Was I Ever Really Loved By You? (TRAMYHEARTSERIES #2) (ON-GOING)

Chapter 27 💖 Zereff 💖 Gap

"Hoy tukmol, mag-iingat ka doon ha." Turan ni Neo sakin na ikinangiti ko.

"Huwag mong subukang magloko, kung hindi, susundan ka namin doon para lang bugbogin." Ani naman ni Dim na niyakap ako at kinalampag ng mahina ang likod ko.

"Kuya..." Sawata dito ni Karina na namumula pa din ang mga mata. Maghapon na ito halos umiiyak. Naawa na ko pero kahit anong patahan ko ay naluluha pa din ito maya-maya.

"Ayusin mo buhay mo doon ha." Anang naman ni Tito Rodelio na tinapik ako sa balikat.

"Anak, huwag kang makakalimot sa oras ng pagkain ha. Wala ka sa pilipinas, walang mag-aalaga sayo kapag nagkasakit ka." Bilin naman ni Tita Lore. Ito lang yata ang may mas maayos na bilin.

"Opo Tito, Tita." Tinanguan ko ang mga ito at nag-fist bump kay Dim at Neo. Matapos ay nilapitan ko si Morriz na tahimik na nakatungo sa isang gilid.

"Morz..." Pukaw ko dito gamit ang palayaw ko para dito. Nag-angat naman ito ng tingin. Lukot ang mukha nito sa pinaghalong lungkot at inis ng nakatakda kong pag-alis. Kami na lamang kasi ang magkapamilya tapos ay iiwan ko pa ito. Pero para din dito ang gagawin ko, para sa kinabukasan naming dalawa. Dahil kung aasa lamang ako sa kita ko bilang guro dito, hindi ko masusolusyunan ang mga problemang nakahain sakin. Ayoko mang umalis ay mas malaki ang tsansang makaipon ako doon kaysa dito dahil malaki ang offer sa akin bilang Teacher.

"You know I have to do this." Wika ko dito na nagpapaunawa.

"I know. And I'm sorry Kuya if you have to do this by yourself. I know this is for my sake and our home's sake. I promise, tutulong din ako sa abot ng makakaya ko." Anang nito na hindi na gaanong lukot ang mukha. Nginitian ko ito at niyakap. Mamimiss ko ito dahil ito lamang ang natitira kong pamilya.

"You don't have to. I could take this on my shoulder Morz. Just do me some favor. Can you?" Wika ko dito na tinignan ito ng matiim sa mata nang magbitaw kami.

"B-Basta ba kaya ko kahit ano." Sagot nito sa alanganing salita. Tila may idea na sa kung ano mang hihilingin ko.

"Take care of yourself Morz. And please... watch her for me. I don't know if I could take it if someone grab her away to me." Nakahawak sa isang balikat na wika ko dito.

Napamaang ito at lalong nag-alangan sa pabor ko.

"I-I can't Kuya. You know my feelings for her. If I'd watch her, I will fall harder. And I don't know if I could stop myself after that fall." napapailing na turan nito.

I know what I've been asking is torture for him, but I couldn't trust anyone besides Karina's Brothers than him.

"That's okey. I trust you. And I trust her. Karina could only love one person, and that is me." I smirkly stated, as if, adding salt to his wounds.

Hindi makapaniwalang napahinga ito ng mabigat ngunit napangisi.

"Wow... I can't believe I have an egoistic atrocious brother. Narcissist. Umalis ka na nga, saktan kita diyan eh." Anang nito sakin na inambahan ako ng suntok.

I laughed at that and hug him again.

I then look in the way where my Karina stands.

I must admit, I am little bothered in my brother's words. But, I knew my Baby Bunny. She loves me more than anyone. And I love her too, more than she knows.

We are staring at each others when the announcement for departures aired.

Her already swollen eyes moist again in tears.

Oh God, If only I don't have to go.

Nilapitan ko ito at niyakap ng mahigpit, na agad namang sinuklian nito ng ganoon din kahigpit. Matapos ay awtomatikong naglapat ang aming mga labi, na para bang iyon na ang pinaka-natural na bagay na maaari naming gawin sa harap ng maraming tao at ng pamilya nito.

She cling on my nape while I wrap her in my arms, feeling her body's warmth, savouring his sweet mouth.

Nakadinig kami ng ilang tikhim ngunit hindi pa din kami nagpa-awat. Walang may gustong bumitaw. Tila nakulong kami sa sarili naming mundo at ayaw na naming umalis mula doon.

Bumitaw lamang kami para sumagap ng hangin ngunit nagdikit muli na para bang ikamamatay namin ang paghiwalayin kami.

At hindi ko napigilang mapaluha. Lalaki ako oo, pero tang-ina lang, ang sakit pa lang magpaalam sa babaeng pinakamamahal mo.

Nadama ko ang hikbi nito sa bibig ko. At wala akong magawa, wala dahil ako ang dahilan ng kanyang hikbi.

Pinagdikit ko ang aming mga noo at hinila ito palapit pa sa katawan ko.

"I'll be back Baby. I promise." Nanginginig ang boses na pangangako ko dito.

"Y-You better will Z... You better will." Wika nito sa pagitan ng mga hikbi.

Muling umere ang anunsyo sa paliparan.

Ayoko na talagang bitawan ito, pero alam ng Diyos na kailangan kong gawin ito.

At sa pagbabalik ko, pag maayos na ako at lubos na establisiyado, aariin ko ito. Nang walang anumang inhibisiyon sa pagkatao.

—😢—

"She's pretty. Kapatid mo?" Tanong ng babaeng katabi ko sa eroplano.

Kanina pa ito palinga-linga sa akin habang parang timang akong nangingiti mag-isa sa pagtingin sa mga litrato namin ni Karina sa cellphone ko.

Gusto kong mainis sa tanong nito pero masyadong maganda ang litratong tinititigan ko kung saan napakalawak ng ngiti ng nobya ko.

The picture was a candid shot. I captured this in our first date. On the photo, her hair was blown by the night wind, while her chinky eyes gleaming, and her beautiful smile is heart jolting.

Her finger were pointing at the different color of lights that were illuminated at the surface of the river.

And as the view takes her breath, mine was already took by hers.

And Dear God, I am now missing her.
This gap will surely be hell.

"No. She's..." Napangiti ako bago nakaisip ng salitang nararapat na ilarawan sa babaeng pinakamamahal ko.

"My life." Mas lumawak ang ngiti na tugon ko sabay balik muli ng paningin sa screen ng cellphone ko. Not minding this stranger's confused gaze.

Ilang saglit ang lumipas bago tila nakuha ng estranghero ang ibig kong sabihin.

"O—key... Ahm... Oh, by the way. I'm Margarette. Margarette Vann Delvin." Wika nito na iniabot sakin ang kamay. Tinignan ko ang kamay nito na iniaabot. Wala naman masamang makipag-kamay at makipag-kaibigan dito hindi ba?

"Zereff. Zereff Evan Guillermo."

💖💖💖💖💖