Herkese selam! İyi okumalar demeden önce bir konuya değinmek istiyorum umarım buraları geçiştirmezsiniz :)
Saplantı kitabını yazmaya ortaokul yıllarımda başladım ve benim ilk kitabımdı. Şu an 19 yaşındayım. Şimdiki aklımla yazım hatalarıma ve konunun gidişatına baktığımda inanın kitap bana da cringe geliyor. Ama o zamanlar öyle gelmiyordu işte...
Kitabımı hala kaldırmıyor olma sebebim bu tarz kurguların çok talep görüyor olması ve kitabı sevmeyen insanlar kadar seven insanlarında olması.
Kitabı üç dört kere bitiren küçük kardeşlerim bana özelden o kadar tatlı mesajlar atıyor ki...
Birilerinin hoşuna gidiyorsa, onları bir süreliğine oyalayarak gerçek hayatın sıkıntı ve stresinden uzaklaştırıyorsa bu kitap; benim açımdan kalması için hiçbir sakınca yok. Sonuçta kimsenin vaktini ve zihnini zorla meşgul etmiyorum.
Kimisi merak ettiği için, kimisi oruç tutarken zaman geçsin diye oyalanmak için, kimisi ise dalga geçip çıkmak için okuyor kitabı.
Bu yüzden kitabı silmeyi düşünmüyorum canı isteyen istediği kadar açsın okusun. Eğer o şekilde stresini atacaksa istediği kadar dalga geçsin karakterlerle ve kurguyla.
Ama sizlerden ricam sırf küçük yaşlarda yazdığım basit bir kitap yüzünden bana hakaret etmeyin, kırıcı olmayın. Eleştiriye her zaman açık biriyim ve emin olun ki kitabı en çok ben eleştirmişimdir ama lütfen eleştirileriniz kitabın dışına çıkmasın.
Bu yazıyı aslında sadece kendim için değil, küçük yaşlarda kitap yazdığına pişman edilen herkes için yazıyorum. Ben gerçek bir yazar değilim ama yazarlardan konuşmak gerekirse eğer hiçbir yazarın ilk yazdığı kitaplar mükemmel değildir. Yazı yazdıkça kendi sınırlarını zorlarlar ve zamanla kendilerini bu konuda geliştirirler.
Taslaklarımda şu an yazmakta olduğum; o kadar özen gösterdiğim ve farklı kurguları olan kitaplarım var ki, lütfen yazmak konusunda hevesimi kırmayın. Çünkü
bende yeri geldiğinde bu şekilde stresimi atıyorum.
Vaktinizi çaldığım için özür dilerim ama bunları söylemeseydim hep içimde kalacaktı.
Vee şimdi iyi okumalar dileyebilirim herkese 💜
****
Sonunda yetişkin oluyordum...
Psikoloji bölümünü bitirdikten sonra bir de üstüne yüksek lisans yapmıştım. Nihayet, hep hayal ettiğim gibi bir psikolog olmuştum. Yakında kliniğimi açacaktım.
Babam iş yerimin anahtarlarını ve tapusunu en geç bir hafta içinde alacağımı söylemişti. Babamın zevkine güveniyordum, istediğim gibi dekore ettiğinden adım gibi emindim.
Keşke annemde olsaydı dedim içimden..Keşke kızı Delfin'in çok iyi bir psikolog olduğunu görebilseydi, tabi daha olmadım ama olucam! Annemi sekiz yaşında kaybetmiştim. Ve şu an 24 yaşındaydım.
Büyümüştüm ve alışmıştım yokluğuna..
Onunla ilgili az çok bir şeyler hatırlasamda kardeşim Emir, o zamanlar daha beş yaşında olduğu için pek bir şey hatırlamadığını söyledi. Annem hakkında evde kimse konuşmuyordu çünkü benim 'cici annem' vardı ve onun; onun gibi salak bir oğlu!
Sevmiyordum ikisinide, normalde önyargılı biri değilim ama o ikisinin bu evden defolup gitmesini istiyorum,istiyoruz! Emir'de dahil. Çünkü Emir'de Kuzey'le iyi anlaşmıyordu. Kaç kere onları gece geç saatlerde kavga ederlerken ayırdım..
