Belki de Gitmelisin..

«23»

Playist:Cher Lloyd- With Your Love

Ciddi bir ilişki hem de Rüzgar'la. Beni şaşırtıyordu. Hislerimi kabul ettimiştim fakat Rüzgar'ında aynı şeyleri hissetiğini bilmiyordum.

Tabi hissediyorsa.

Ama şu an karşımda durmuş, fikrimi soruyordu. Bu bile birşeydi sanırım.

Şarkı ikinci kez bitince uzun zamandır beklediğini anladım.

-Sanmıştım ki.. Seviyorsun. Yani belki de sadace etkilendin. Bak bunu hiç hesaba katmamıştım. Üzgünüm.

Ben yanlızca yüzüne bakıyordum. Ne yaptığımı anlamıyordum. Böyle konuşmasının ve davranmasının nedeni ne bilmiyordum.

Ben hâla oturuyordum ve sabit bir noktaya odaklanmıştım.

Rüzgar ellerini beline koyup cama doğru ilerledi. Ofladığını duyabiliyordum fakat aynı zamanda bir tür şok gibi birşeyin içindeydim.

Gözlerimi yavaş yavaş yerden ayırıp Rüzgar'a çevirdim. Sıkıntılı duruyordu.

Bunun nedeni bendim, diyerek içim bilinen halay çeksede bu halde olması da yine benim suçumdu.

Kısa bir süre sonra kendime geldiğimde kendimi Rüzgar'ın sırtına sarılmış bir halde buldum. Beynim olanları yeni yeni hatırlamaya başladığında tırnaklarımı daha çok sıkmaya başladım.

Rüzgar'ın elleri ellerime tuttu ve ona sarılmamı engelledi. Bana doğru döndü ve ellerimi tekrar tuttu.

Gözlerim gözlerine sabitlenmişti.

-Dürüst olacağıma söz veriyorum,dedi.

-Hıh?

-Soruların olduğuna bahse girerim. Hadi sor.

Haklıydı.Bu hallerini çözemiyordum. Neyi vardı ki?

Ölümcül bir hastalığı falan mı vardı? Ama olsa bile bana böyle davranmasını gerektirecek bir şey yoktu aramızda.

-Daha sonra. Sorular bekleyebilir, dedim.

Ne yaptığımı bilmeden Rüzgar'a tekrar sarıldım.

Ama çok geçmedende ayrıldım ve gözlerinin içine baktım. Galiba bana ilk kez böyle şefkatli bakıyordu. Bu ne kadar sürer bilmiyordum. O yüzden değerlendirmek gerekmez miydi?

Şimdi yanlızca gözlerine bakıyordum. Ben Rüzgar'a ondan hoşlandığımı söylemeli miydim hiç bir fikrim yoktu.

-Ben..

Söze başlasamda bitirmek için nasıl bir zaman gerekiyordu bilmiyordum. Sadece söylemek istiyordum.

-Ben..

Aynı kelimeyi tekrarladım. Bunun farkındaydım.

-Sen ne?

Merak ediyor gibi duruyordu ama ilgilenmediği belliydi.

-Acıktım. Hadi kahvaltı yapalım.

Kaşları havada bana bakıyordu. Yanından geçip odadan çıktım. Peşimden gelmediğini adım seslerinden anladım.

Salonla koridoru birleştiren kısa merdivenden eğilip içeriye baktım. Kimse yoktu. Şimdi düşününce rüyam gerçekleşmişti.

Rüzgar ve benim gerçek ve ciddi bir ilişkimiz olduğu aklıma geldi.

-Rüzgar bana kahvaltı hazırlar mısın?

Sonunu uzatarak olsada söylemiştim. Ağzımdan bu kelimeler çıktığı için pişman olabilirdim. Yüzündeki gülümsemeden iyi şeyler çıkarmaya çalışsamda tam olarak aklıma gelen ihtimaller iyi değildi. Hatta iyinin yan sokağından bile geçmiyordu.