Przyjaciel Mojego Brata 4 || ZAKOŃCZONE

187

- Chodź.

Rozłożył ręce. Przytuliłam go mocno, a on przejechał ręka po moich plecach.

- Pamiętaj, że możesz na nas liczyć.

- A wy nie mieszkaliście we Francji?

- Już z pół roku tu mieszkamy.

- Aa... Okej.

- Mamo! Wszystko okej?

Dylan podbiegł.

- Dylan, serio pytasz czy wszystko okej?

Odsunęłam się od Christiana i spojrzałam na Dylana.

- Okej, ale pojechałaś samochodem!

- Mam prawo jazdy to jeżdżę, chyba logi...

- Dobrze wiesz o co mi chodzi.

Wiem, ale ci tego nie powiem.

- Nie wiem. Właśnie, to Christian, a to Madison.

Uśmiechnęłam się.

- Ta twoja wielka miłość przed ojcem? 

Zaśmiał się. Ugh...

- Taa...

- A to, to twoja psiapsi?

Pokazał na Madison.

- Dokładnie.

- Ja jestem jej kochanym syneczkiem. Prawda mamusiu?

- Prawda.

- Jesteś prawnikiem! Znam cię, ostatnio pomogłeś mojej sąsiadce.

Madison się zaśmiała.

- W końcu ktoś mnie kojarzy! Widzisz? Dobrze jest mnie wziąć do rozwodów. Jak coś to wiesz do kogo się zwrócić. Ona się dopiero dzisiaj dowiedziała że jej syn jest prawnikiem.

Ej! Nie gadaliśmy... Długo.

- Bo mi nie powiedziałeś.

- Ale już wiesz.

- Siema.

Loren przyszła. Ta to umie pokazać emocje.

- To Loren. Córka.

Pokazałam na nią. Chyba ich nie poznał. Znaczy... Dylana nie wiem, ale Loren na pewno. I może ich nie pamiętać, bo w końcu nie gadaliśmy z... Piętnaście lat na pewno. Znaczy oprócz tego jak do niego zadzwoniłam. Ale jejku. To kochane że przyszedł, mimo że nie gadaliśmy.

- Poznałam jego córkę. Chyba.

- Tak. W szpitalu.

Zaśmiał się.

- No.

- Jest tu Patterson?

Lekarz zapytał.

- Tak! Jestem!

Podbiegłam do niego.

- Pani córka jest w ciężkim stanie...

- Przeżyje? Tylko ona mi została, niedługo moja starsza córka się wyprowadzi i zostanę sama jak palec.

- Proszę pani, spokojnie... Pani córka jest w złym stanie, ale robimy co się da.

- Czyli nie przeżyje?

Napłynęły mi łzy do oczu.

- Nie wiemy.

- Jesteście lekarzami! Powinniście wiedzieć czy moja córka będzie żyła!