F I V E

5K 93 2
                                    

                           Nik
Fien zo zien weglopen doet pijn, meer dan ik zou willen. Zo gewoon mogelijk probeer ik alles al klaar te leggen.

"Er is niets gebeurd, niets" probeer ik me al de hele tijd wijs te maken. Maar de waarheid komt altijd wel boven.. Ik heb Fien in lichte maten zowat verkracht.

Ik sta in het lokaal AL201 en probeer me voor te bereiden de les waar ook Fien zo meteen aanwezig zal zijn. Maar als ze binnenkomt voel ik me zo klein als een muis. Ze kijkt me aan als ze voorbijkomt en ik zie dat ze iets wilt zeggen, maar gaat dan naar haar plaats als ze ziet dat er andere leerlingen binnenkomen.

Als ik me omdraai om te beginnen met de les zie ik dat Fien helemaal vanvoor zit. Zonder ernaar te staren probeer ik gewoon te knikken, maar mijn ogen sluiten zich als er een traan over Fiens wang rolt.

'Gaat u ons weer een proefwerk laten maken?' Vraagt Karen als ik iets wil zeggen. Soms zou ik haar echt op haar plaats willen zetten, maar bedenk me dan telkens op tijd. 'Nee. Jullie krijgen elks wel een boek waarover jullie volgende maand een spreekbeurt over moeten doen.'

'Fien lezen!' Roep ik als ik zie dat ze de hele tijd praat met een andere jongen. Ze schrikt van mijn reactie en meteen heb ik spijt van mijn woorden. 'Sorry, maar..' 'Niets te maar! Of wil je soms nablijven? Ik heb slecht geslapen DUS DOE WAT IK ZEG GODVERDOMME!' Als uitdrukkingen letterlijk zouden zijn dan zou Fien nu van haar stoel gevallen zijn. 'Sorry hoor, maar wat heeft Fien daarmee te maken?' 'Wil jij soms ook nablijven?!' Ook Mason schrikt nu van mijn reactie en zwijgt.

Als ik thuis aankom gooi ik mijn rugzak naar de andere kant van de kamer. "Wat is er mis met mij?!" Nooit wou ik roepen op Fien, nooit wou ik haar gezicht zien zoals ik die vandaag gezien heb.. Er rollen tranen over mijn wangen door spijt dat ik het niet anders heb aangepakt en haar misschien nu nooit zou krijgen.

'Yo vriend!' Zegt Thomas als hij binnenkomt. Hier was ik niet op voorbereid dus zat ik in mijn kamer mijn boeken op te ruimen die ik daarstraks op de grond gesmeten had. 'Wat is er gebeurd?!' 'Niets.' Antwoord ik koel. 'En ik ben de paus.' Hij neemt de boeken van mij over en kijkt me recht in de ogen. 'Zeg op.' 'Ik had nooit leerkracht moeten worden.'

Komt spijt te laat? Ik heb jullie nog niet bedankt om deze shit te lezen! Nou bedankt. Veel leesplezier en vergeet zeker niet te stemmen!

Wrong loveWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu