Angels 2: The Fall (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 1

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και σηκώθηκα πανικόβλητη.

Μπορούσα να νιώσω τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό μου, ενώ μερικές τρίχες από τα μαλλιά μου ήταν κολλημένες πάνω του.

Ήμουν λαχανιασμένη, λες και έτρεχα για ώρες χωρίς σταματημό, και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον φόβο.

Πάλι είχα το ίδιο όνειρο.
Αυτό που βλέπω εδώ και δυο εβδομάδες.

Ένας τεράστιος πόλεμος, ανάμεσα σε δαίμονες και σε αγγέλους, με πρωταγωνιστή πάντα τον Yoongi.

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου, προσπαθώντας να ξεχάσω το γεγονός πως τον έβλεπα να πεθαίνει από έναν δαίμονα.
Έμοιαζε τόσο αληθινό, αλλά ήξερα πως ήταν μόνο ένας εφιάλτης.

Yoongi, που είσαι;

Πριν προλάβω να ακούσω κάποια απάντηση μέσα στο μυαλό μου, η πόρτα του δωματίου άνοιξε και η κυρία Anna μπήκε χαμογελαστή μέσα.

Μόλις με είδε το χαμόγελό της εξαφανίστηκε, και η ανησυχία ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπό της.

«Isabelle. Πάλι;» ρώτησε και ήρθε αμέσως και έκατσε στο κρεβάτι όπου βρισκόμουν.

Δεν απάντησα και απλά κούνησα θετικά το κεφάλι μου.

Εδώ και έξι μήνες εγώ και η αδερφή μου μένουμε σε αυτό το σπίτι. Στο σπίτι του καλύτερού μου φίλου.
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, μου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω πως δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ.

Η κυρία Anna μας έχει φερθεί σαν πραγματική μητέρα.
Αν και φαίνεται όμως μια χαρά, ξέρω πως δεν είναι. Της λείπει ο γιός της, όσο λείπει και σε εμένα.

«Θα ήταν καλό αν με άφηνες να φωνάξω έναν ψυχολόγο. Θα σε βοηθήσει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό για αυτούς τους εφιάλτες.» μου είπε, απομακρύνοντας απαλά τα μαλλιά μου από το μέτωπό μου.

Αναστέναξα και την κοίταξα στα πράσινά της μάτια, προσπαθώντας να της χαμογελάσω καθησυχαστικά.

«Είναι μόνο εφιάλτες. Δεν είναι κάτι σημαντικό.» απάντησα.

«Σου έχει ξανασυμβεί να βλέπεις τον ίδιο εφιάλτη για δυο ολόκληρες εβδομάδες;» ρώτησε σιγανά.

Εγώ κοίταξα αλλού και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

Δεν ήταν όμως μόνο το ότι έβλεπα αυτό το όνειρο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, μα και ότι φαινόταν τόσο αληθινό.

«Άρα καταλαβαίνεις πως δεν είναι φυσιολογικό.» η κυρία Anna έπιασε απαλά το χέρι μου πριν συνεχίσει «Έχεις περάσει πολλά Isabelle, μα είσαι δυνατή. Σε θαυμάζω για αυτό.»