Angels 2: The Fall (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 12

Isabelle

Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, με κάθε βήμα που έκανα μέσα στο σκοτάδι.
Ήθελα να βγω από εδώ όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Αλλά ήμουν σίγουρη πως σε σύγκριση με εκεί που θα πήγαινα σε λίγο, αυτό το μέρος ήταν παράδεισος.

«Φοβάσαι;» ένοιωσα την ανάσα του δαίμονα να χτυπάει στο πίσω μέρος του λαιμού μου.

Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι δεν μπορούσα να δω τίποτα, με έκανε να ανατριχιάσω.

Δεν του απάντησα όμως.
Ήξερε την απάντηση, και εγώ δεν θα το παραδεχόμουν.

«Φτάνουμε. Είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει.»

Μπορούσα να τον φανταστώ με το απαίσιο ειρωνικό χαμόγελό του, καθώς έλεγε αυτά τα λόγια.

Είχα ξαναβρεθεί στην κόλαση.

Θυμάμαι τις φωτιές χωρίς καπνό, τον κατακόκκινο ουρανό και την ανυπόφορη ζέστη.
Δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτή την εικόνα ούτε και την αίσθηση.

Μακάρι να μπορούσα.

Κι όμως είμαι πάλι εδώ, κι αυτή τη φορά χωρίς γυρισμό.

Ένοιωσα το χέρι του δαίμονα να τυλίγετε γύρο από τον καρπό μου.
Ήταν σκληρό και παγωμένο.

Ήξερα πως αυτό δεν ήταν ανθρώπινο χέρι.
Αλλά μπορούσα να φανταστώ πως έμοιαζε με χέρι σκελετού.

Με προειδοποίησε πως στο σκοτάδι παίρνει την κανονική του μορφή, όπως και όλοι οι άλλοι δαίμονες.

Ξαφνικά ένοιωθα ανακούφιση που δεν μπορούσα να τον δω, παρόλο που ταυτόχρονα ήμουν και περίεργη.

Χωρίς να το καταλάβω, μπροστά μας βρισκόταν μια κόκκινη ομίχλη.

Ο δαίμονας με τράβηξε απότομα, καθώς η ομίχλη ερχόταν προς το μέρος μας.

«Μη βγάλεις άχνα.» μου ψιθύρισε σοβαρός.

Έτσι κι έκανα.
Όχι όμως επειδή μου το είπε αυτός, αλλά επειδή συνειδητοποίησα πως κάτι υπήρχε μέσα στο περίεργο κόκκινο σύννεφο.

Ήταν σαν εκατομμύρια σκιές, άλλες με ανθρώπινη μορφή, άλλες με μορφές αλόγων ή δράκων.

Ήταν σαν μια μεγάλη παρέλαση.
Ή σαν εκστρατεία.

Αμέσως αυτή η εικόνα μου φάνηκε γνωστή.
Λες και το είχα ξαναζήσει, ή σαν να το είχα δει σε κάποιο όνειρο.

Το όνειρο!

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτή τη σκηνή την είχα δει στο όνειρό μου.