Multimedya: Delfin
İyi okumalar💘
Uyumayı başarmıştım! Onca şeyden sonra yinede uyuyabilmiştim. Ama hala aylarca yataktan çıkmayacak kadar uykum vardı. Aynaya baktığımda ağlamaktan ve uykusuzluktan şişmiş gözlerime takıldım ilk olarak. O kadar kötü gözükmesede
kendimi çökmüş bir şekilde göstermek istemiyordum.
Var mıydı acaba gözaltı kapatıcısı falan? Aman, varsa var! Bana ne?! Onun aldığı şeyleri kullanmayacaktım. Can sıkıntısından saçımı taradım,ördüm,biçtim,tekrar bozdum tekrar yaptım.. Ne ara bu kadar işsiz olmuştum ben! İç çekerek duvardaki saate baktım
Saat 9:50'ydi. Bir işim olmadığı zamanlarda 12'ye kadar yatabilirdim. Tekrar yatsam mı diye düşündüm ama uykum kaçmıştı bir kere. Bi an aklıma Kuzey geldi. Evde en geç kalkanlar bizdik. Bu yüzden o allahın cezasıyla hep başbaşa ederdik kahvaltıyı.
Tabi Aras'la kıyaslayınca Kuzey iyilik meleğiydi. Sahi,acaba Aras kaçta kalkıyordu? Umarım bugün gelmezdi,bi işleri falan çıkardı. Odama göz gezdirdikten sonra bir kapının daha olduğunu gördüm. Doğru ya! Bir de küçük banyom vardı ve ben hiç bakmayı akıl edememiştim. Belki kaçacak bir pencere falan vardır ümidiyle hızlı bir şekilde banyonun kapısını açtım.
Küçük bir pencere vardı ama dediğim gibi küçüktü sadece hava girsin diye mi konulmuştu bu?! Zaten belli bir yere kadar açılıyordu. Oraya bırak benim sığmamı kolumu bile sokmaya çalışsam sıkışırdı. Zaten odamda iki tane büyük pencere vardı ama odam en üst kattaydı. Atlayamazdım,birine falan seslenemezdim çünkü pencerede bakınca gördüğüm şey maalesef ki bu evin bahçesi ve otoparkıydı!
Acaba bu cam ne tarafa bakıyordu?
Aklıma gelen fikirle hemen bütün çekmeceleri karıştırarak kağıt kalem aradım,bulamadım! Hani aradığım her şey olacaktı?! O sırada gözüme takılan dergilerden yazısız bir sayfa bularak koparttım. Ardından tekrar banyoya ilerleyerek makyaj kutusunu açtım ve içinde koyu tonlarda ruj aramaya koyuldum.
Umarım yazdığım yazıdan bir şey çıkarırlardı.
Ben Delfin Aksoy, Aras denilen kapüşonlu bir çocuk tarafından kaçırıldım. Nerede olduğumu bilmiyorum. Ama bunu bulduysanız yakınlarınızdayımdır
Babamın adı Mehmet Aksoy ona ulaşamazsanız polislere haber verin. Karşılığında ne kadar isterseniz veririm. Gözünü seveyim kurtarın beni!!
Kağıda son kez bakıp iç çektikten sonra katlayıp camdan aşağıya ittirdim.
Bu kağıt şu an benim tek çaremdi.
O sırada kapıdan içeri bi kadın girdi,
"Aras Bey sizi kahvaltıya çağırıyor"
Odanın dışına çıkabileceğime sevinsemde onunla kahvaltı yapmak istemiyordum. Karnım henüz aç değildi
Aşağıya inmek için hiç bir sebebim yoktu. O yüzden tereddüt etmeden cevap verdim
"Gelmeyeceğimi söylersin"
"Hanımefendi sinirlenecek ama Aras Bey lütf-" lafını kestim
"Sinirlensin! Bak bakalım;oradan, umrumda gibi gözüküyor mu?!"
"T-tamam" diyerek kapıyı kapattı.
Zafer gülümseyişi atamadım çünkü muhtemelen Aras'a yetiştirecekti ve Aras buraya gelecekti veya kadını gönderirdi yine. Bu düşünce canımı sıksada karşı tarafa güçlü Delfin'den ödün vermeyecektim.
Ve yine kapı aralandı, içeri giren bu sefer Aras'tı.
