Wrong love

T H E E N D

         Fien
Opeens word ik door een anoniem nummer gebeld. 'Hallo, u spreekt met..' Ik kan mijn zin niet afmaken. 'Fien Borremans?' 'Klopt.' 'U spreekt hier met het ziekenhuis Sint-Jan.' Gechoqueerd vraag ik waarover het gaat. 'Uw partner ligt in coma.' 'Partner?' 'Nik Fitz.'

Ik voel mijn darmen samenkomen, mijn longen platdrukken en mijn slokdarm samenknijpen. Ik krijg geen lucht meer en heb het gevoel dat ik flauw ga vallen. 'Ik kom eraan!' Zo snel mogelijk leg ik af en ren ik naar de voordeur.

'Wat is er?' Vraagt Jasmin. 'Nik ligt in coma!' Zelf zie in Jasmin blauw worden en gebaard ze dat ik moet gaan. Na een kwartier kom ik aan in het ziekenhuis. Ik ren naar de balie en vraag aan een vrouw waar ik Nik kan vinden. 'Kamer 38, dat is de tweede verdieping.' 'Dank u wel!'

Snel stap ik in de lift en na twee minuten zie ik de kamer van Nik. Eenmaal voor zijn deur, zie ik Nik liggen en rollen er spontaan tranen over mijn wangen. 'Nik..' Zeg ik helemaal kapot. Niet-wetend wat te doen bel ik huilend naar mijn mama.

'Fien!?' 'Mama!' 'Waar ben jij gebleven? Jouw vader en ik waren dood ongerust!' 'Mama, Nik ligt in coma!' Zeg ik huilend. 'Wat!?' 'In het Sint Jan's-ziekenhuis.' 'Dat is een halfuur van hier!' 'Maakt niet uit, mama, ik heb jullie nodig!' De verbinding wordt verbroken en mijn aandacht keert terug naar Nik.

'Nik het spijt me. Het spijt me zo..' Zeg ik als ik op de stoel zit. 'Als ik wist dat dit zou gebeuren..' Ik kan niets meer zeggen of ik zie een verpleger binnenkomen. 'Fien Borremans?' 'Ja.' 'Blij dat u er bent.' 'Gaat het goedkomen met hem?' 'Dat kan ik nog niet zeggen, sorry. Maar ik ga even een paar tests doen. Gelieve buiten te wachten.'

Ik zucht en stap de kamer uit. Juist als ik wil gaan zitten, zie ik mama en ren ik naar haar toe. 'Mama!' Zeg ik huilend. Ze pakt me in haar armen en probeert me te troosten maar het is hopeloos. 'Hebben ze gezegd of het goed komt?' Vraagt papa. 'Ze konden het nog niet zeggen.'

We horen de verpleger uit de kamer stappen en papa vraagt hoelang hij er al ligt. '4 uur.' 'Wanneer gaan jullie..' Ik word onderbroken door het gebiep uit Nik's kamer. De verpleger en ik rennen er naartoe en daar zie ik dat Nik zijn ogen open zijn. 'Nik!' Roep in huilend van blijdschap.

'Hoe voelt u zich?' 'Geweldig.' Zegt hij naar mij starend. 'Haha oke, ik ben terug binnen tien minuten.' Nik knikt en de verpleger sluit de deur. 'Fien..' Zegt hij. 'Ssssssst,' zeg ik terwijl ik zijn hand vastneem ,'hoe voel je je?' 'Goed. 'Ik was zo bang dat ik je kwijt was.' Hij veegt een traan van me weg.

'Héé, ik ben hier. Levend. Pratend.' Ik lach. 'Gelukkig.' 'Het spijg me, Fien.' 'Nee, Nik, het spijt mij. Ik had het nooit mogen uitmaken.' Opeens voel ik Nik zijn lippen tegen de mijne. 'Ik hou van je.' Zegt hij. 'Ik laat je nooit meer gaan.'

SHIPSHIPSHIP
I love this story 😭😂
Bedankt mensen om naar mijn verhaal te lezen! I love you guysss 💗