cover by @ -jashton
Είναι η πρώτη μου ιστορία που έγραψα στο wattpad και η πιο ρομαντική! Kαλή ανάγνωση!
-Μαριτίνα με τρελαίνεις! Τι δεν καταλαβαίνεις? Σου έχω πει όταν επιστρέφω απο την δουλειά θέλω ησυχία! μου λέει και σταυρώνει τα χέρια του επιδεικτικά στο στήθος του.
Ο Δημήτρης γενικά με φωνάζει για όλα , αλλά δεν ιδρώνει το αυτάκι μου.
-Να το πω ξανά: Μπήκα για μισό λεπτό στη βιβλιοθήκη , για να ρωτήσω κάτι τρομεράάά επείγον!! του λέω και σταυρώνω κι εγώ τα χέρια μου στο στήθος.
Επιδεικτικά.
Και εννοείται οτι μια ανοησία τον ρώτησα , αλλά ήθελα λιγάκι να τον δω.
-Σου έχω πει χίλιες φορές θέλω ησυχία , εργάζομαι εδώ μέσα! λέει με έντονο ύφος και για κάποιο λόγο αισθάνομαι πως απολαμβάνει τα ξινισμένα μούτρα μου. Ο παλιοσαδιστής.
Με κοιτά στα μάτια και ξέρω ακριβώς τι θα επακολουθήσει. Ο μονόλογος είναι πάντα ο ίδιος , αλλά δεν τον παίρνω στα σοβαρά.
"Και επιτέλους είπαμε να βρεις ένα δικό σου σπίτι! Ούτε καν αυτό δεν δρομολόγησες ακόμα! Αλλά να σου θυμίσω πως υπάρχει συμφωνία "μου κουνάει το δάχτυλο. Είναι τόσο πολύ γοητευτικός όταν θυμώνει.
Και επειδή ξέρω ακριβώς τι θα πει στη συνέχεια, γι αυτό κι εγώ στρογγυλοκάθομαι στην δερμάτινη πολυθρόνα απέναντι του. Τέλεια! Τουλάχιστον για τα επόμενα πέντε λεπτά μπορώ να τον κοιτάω. Είναι κουκλί , πανέμορφος και εννοείται είμαι όσο δεν πάει άλλο ερωτευμένη μαζί του.
Εννοείται δεν το ξέρει.
Η κασέτα είναι ίδια. Πάντα όταν θυμώνει μου λέει τα ίδια.
"Εγώ αυτή την στιγμή παίρνω τηλέφωνο τον Μάξιμο . Να σου βρει ένα σπίτι όπως το ονειρεύεσαι , δίπλα στη σχολή σου να μην κουράζεσαι .." λέει με το ίδιο ρυθμό αλλά τον διακόπτω.
"Να μην κουράζομαι! Ναι Δημήτρη.."λέω επαναλαμβάνοντας τα λόγια του , αλλά η αλήθεια είναι οτι απολαμβάνω. Δημήτρη.
Ξέρω οτι είμαι για κλάματα, αλλά δεν θα το φιλοσοφήσω και πολύ. Ο άνθρωπος είναι ημίθεος.
-Απορώ γιατί σε πληρώνω δηλαδή..Όλη μέρα είσαι στη σχολή και μετά σπίτι ζωγραφίζεις..μου λέει σχεδόν αδιάφορα και η ματιά του επιστρέφει στα βιβλία του.
