Angels 2: The Fall (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 13

Εκείνη τη νύχτα ήταν σαν η Γη να είχε σταματήσει να κινείται.

Το φώς του φεγγαριού σταμάτησε να φωτίζει, όταν τα κόκκινα ανατριχιαστικά σύννεφα κάλυψαν ολόκληρο τον ουρανό.

Άνεμος δεν φυσούσε και τα έντομα της νύχτας δεν έπαιζαν τη "μουσική" τους.

Επικρατούσε μια τρομαχτική ησυχία.

Μα το πιο περίεργο από όλα ήταν πως κανένας άνθρωπος δεν είχε προσέξει τίποτα από αυτά.

Ούτε τα σύννεφα, ούτε την ησυχία.

Μόνο ένα ανήσυχο αγόρι περπατούσε ανάμεσά τους, κοιτώντας ταυτόχρονα τον ουρανό τρομοκρατημένος.

Όλοι κοιτούσαν αυτόν, έχοντας περίεργα βλέμματα στο πρόσωπό τους.
Κι αυτό επειδή το ξανθό αγόρι ήταν γεμάτο χώματα, φορώντας ένα μαύρο κουστούμι, που φαινόταν καφέ από τις λάσπες, λες και μόλις είχε βγει από τα βάθη της γης.
Αλλά δεν ήξεραν πως όντος κάτι τέτοιο είχε συμβεί.

Ένας ζωντανός νεκρός προχωρούσε ανάμεσά τους.

Αλλά εκείνος δεν έδινε σημασία στα ευδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων γύρω του.

Ήξερε τι συνέβαινε και τι καταστροφή θα προκαλούσε όλο αυτό.

Τα βήματά του άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γρήγορα μέχρι που το αγόρι ξεκίνησε να τρέχει.

Δεν ήξερε που ακριβώς έπρεπε να πάει, αλλά ήξερε πιο άτομο έπρεπε να βρει.

Κι αυτό το άτομο ήταν κάποιο που είχε περάσει σχεδόν όλη τη ζωή του μαζί του.
Που είχε χάσει τη ζωή του για αυτό.

Αυτό το άτομο ήταν η Isabelle.

Jimin

«Πάρε τη μικρή και φύγετε. Αν μάθουν για το Νεφελίμ θα κάνουν τα πάντα για να τη πάρουν μαζί τους.»

Η Kate κούνησε καταφατικά το κεφάλι της ακούγοντας την προσταγή μου, και έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιο της μικρής.

Από την άλλη εγώ, με όση δύναμη μου είχε απομείνει, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον Yoongi.
Αν βρισκόταν ακόμα στο παράδεισο, ήμουν σίγουρος πως δεν θα τα κατάφερνα.

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ.
Το μόνο που κατάφερα όμως ήταν να δημιουργήσω έναν τεράστιο πονοκέφαλο και ένα ανατριχιαστικό βουητό στο κεφάλι μου, πράγμα που με έκανε να φωνάξω από τον πόνο.