P.o.v (On)bekend
Met een afstand, groot genoeg zodat ze mij niet kunnen zien. Ze herkent me niet. Ze heeft geen idee wie ik ben, wat ik voor haar was. En al die tijd, wist ik wel wie, waar en vooral wát er met haar gebeurde. Ik heb haar altijd in de gaten gehouden, maar niks gedaan. Puur om te bestuderen. Natuurlijk heb ik spijt van wat ik heb aangericht, maar ik kan het niet uitleggen. Niet nu. Het is te ingewikkeld om het uit te leggen, vooral in de situatie waar ze nu in zit.
Ze kijken naar het nieuws waarop het ongeluk ten toon word gesteld. Schrikkende ogen kijkend naar de beelden van de televisie.
Ik maak mij uit de voeten. Stil, geluidloos. Ik weet wat er gebeurd is.
Ik heb alles vanaf het begin gevolgd.
De deur die ik achter mij dicht doe, valt zachtjes in het slot. Rustig en haastig loop ik de trappen op, de gangen door, de buiten deur openend en sluitend achter mij.
Ik maak mijn weg naar mijn auto en begin te rijden naar het bureau.
Mijn schoenen weerklinkem in de hal van het politieburesu.
"Ronald?"
"Hmm?"
"Dossiërs van Josh."
"Josh?"
"Ja Dè Josh, je weet donders goed wie ik bedoel, Ronald."
"Ja, maar het onderzoek is nog niet kla-"
"Interesseert me niet, dossiërs, nu."
Wanneer Ronald is opgestaan uit zijn bureau stoel en de dossiërs pakt en voor mij neerlegt op tafel, gunt hij me.nog één enkele blik.
"Pas op, wat je nu aan het doen bent ie gevaarlijk, Elise, of moet ik nog steeds Luna zeggen?"
ČTEŠ
Gedwongen #VAKANTIEBOEK
TeenfikceDe grootste fout. Hoe dom kon ik zijn? Waarom heb ik hem óóit vertrouwd? Ik had er nooit aan moeten beginnen. Waarom deed ik dit? Wat nu? Kom ik hier nog uit? Wat zijn de gevolgen voor in de toekomst? Waar zijn mijn ouders? En waarom is mijn tante e...