"Niye söz dinlemiyorsun güzelim?"
diyerek gayet sakin bir şekilde giriş yaptı.
"Senin sözünü dinlemem için bana bir sebep söylesene!" diyerek kaşlarımı çattım.
"Bak tamam anlıyorum ama bana sesini yükseltme. Kimse yükseltemez,
sen bile! "
"Ne zannediyordun? Tutsak kalmayı kabullenip seninle iyi anlaşacağımı mı?" diyerek alay edercesine güldüm.
"Evet,öyle olacak. Sadece zaman lazım"
Ne saçmalıyordu bu? Ondan hoşlanabileceğimi mi dile getirmişti az önce?Hatta kesin olarak hoşlanacağımı
Tekrardan kendimi tutamayıp kahkaha attım.
"Sen,nasıl bu kadar emin olabiliyorsun kendinden?!"
"Bak burası da benim cazibeliğime kalmış ;) Şimdi aşağıya inecek misin yoksa zorlamı götüreyim?"
Orosodo bonom cozoboloğomo kolmos.
Egoist! Beni gerçekten zorla götüreceğini biliyordum bu yüzden kendimi küçük düşürmemek için önden kahvaltı masasına doğru ilerledim. O da arkamdan kapıyı kapatıp ilerlemeye başladı.
Masaya oturduğumuzda Aras yemek yemeyi bırakıp beni izlemeye başlamıştı. Sinirimi bozuyordu!
Onun bana baktığını fark etmemiş gibi yapmaya çalıştım ama bir yere kadardı yani!! Tam ağzımı açıp cevap vermek üzereyken adamlarından biri Aras'ın yanına geldi ve Aras dikkatini ona verdi. Bu adamı gözüm zaten ilk bahçedeki kapıdan içeri girdiğimde gözüm tutmuştu. Canım amcam ya.
"Aras Bey,bahçede şu notu buldum üzerinde Delfin Hanım'ın ismi yazınca ilgileneceğinizi düşünüp getirdim"
İyi halt ettin! O an içimi korku kaplamıştı. İşte şimdi rezil olmuştum madem Delfin yazıyodu Aras'ı niye ilgilendirirdi ki? Önce bana danışması lazımdı bana! Adı Delfin olan bendim Aras değil. O sırada Aras'ın tepkisini ölçmek için ona baktım daha kağıdın buruşukluluğunu düzeltti ve işte şimdi okuyordu!!
"Şey ben bi lavaboya gidebilir miyim?"
Aras kağıttan gözünü ayırmadan bana talimat verdi; "Otur şuraya"
En sonunda kağıdı masaya bırakıp benimle göz teması kurdu.
Kesin çok kızacaktı,kesin! Aras bi anda kahkaha atmaya başladı. 'Komik olan ne?' demek istesemde konuyu hatırlatmamak için demedim.
En azından gülsün. Bağırıp çağırmasından iyidir diye düşünürken sessiz bir şekilde onu izliyordum.
"Ahaha. Delfin,bu dağ başında birinin o kağıdı okuyacağınımı san-ahahaha"
Kahkahası sinirimi bozmuştu. Güzel gülüyor olabilirdi ama sonuç olarak beni küçümsüyordu! Gözlerimi masanın altına kaydırarak kahlahasının bitmesini bekledim.
En sonunda sesi kesilmişti ve kısık bir sesle "Gözlerime bak" dediğinde bakamadım. Yineledi, "Delfin"
Bu sefer istemsizce ona baktım.
Az önce kahkaha atan adamdan eser yoktu."Bir daha böyle bir şey yapmaya kalkışma" diyerek sinirlendi. Ama ben ne olursa olsun elime geçen her fırsatta bir kaçış yolu arayacaktım.
Aras'ın yanındaki adam gitmişti. Vazgeçtim ben, sevmedim o adamı.
Canı cehenneme!
"Ben tokum" diyerek sandalyeden kalkıp merdivenlere yöneldim.
Arkamdan ismimi sayıklasada cevap vermedim.
Odaya girdiğimde kapıyı kapattım ve kapının arkasına yaslandım. O kadar sıkılmıştım ve o kadar korkuyordum ki.
Daha ne kadar burada tutulacaktım?!
Bu saçmalık daha ne kadar devam edecekti?
Yeni bölüm en kısa zamanda gelicek. Voteları unutmayın💕
