Πέντε μέρες τώρα νοικοκυρεύω το πατρικό μου. Kαθαρίζω και πλένω. Το σπίτι μυρίζει υγρασία. Λυπάμαι που άργησα τόσο να επιστρέψω εδώ.
Όλα μου φαίνονται διαφορετικά. Ή ίσως όλα να είναι ίδια και εγώ να μην είμαι πια εκείνο το κορίτσι που ζούσε σε αυτό το χωριό.
Κάνω μεγάλες βόλτες στα χωράφια έξω απο το χωριό.
Όλα έχουν τον ήχο της σιωπής. Όλα εκπέμπουν σε μια συχνότητα. Είναι λες και να έγινε άχρωμος και άγευστος ο κόσμος.
Δεν έχω διάθεση όπως παλιά να ζωγραφίσω.
Νιώθω θλίψη αλλά είμαι ήρεμη. Έχω μια σιγουριά πως όλα γίνονται όπως θα έπρεπε να συμβούν.
Στο σπίτι της γιαγιάς δεν τόλμησα να πάω.
Είναι γεμάτο φαντάσματα αγάπης.
Αλλά ανεβαίνω στην κερασιά, όπως ήμουν παιδί και χαζεύω την αυλή τους.
Κι έπειτα κοιτάω μονάχα το δρόμο. Για πολύ ώρα. Ο δρόμος όμως πάντα μένει άδειος.
Καμιά φορά παίρνω μολύβι και χαρτί και σκιτσάρω τα πουλιά.
Τα βράδια κατεβαίνω στην παραλία και ξαπλώνω στην αμμουδιά.
Δεν σκέφτομαι τίποτα. Παρά μόνο κοιτώ τ' άστρα.
Νιώθω πως πουθενά δεν ανήκω πια.
Είμαι μόνη σε έναν μεγάλο κόσμο.
Και ο κόσμος είναι τεράστιος.
Κι εγώ χωρίς εκείνον, είμαι τόσο μικρή. Σαν ένας κόκκος άμμου.
Σε λίγο θα βραδιάσει.
Τα νυχτολούλουδα άνοιξαν τα πέταλα τους και μοσχοβολάν. Μύρισε όλος ο δρόμος . Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην οσμή τους.
Τα νυχτολούλουδα μυρίζουν έρωτα. Και ελπίδα.
Παίρνω ένα καλάθι κι ένα ψαλίδι.
Προσεκτικά πηγαίνω στο θάμνο που έχει καλύψει σχεδόν όλο το προαύλιο τοίχο του σπιτιού και αρχίζω προσεκτικά να τα κόβω ένα ένα.
Σκύβω να κόψω κι εκείνα που είναι χαμηλά.
Σαν τα μαζέψω θα τα αφήσω να ταξιδέψουν στα νερά της θάλασσας. Σαν προσφορά για την μεγάλη αγάπη που μου δόθηκε δώρο να ζήσω.
Μυρίζω το αρωμά τους και είναι σαν να μυρίζω εκείνον. Σαν να τον νιώθω δίπλα μου . Να στέκεται και να με κοιτά. Με μάτια έκπληκτα. "Θέλεις βοήθεια?¨" μου είχε πει..
