Przyjaciel Mojego Brata 4 || ZAKOŃCZONE

91

- Loren... Kochanie... Wezmę takie, jakie będą.

- Okej... Ale nie białe.

- Spoko.

Zaśmiał się i mnie objął.

- Ej, Loren. Chodź na słówko.

Andrew mnie złapał za rękę, a ja na niego spojrzałam.

- Co chcesz?

- Chodź.

Pociągnął mnie do okna i przy nim stanął.

- Nie chciałem cię zranić.

- Ta. Cokolwiek.

- Po prostu... Sama wiesz, że mam syna.

- Ta. Cokolwiek.

- Czasami muszę od razu do nich pojechać, nieważne co robię. Muszę płacić i z nim jeździć do lekarzy.

- Po chuj mi to mówisz?

- Żebyś zrozumiała, że to nie jest proste mieć syna w wieku siedemnastu lat. Sorry, miałem go już w wieku piętnastu lat.

- Życie. Nie moja sprawa.

- Loren... Daj spokój. Chciałabyś, żebym cię czasami zlewał dla Masona? Nie, byś się o to czepiała.

- Spoko, już sobie wszystko wyjaśniliśmy. Ja się z panem żegnam.

Chciałam odejść, ale złapał mnie za rękę i do siebie przysunął.

- Musisz się tak zachowywać?

- Kolejny bliźniak, który mi powie że jestem suką? Proszę bardzo. Słucham.

- Nie powiem ci tak, ale dlaczego?

- Bo tak chcę. A teraz sorry, ale idę do chłopaka, który się nie boi związków.

- Co?

- Gówno.

- Ej. Co?

- Mówię, że gówno.

- Loren. Jaki chłopak?

- A nie twoja sprawa.

- Ej.

- Spierdalaj do syneczka i Angeliki.

Poszłam do Ethana, a on mnie objął.

- Co chciał?

- Gadał mi o dziecku.

- Jakim dziecku?

- Ma syna. Masona.

- Po chuj ci o nim gadał?

- Żebym zrozumiała, że on nie nadaje się na związek.

- Ja się nadaję.

Pocałował mnie w czoło, a ja spojrzałam przed siebie. Kurwa no. Z jednej strony go rozumiem, nie wiem dlaczego, a z drugiej nie mam ochoty nawet na niego patrzeć. Bo... No... Andrew... Ale... Ugh. Chuj. Kurwa po prostu chuj. Przytuliłam mocno Ethana i schowałam głowę w jego klatce piersiowej.

- Lori, kochanie, co jest?

- Nic. I miałeś nie mówić Lori. Kurwa to jest takie chujowe.

- Panno Patterson, zapraszam do gabinetu. Znowu.

- Pani White jak już. Znowu.

- Ooo słońce jak słodko.

Ethan mnie przytulił od tyłu.