Wrong love

T E N

Fien
Toen ik in de Engelse les van Nik binnenkwam probeerde ik hem te negeren, maar daar kwam niet veel van. Hij keek me de hele tijd aan dat ik zelfs bang werd dat mijn klasgenoten iets gingen merken, maar daar leek hij blijkbaar niet mee te zitten.

'Weet jij het antwoord Fien?' Vraagt hij me opeens. 'Sorry?' Ik was helemaal niet aan het opletten, mijn gedachten waren bij het moment dat ik gisteren weggelopen was. 'Waar zit je met je gedachten?' Ik wil eerlijk antwoorden, maar bedenk me dan dat het niet echt een goed idee is.

'Ik was even..' Ik kon mijn zin niet eens afmaken. 'Het kan me niets schelen.' Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem geschrokken aan. 'Ga maar buiten staan, ik heb genoeg van je gezever.'

'Meneer, wat heeft Fien in godsnaam gedaan waardoor u zo tegen haar kunt doen?' Vraagt Jasmin. 'Misschien moet jij je eens bemoeien met je eigen zaken. Of wil je ook buiten gaan staan misschien?' 'Sorry hoor, maar het is niet haar fout dat u een kutdag gehad hebt ofzo. En ja, ik zal wel buiten gaan staan. Liever dat dan nog naar u te moeten luisteren.'

Ik stond ondertussen al 10 minuten buiten, maar ik had alles wel gezien en gehoord. Jasmin kwam woest naar buiten. 'Kom je mee naar de prefect?' 'Hoezo?' 'Hem aanklagen.' 'Meid doe eens even chill.' 'Chill!? Heb je hem bezig gezien?' Ik wist niet wat te antwoorden, dus staarde naar beneden.

'Wat is er toch tussen jou en meneer Fitz?' 'Niets! Wat zou er zijn?' 'Het was maar een vraag hoor.' 'Er is niets.' Het enige nadeel aan Jasmin is dat ik niet tegen haar kan liegen. We zijn al jaren bevriend en ze kent me door en door, te goed om een leugen te geloven.

'Je kan me alles vertellen he.' 'Weet ik.' 'Dus?' 'Dus wat?' Ze zucht. 'Moet ik er een tekening bij maken?' 'Mag.' 'Jij en meneer Fitz.' 'Wat daarmee?' 'Heb je je ooit al eens afgevraagd hoeveel hij wel niet naar je kijkt?' 'Hoezo?'

'Man ben je achterlijk?' 'Er is niets tussen Nik en mij!' 'Nik? Mag je hem Nik noemen?' Omg. Ik had zoveel zin om 10 kilometer in de grond te zakken. 'Hoelang al?' 'Wat?' 'Meid je kan misschien tegen Lies liegen maar niet tegen mij.'

'Hoelang al?' 'Het is gedaan.' 'Wat!?' Toen ik die zin uitsprak begon ik te huilen. Ik kon het niet meer tegenhouden, het was een soort mengeling van boosheid en verdriet. 'Ohmygod meid.' 'We kunnen niets samen doen, niets.' 'Wij gaan praten, maar niet hier.'

'Laat het gewoon, er is één vonk geweest maar die is weg. Voorgoed.' 'Geloof ik je?' 'Weet ik niet.' 'Heb ik redenen van niet?' 'Man doe is normaal. We zitten hier niet in een vergaderzaal ofzo hoor.' Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Laat het.' Zei ik en stapte weg.

'Waar ga je naartoe?' 'Huis.'

Oke mensen sorry als dit hoofdstuk echt op niets slaat maar ik heb gewoon geen inspiratie ofso. Het volgende hoofdstuk plaats ik volgende week. Sorry voor het lange wachten! Vergeet zeker niet te voten!♥