20 μέρες πριν
-Μαριτίνα χτυπάω τόση ώρα δεν ακούς?
Δεν περίμενα να έρθει βραδιάτικα στο δωμάτιο μου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δει τι κάνω.
-Τι? Βγες έξω!
-Γιατί?
-Βγες έξω τώρα! έλα σε ένα λεπτό!
Προσπαθώ να κρύψω τον καμβά.
...
-Να περάσω?
-Έλα
Κάθομαι αμήχανα στην μέση του δωματίου μου. Μυρίζει έντονα μπογιά.
-Μαριτίνα είναι δυο η ώρα το βράδυ, προσπαθώ να χαλαρώσω με...την συντροφιά μου και αδυνατώ.
Γελάω δυνατά. Αν και θέλω να του βγάλω τα μάτια.
Είναι ημίγυμνος.
-Αδυνατώ να σε βοηθήσω σε αυτό.
-Μαριτίνα μην με τρελαίνεις , έχεις εδώ και μια ώρα ακούς το ίδιο τραγούδι τόσο δυνατά που απορώ πως δεν έχει έρθει η αστυνομία. Και τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα?
-Ζωγραφίζω..λέω ντροπαλά.
-Γιατί κοκκίνισες?
-..
-Τι μου κρύβεις?Τι ζωγραφίζεις?
-Το δώρο σου για τα γενεθλιά σου.
Απλά δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να του το δώσω. Είναι κάρφωμα τελείως .
-Να το δώ ?
-όχι.
-δεν είναι δικό μου? λέει πονηρά. Φοράει μόνο ένα τζήν απο κάτω και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του. Είναι σαν αρχαίο άγαλμα, πεθαίνω..Τι σύμπτωση ειρωνική! Κάπως έτσι τον ζωγράφισα.
-λοιπόν θα μου τον δείξεις?
-Θα κλείσω την μουσική συγνώμη.
-Το δώρο μου? μου λέει σαν μικρό παιδί. Χαμογελάω. Δεν είχα αποφασίσει αν του το δώσω. Το βλέμμα του με περιεργάζεται. Φοράω το μπλουζάκι μετάλικα και μόνο. Ίσα που καλύπτει το εσωρουχό μου. Σε διάφορα σημεία είμαι λερωμένη με μπογιές. Με κοιτά και νομίζω οτι και αυτός δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απο πάνω μου.
Ε βέβαια έχει συνηθίσει να βλέπει μόνο δίμετρες.
- Ντρέπεσαι να μου το δείξεις? μου λεει και σηκώνει το φρύδι ψηλά. Εμένα ντρέπεσαι? μου λέει και το κάθαρμα καταλαβαίνω πως το διασκεδάζει.
