa nyang uniform at humarap sakin. She snake her arms around my neck and whisper to me. “I miss you.” Napangiti naman ako. Oo, sweet naman sya sa’kin. Pero may kulang— alam kong hindi pa rin nya ’ko mahal ng buong buo. Girlfriend ko sya, girlfriend nya ’ko. Nakatali kami sa sinasabi naming ‘relasyon’ namin. Pero alam kong hindi pa rin ako sapat sa kanya. At nagpapakatanga lang ako dahil sa sobrang pagmamahal ‘ko sa kanya.

“I miss you too.” I said, with a sweet smile plastered on my face. Siguro nga, sya ang dahilan kung bakit ako umiiyak at nasasaktan. Pero sya rin naman ang dahilan kung bakit ako masaya—at nabubuhay pa. She’s my love, my life, and my happiness. At kahit saktan man nya ’ko ng paulit ulit, handa akong yakapin sya at sabihing hinding hindi kita iiwan.

“Aalis ako mamaya, pero babalik din ako…” She promised. Matutupad pa kaya nya ang pangako nyang yan? Eh baka maya-maya, hindi na sya ganyan.

Masakit man isipin, pero iyon ang totoo. Pabago bago ang ugali at trato nya sakin. Kung ngayon, ganyan sya. Baka mamaya, hindi na.

“Okay.” Pagsangayon ko kahit na hindi ako sure kung mangyayari nga yon. “Ingat ka.” Hinalikan ko ang noo nya at ngumiti ng matamis sa kanya. Ayokong tanungin sa kanya kung saan sya pupunta, dahil baka masaktan ako pag kay Bogum ang sinagot nya.

Oo, sanay na ko masaktan pero nakakasawa din pala pag paulit ulit na.

“Pupunta ako kay—”

Hindi ko na sya pinatapos. “Yeah, I know. Pupunta ka kay Bogum.”

Bahagyang kumunot ang noo nya. “Huh?”

Ngumiti ako ng mapait at hinawakan ang kamay nya. “Alam ko naman, Irene. Alam na alam.”

Hindi ko na sya pinasagot dahil tumalikod na ‘ko at pumunta sa banyo.

I don’t want to hear any lies from her. Alam ko naman na dedepensahan nya lang ang sarili nya. Sasabihin nyang hindi sya kay Bogum pupunta. Pero alam ko naman na dun sya pupunta eh. Alam ko. Hindi na nya kailangan magtago pa.

“Seul.” I shook my head ng marinig kong tinatawag nya ko. No, hindi na nya kailangan magsinungaling pa dahil alam ko na naman ang totoo. Mahal nya ko pero mas mahal nya si Bogum. Oo, masaya ako na at sa akin pa din sya bandang huli pero magiging masaya ba 'ko kung alam kong hindi ako ang mahal nya?

Hindi. Alam kong mahal nya 'ko. Ramdam ko naman. Pero hindi pa rin katumbas ng pagmamahal nya kay Bogum. Masakit talaga. Pero natatanggap ko na. Tanong ko lang ay kung bakit ako pa din ang pinipili nya kahit halata naman na talo na ‘ko.

Nakakatanginang feelings to.

“Yeah?” I plastered a fake smile on my face when I turned back to look at her.

I saw a confusion on her eyes. Ngumiti ako sa kanya at inulit ang tanong ‘ko. “Yes, babe? Any problem?”

Babe. Yeah. Tawagan namin. Bihira—pero pag narinig kong sinabi nya yan, Natutuwa ako. Pakiramdam ko kasi ang espesyal ‘ko pag tinatawag nya kong ganyan at sweet sya sakin. Pero maya maya naman, wala na. Masungit na sya. She’s so cold. Ang bipolar nya. Mahirap syang basahin. Para syang libro na may maliliit na letra at basa pa, ganun. Mahirap syang intindihin.

Babe. I saw how that word made her smile. “A-ah, n-nothing. Just…”

Hinalikan ko ang noo nya hindi dahil nakikita ko syang matanda na, kundi dahil tanda ng pagrespeto at paggalang ko sa kanya.

“Promise me you’ll be fine,” Even if I'm not. “I love you.”sabi ko pa. Gusto ko laging maging ayos sya— kahit na mismo ako, hindi maayos.

Ngumiti ako ng malungkot at tumalikod na. Ayokong marinig ang “I know, Seulgi” nya. Bihira lang naman sya magsabi ng I love you sakin eh. At mas nasasaktan ako dahil dun. Dahil kahit sa mismong salita— Hindi nya masabi na mahal nya ‘ko.

“I love you too, babe.”

Para akong nabingi ng sinabi nya ang 5 words na yan. Damn. Did I just heard that?

My heart just stop beating.

Im speechless.

— — —

Pagod na lumabas ako sa kwarto ‘ko. Nakakapagod palang maglaba. Damn. Hindi ko alam kung bakit gustong gusto ni Irene ang naglalaba— eh wala naman akong makitang maganda dun.

Sya lang naman kasi ang maganda sa paningin ‘ko. It’s sound cheesy but… damn.

Ako lang ang naglaba ng mga damit dahil wala silang apat na kaibigan ‘ko. Si Yeri, nasa school. Si Joy, sinundo si Yeri sa school at kakain ata sila sa labas. Si Wendy naman, may practice ng singing lessons nya.

Si Irene? Hindi ko alam. Hindi ko naman inaalam kung saan sya nagpupunta eh. Ayoko kasing masaktan. Iniiwasan ‘kong masaktan kahit na araw araw na nga akong nasasaktan.

Hindi ba pwedeng sa’kin nalang lahat ng oras at pagmamahal nya? Yung wala akong kahating iba. Walang Bogum na mas nakakalamang sa’kin para sa kanya. Gusto ko lang naman ay ang mahalin ako ng isang tao gaya ng pagmamahal ko sa kanya. Pero bakit naman ganun? Mahal na mahal ko si Irene unnie pero hindi ata ganun ang nakikita kong pagmamahal nya sa’kin.

“Seulgi?” I heard a sweet voice came from the front door. Nandito na pala sya?

“Im here.”

Sabi ko. Pumunta naman sya dito sa kusina at nakita kong nakangiti sya ng matamis sa’kin. What the hell with that smile? Damn it.

Yung ganyang ngiti nya… nakakapagpahulog sa’kin lalo sa kanya.

— — —

As I promised, Nagupdate na ’ko. Hope you like it.

vegetaeble bes. Ajuju