Do końca być sobą

XI

Stasiek i jego koledzy weszli do budynku. Śmierdziało w nim stęchlizną i ziemniakami. Chłopaków to nie dziwiło po tym, gdy pierwszy raz zobaczyli to miejsce.
Staś rzeczywiście mieszkał w pokoju z Maliną, a za ścianą spał generał. To również nikogo nie dziwiło.
- Ej, chłopaki, teraz szybko ubierać polowe ciuchy, bo mamy ćwieczenia o trzeciej. Przyjść punktualnie, bo jak nie to... To będzie źle. Jeszcze nie wiem, co konkretnie. Dobra, a teraz poważnie. Jest wojna, a to nie żarty. Trzeba trenować, bo inaczej takie dupy wyjdą na front i co zrobią?! - cisza. - No nic nie zrobią! Co się głupio gapicie. Ubierać się!
-  Tak jest, panie generale - chórem odpowiedziała wojenna gromada.

Po założeniu ubrań wyszli na plac. Generał już czekał obok broni złożonej dla każdego młodego żołnierza.

- Zaczniemy od przysięgi - zakwestionował Wieluński. - Baczność! Do przysięgi!

Wtem dało się słyszeć równy, donośny chór męskich głosów:

- Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu, w Trójcy Świętej Jedynemu być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczpospolitej Polskiej, chorągwi wojskowych nigdy nie odstąpić, stać na straży konstytucji i honoru żołnierza polskiego, prawu i Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej być uległym, rozkazy dowódców i przełożonych wiernie wykonywać, tajemnic wojskowych strzec, za sprawę Ojczyzny mej walczyć do ostatniego tchu w piersiach i w ogóle tak postępować, aby mógł żyć i umierać jak prawy żołnierz polski. Tak mi dopomóż Bóg i święta Syna jego męka. Amen.

- Całość spocznij!

Po złożeniu uroczystej roty, chłopaki poszli ćwiczyć. Każdy dostał swoją własną broń. Cieszyli się z tego jak dzieci. Aż miło patrzeć. Niestety, euforia ta trwała jedynie do wieczora, kiedy dało się słyszeć najnowsze wiadomości płynące ze świata współczesnego.