Το πρόγραμμα που μας κανόνισε ο σείχης είναι απλά καταπληκτικό. Πέντε η ώρα ένα πελώριο τζιπ μας πήρε και μας οδήγησε μέσα στην ασιατική έρημο .Μετά απο μισή ώρα ταξίδι, μας περίμεναν τρεις τεράστιες γουρούνες. Δεν έχω ξανανέβει αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Μάταια ο Δημήτρης με ικετεύει να μην οδηγήσω. Καβαλάω την γουρούνα μου και νιώθω σαν μικρό παιδί. Η μόνη οδηγία είναι να μην χάσω την σειρά μου στο κομβόι.
Η έρημος είναι μαγευτική.
Οι γουρούνες σηκώνουν πολύ σκόνη αλλά όλοι έχουμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας με άσπρα μαντήλια. Μετά απο είκοσι λεπτά, τις αφήνουμε και συνεχίζουμε την υπόλοιπη διαδρομή με καμήλες. Έχω κατατρομάξει. Είναι πολύ ψηλές , καμία σχέση με αυτό που νόμιζα. Ο Δημήτρης με κοιτά συνοφρυωμένος αλλά χαμογελώ ανέμελα. Κρατιέμαι σφιχτά καθώς η καμήλα στήνεται στα 4 πόδια της.
Νιώθω σαν την Λάρα Κρόφτ και τον Ιντιάνα Τζόουνς μαζί!
Καλά για τον Δημήτρη μην μιλήσω.
Το άσπρο μαντήλι του αφήνει εκτεθειμένα μόνο τα γαλάζια μάτια του. Το κορμί του στητό καβαλά στην καμήλα και είναι ο μόνος που δεν δέχεται συνοδό.
-Δεν είναι η πρώτη μου φορά..μου λέει και τα μάτια του χαμογελάνε εύθυμα.
-Ε βέβαια, δύσκολο να σου βρούμε την πρώτη σου φορά για το οτιδήποτε, του λέω και ξεφυσώ.
Τον ακούω να γελά.
Σε λίγη ώρα βλέπω ένα καταπληκτικό θέαμα.
Ξεπροβάλλουν σκηνές απο πλούσια υφάσματα στην μέση του πουθενά. Ένας τεράστιος βράχος , σαν γκρεμισμένο βουνό, στέκει σαν έναστρος ουρανός: Απο κάθε εσοχή του διαχέεται το φως ενός κεριού.
Κατεβαίνουμε και σαν υπνωτισμένη περπατώ προς τις σκηνές. Στην μέση υπάρχουν άνθρωποι με κελεμπίες που παίζουν μουσική με παραδοσιακά όργανα, ενώ γυναίκες με πολύχρωμα υφάσματα λικνίζονται στον ρυθμό τους.
Κοιτάω με ενθουσιασμό τον Δημήτρη και μου χαμογελά κι αυτός.
"Είμαι πολύ χαρούμενη " πραγματικά είμαι. Δεν έχω ξαναπάει ταξίδι στο εξωτερικό. Και όλο αυτό με ξεπερνάει.
-Εγώ είμαι χαρούμενος γιατί είσαι εδώ, μου λέει και προτού απαντήσω ένας μελαχροινός νέος, γύρω στα τριάντα, ντυμένος στα λευκά μας πλησιάζει.
