REVENGE [Completed]

Part 30

(Zawgyi)

"Appa ဟိုမွာေနရတာ အဆင္ေရာေျပရဲ႕လား...??
နည္းနည္းေတာင္ပိန္သြားသလိုပဲေနာ္"

အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပ်ာပ်ာသလဲေမးရွာတဲ့ သားျဖစ္သူကို Dr. Kim ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာၾကည့္ေနမိတယ္... ဒီကေလးဘဝက ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွေပမယ့္လဲ သူ႕ဘာသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ... Dr. Kim ဒီ့ထပ္ပိုၿပီး တကိုယ္ေကာင္းမဆန္ခ်င္ေတာ့ပါ...

"Appa ေရာ့ အေအးေသာက္ဦး.. ဒီေန႔ညစာကို Suuie ခ်က္ေပးမယ္... သိပ္မေကာင္းလဲ စားမယ္မလားဟင္..??"

သူ႕ကိုယ္သူေတာင္ Suuie ရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းေနတတ္တဲ့ကေလး... သူ႕အျမင္မွာေတာ့ကိုယ္က သားေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေနတဲ့ ဖခင္တေယာက္ေပါ့... သူ႕ကိုေတာင္ ကိုယ့္သားအျဖစ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေတြးေနရွာမွာေပါ့ေလ...

"သား Jaejoong ahhh"

သူ႕မ်က္ႏွာမွာအံ့ဩျခင္း မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနရင္း ကိုယ့္ကို္လွည့္ၾကည့္လာတယ္... သူဘယ္ထင္ထားမလဲ...?? ကိုယ္ကသူ႕ကို Junsu လို႔သာ သတ္မွတ္ထားတယ္လို႔ ထင္ေနမွာေပါ့..

"Appa... ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး..."

"Miyahae... Appa သိေနရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမိတာပါ... သားရဲ႕ဘဝအမွန္ကိုျပန္သြားရင္ Appa ကို တေယာက္တည္း ထားသြားမွာစိုးလို႔ပါ"

ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ကာထိုင္ခ်လာတဲ့ Jaejoong ကုိ Dr. Kim ေပြ႕ဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းထားလိုက္တယ္... သူတသိမ့္သိမ့္ ႐ိႈက္ငိုေနတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့တယ္...

"ဘာလို႔ထားခဲ့ရမွာလဲ...?? ကြၽန္ေတာ့္မွာ Appa ပဲရိွတာေလ... Appa က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္လဲျဖစ္တာပဲ... ၿပီးေတာ့ Appa ကို တကယ္ပဲ ကိုယ့္အေဖအရင္းလို သေဘာထားၿပီးသားပါ"

Dr. Kim ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း Jaejoong ဆံပင္ေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္တယ္... စိတ္ထားျဖဴစင္လြန္းတဲ့ ကေလးေလးပါလား... သူ႕မ်က္ႏွာအမွန္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အတြက္လဲ ကိုယ့္ကိုအျပစ္တင္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘူးေလ...