graffity:Basquiat
-Kάθεσαι και φλερτάρεις επίτηδες μπροστά μου για να ζηλέψω?
Με κρατά σφιχτά απο το χέρι. Τον παρατηρώ οτι με κοιτά απο πάνω ως κάτω . Δείχνει σαν να του έχω λείψει.
Υποκριτή..
"Εμείς οι δυο τελειώσαμε..αν ξεκινήσαμε και ποτέ κάτι" του λέω και θέλω να εξαφανιστώ. Ή να εξαφανιστεί αυτός.
Πάει να με αγγίξει αλλά τον σπρώχνω.
-Τίποτα δεν τελείωσε Μαριτίνα! Είμαι εδώ μπροστά σου, σε κοιτώ στα μάτια και θέλω να σου πω.., μου λέει ξαφνικά με σπασμένη φωνή αλλά τον διακόπτω.
Δεν θέλω, δεν μπορώ να ακούσω άλλα ψέμματα.
"Να μην μου πεις τίποτα Δημήτρη. Τον χρόνο σου χάνεις. Έχασες την ευκαιρία σου να πεις κάτι ένα μήνα πριν! Όταν η μάνα σου κι εσύ με κατηγορούσατε"
Νιώθω το σώμα μου να τρέμει.
Αυτό που νιώθω οργή και σεξουαλική έλξη μαζί , επίσης με τρελαίνει.
-Προσπαθώ με κάθε τρόπο ένα μήνα τώρα να σου μιλήσω. Η Άννι μου είπε πως δεν θέλεις να με δεις , αλλά δεν θα ξεμπερδέψεις έτσι εύκολα απο εμένα. Είμαι πρόθυμος για το οτιδήποτε, αρκεί να σε κερδίσω πίσω. Θόλωσα Μαριτίνα, σοκαρίστηκα, είχα και την μητέρα μου να πιέζει όλα τα σωστά κουμπιά και αντέδρασα έτσι.
Δεν αντέχω να το ακούω όλο αυτό. Αρχίζω να περπατάω γρήγορα προς το αυτοκίνητο αλλά με έχει πάρει απο πίσω και δεν λέει να σταματήσει.
"Την ίδια στιγμή κατάλαβα το λάθος μου. Την ίδια στιγμή έτρεξα απο πίσω σου να σου ζητήσω συγνώμη αλλά δεν σε πρόλαβα. Ζω και αναπνέω ένα μήνα τώρα για ένα σημάδι σου, μια υποχώρηση σου, υποφέρω Μαριτίνα,υποφέρω που δεν είσαι στην ζωή μου"
Σταματάω απότομα και τον κοιτάζω. Με κοιτά με τα μπλε ματάκια του που τον κάνουν ένα επίγειο θεό και κοιτάω τα υπέροχα γεμάτα χείλη του. Είμαι τόσο ερωτευμένη.
Αλλά όχι τόσο για να τον πιστέψω. Ο τύπος με δουλεύει ψιλό γαζί. Για τα φράγκα άφησε την μάνα του να με πει πουτάνα. Ε δεν θα πέσω τόσο εύκολα.
"Πες κάτι μωρό μου" μου χαμογελά διστακτικά.
Παραδέχομαι οτι είναι γλύκας, αλλά..
"Άσε τα σάπια Δημήτρη. Κάποτε θα χαιρόμουν με αυτά που λές, αλλά είναι τώρα αργά"
Με κοιτά ανέκφραστος.
"Μαριτίνα θέλω να σου πω και κάτι άλλο"
Σταυρώνω τα χέρια μπροστά στο στήθος μου και τον κοιτάω με χαλαρό ύφος. Νιώθω πως είμαι η νικήτρια της συζήτησης . Απλά δεν μπορεί να με ρίξει.
"Τι θέλεις να μου πεις?"
Το λέω πολύ αδιάφορα. Αρχίζω να γίνομαι πολύ καλή σε αυτό.
Αν και θέλω να τον πηδή..εμ..να τον φιλή..
Σκατά. Τίποτα δεν θέλω απο τον βλάκα. Ούτε οτι είναι ερωτευμένος δεν μου έχει πει ποτέ.
"Σ'αγαπάω Μαριτίνα"
Εμ..
Ξεροκαταπίνω.
Με κοιτά πολύ σοβαρά. Τόσο που έχω ψαρώσει που δεν μου έρχεται κάτι να πω.
Δεν πρέπει να τσιμπήσω. Κάνει σαν κακομαθημένο που του πήραν το παιχνίδι και τώρα το διεκδικεί με κάθε τρόπο.
Μέχρι και σ'άγαπάω μου είπε.
"Θα πεις κάτι?" διορθώνει τα μαλλιά του και κοιτά χαμηλά. Αλλά όσο δεν απαντάω , γυρίζει και με κοιτάζει.
"Βασικά..το μετάνιωσα ..εμ..αυτό με την κληρονομιά.." του λέω ήρεμα.
Με κοιτά απορημένα. Είμαι σίγουρη πως θα του φύγει η αγάπη σε δευτερόλεπτα.
"Και..σκέφτομαι πως αφού ήταν και επιθυμία της γιαγιάς να πάρω τον όμιλο..εμ λέω να τον πάρω. Θ'αποδεχτώ την κληρονομιά"
Με κοιτά σαστισμένα και σε λίγο τα μάτια του με κοιτάνε αινιγματικά.
Περίμενα να με βρίσει..αλλά..
Απλά με κοιτά σαν να σκέφτεται κάτι έντονα.
-Μαριτίνα παίζεις με την φωτιά..
Γυρίζει ελαφρά το κεφάλι και ξύνει το πηγούνι του. Δεν κατάλαβα αν θύμωσε ή αν το απολαμβάνει για κάποιο λόγο.
-Ο καμένος δεν φοβάται την φωτιά.. του απαντώ θυμωμένα και μου χαμογελά γοητευτικά.
Εμένα τώρα..κάτι μου διαφεύγει.
