Στην λιμουζίνα αποφεύγω να κοιτώ το χαρωπό ζεύγος και κοιτώ έξω αχόρταγα. Το Κάιρο είναι βαμμένο σε μια χρυσή ζεστή ομίχλη. Ο αέρας της πόλης είναι ογκώδης, λες και τον νιώθεις πάνω σου σαν άλλο σώμα και μυρίζει κάτι ανάμεσα σε αργιλέ και μέντα.
Είμαι ενθουσιασμένη, αν και απόλυτα εξαγριωμένη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να μην τους κοιτάξω. Η ξανθιά σχολιάζει τις φτωχικές παράγκες και ο Δημήτρης απο δίπλα κάνει επίδειξη οικονομικών γνώσεων. Τις έχει αναλύσει όλη την οικονομία της Αιγύπτου σαράντα λεπτά τώρα.
Ο Δημήτρης με ενημερώνει πως εκπρόσωποι του σείχη θα μας συναντήσουν το βράδυ στο ξενοδοχείο και πως αύριο στο Σαρμ θα συναντήσουμε και τον ίδιο.
Όταν αντικρίζω το Marriot Ηotel δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου . Το ξενοδοχείο στην αρχική χρήση του ήταν παλάτι που έχτισε για την ερωμένη του ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου. Βρίσκεται σε ένα μικρό νησάκι μέσα στον Νείλο. Στέκομαι στην ρεσεψιόν και κοιτάω σαν χαμένη ολόγυρα. Η πολυτέλεια είναι απίστευτη. Υπερπολυτελή υφάσματα, κίονες, αψίδες, ψυφιδωτά, μαύρο μάρμαρο, φίλντισι, είναι λες και έχω μεταφερθεί σε κάποιο μαγικό κόσμο .
-Είναι τέλειο!λέω αυθόρμητα στον Δημήτρη και δαγκώνω το χείλος μου. Κακώς μιλάω στον εχθρό.
-Ήξερα οτι θα σου άρεσε κορίτσι μου. Μπορεί στο διοικητικό να απέρριψες την μπαρόκ αισθητική, αλλά δεν μπορείς να πεις..μοιάζεις σαν πριγκίπισσα εδώ μέσα, μου λέει και χαμογελά ζεστά.
Δεν απαντάω όμως στην ειρωνία του τίποτα. Γιατί ειρωνία είναι αυτό που είπε, καμουφλαρισμένη με ασύστολη γοητεία και αληθοφάνεια. Δεν τσιμπάω όμως.. Δεν ντρέπεται να μου λέει τέτοια , ενώ η δίμετρη μοντέλα του είναι λίγα μέτρα μακριά μας?
-Προφανώς χρειαζόμαστε ξεκούραση. Εννιά η ώρα είναι η συνάντηση με το επιτελείο του σείχη. Θα είναι μια συνάντηση εθιμοτυπικής διαδικασίας. Επί της ουσίας η συζήτηση θα γίνει με τον σείχη αύριο στο Σαρμ, μου λέει και με κοιτά στα μάτια. Κάνει ειλικρινά λες και δεν βλέπει τα μούτρα μου.
Κανείς δεν μιλά.
-Μαριτίνα..μου λέει με βραχνή φωνή μετά απο λίγα δευτερόλεπτα.
-Είσαι ψεύτης , υποκριτής και σε συχαίνομαι του λέω με μια ανάσα.
Με κοιτά εύθυμα παρόλαυτα και με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.
-Ήθελα να σου πω πως τα δωμάτια είναι έτοιμα. Και πως χαίρομαι που είσαι εδώ μαζί μου, μου λέει ενώ σκύβει ελαφριά το κεφάλι προς τα κάτω. Σαν να πληγώθηκε λίγο. Σαν να ράγισε για μια στιγμή η ατελείωτη αυτοπεποίθηση του. Βλάκα..έτσι μου έρχεται να σε φιλήσω.
Πριν προλάβω να απαντήσω η ξανθιά μας πλησιάζει.
-Δημήτρη πάμε? λέει η παλιοξανθιά και εκείνος της χαμογελά.
"Ναι ας χαλαρώσουμε λίγο" την ακουμπά ελαφρά στην μέση.
Κι εκείνη χαμογελά ακόμη περισσότερο!
Τους κοιτάω και τους δυο και θέλω να κάνω έγκλημα.
Στρίβω και φεύγω με ταχύτητα προς το δωμάτιο μου.
Βέβαια δεν έχω και ιδέα που είναι.
