Τρέμει όλο το κορμί μου , δεν θυμάμαι πως έφυγα απο το γραφείο του και ποτε κατέληξα να κλαίω με λυγμούς στην αγκαλιά της Άννι.
-Μαριτίνα μου είναι ένα κάθαρμα, να τον καταγγείλεις στον πρύτανη, αυτό δεν θα το αφήσεις να περάσει έτσι! μου λέει λυπημένα κι εγώ κλαίω ακόμη περισσότερο.
Νιώθω βρώμικη, μόνο που με ακούμπησε αυτός ο γλειώδη ς τύπος. Με το που μπήκα στο γραφείο του ένιωσα άβολα. Όταν άρχισε να μου λέει να πάω πιο κοντά του, το στομάχι μου είχε σφιχτεί, όταν μου πρόσφερε ουίσκι ένιωσα πανικό, αλλά όταν προσπάθησε να με φιλήσει με την βία τα είχα χάσει. Καθόμουν ακίνητη χωρίς να μπορώ ούτε να του φωνάξω.
"Τα μικρά και όμορφα ταλαντούχα κορίτσια σαν εσένα θέλουν πάντα ένα γερό ιδιαίτερο για να στρώσουν "
μου είπε και έμεινα στήλη άλατος. Απορώ που βρήκα τον κουράγιο να τον σπρώξω και να τρέξω με όλη μου την δύναμη.
Ο Μάξιμος μας περιμένει κάτω εδώ και μια ώρα και εγώ δεν έχω ντυθεί για το γκαλά. Η Άννι διαβάζει την σκέψη μου.
"Ποιό γκαλά Μαριτίνα? Είσαι πρησμένη απο το κλάμμα και ειλικρινά απορώ πως σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να πας μετά απο τέτοια μέρα."
- Είναι σημαντική μέρα για τον Δημήτρη, θα εκφωνήσει λόγο για την προσφορά της γιαγιάς του στις τέχνες, δεν γίνεται να μην είμαι εκεί, αν μη τι άλλο το οφείλω απο σεβασμό στην Κυρία Αλεξάνδρα να είμαι εκεί, λέω και σκουπίζω τα δάκρυα μου.
Έχω αφήσει τα μαλλιά μου λυτά , φοράω ένα σκούρο μπλέ φόρεμα που τονίζει τα μάτια μου και το έχω αγοράσει ειδικά για το αποψινό γκαλά. Θα με έλεγες και όμορφη αν τα μούτρα μου δεν ήταν τόσο πρησμένα.
-Εντάξει, αφού επιμένεις θα προσπαθήσω να μακιγιάρω αυτό το χάλι μου λέει η Αννι και με χαιδεύει στα μαλλιά.
Ένα πλήθος απο κουστούμια και τουαλέτες διακρίνω μέσα απο τα φιμέ τζάμια της Φεράρι και το στομάχι μου δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία . Η Άννι με κρατάει απο το χέρι και με αφήνει μόνο όταν μπαίνουμε στην κυρίως σάλα της δεξίωσης. Στους τοίχους κρέμονται μερικούς απο τους πιο διάσημους πίνακες που έχω δει. Ανασαίνω με δυσκολία. Η μέρα είναι αφιερωμένη στην γιαγιά. Θα είμαι δυνατή για εκείνη.
Ψάχνω με το βλέμμα μου τον Δημήτρη.
Η στιγμή είναι τέλεια να δω ποιά συνοδεύει , πιο χάλια δεν μπορώ να νιώσω άλλωστε. Καθώς το βλέμμα μου περιπλανάται στο χώρο, εντοπίζω τον Δημήτρη να με κοιτάει. Φοράει σμόκιν. Και είναι υπέροχος.
