Costello 1: Athena

Chapter 17: Death

I don't care about rumors, I know what I've said and done.

ATHENA MINERVA POV:

"Ohmygosh, Athena!" kaagad ako dinaluhan ni May, kaagad niyang hinawakan ang kamay ko na duguan. "We need to clean your freaking hand, Athena" nag aalala niyang sabi, hindi ako umimik. Lumabas siya at ilang minuto makalipas pumasok si Max na dala dala ang first aid.

Halata sa mukha niya ang gulat, "Athena..." hindi ako nagsalita kundi nanatili lang ako nakatingin sa kawalan. I dont want this life anymore. Gusto ko nang makasama si mommy. Hindi ko na alam gagawin ko. Naramdaman ko ang pagtulo ng luha ko

Ginagamot ni Max ang kamay ko habang hinahalo naman ni May ang likuran ko, "you can cry, Athena. We're here to hear you out" sabi niya

"I missed mommy. I missed her so damn much" hikbi ko, pagkatapos gamutin ni Max at lagyan ng benda ay niyakap ako ni May. "Shhh, hindi magugustuhan ni Tita na umiiyak ka ngayon. We all know that she truly loves you. Na hindi niya kagustuhan na iwanan ka, Athena"

"And we all missed her, Athena." Max added, "Gusto ko na siyang makasama. I don't want to live anymore"

"Athena!" siniksik ko ang sarili ko kay May, "Hindi ko kaya na wala si mommy, Mary. Hindi ko kaya. Tiniis ko ang ilang taon, pero hanggang ngayon alam ko sa sarili ko na hindi ko kaya na wala siya."

"I want to hug her, kiss her and tell her I love her but fuck happened. She's gone, she's gone for good."

"Don't hurt yourself, Athena. Don't forget those people who love you like Tita loves you. Si Lola, kami, and even that Alexander. They love you so much as Tita loved you" umiyak lang ako at hindi nagsalita. I missed you mommy.

please, come back. please, I'm begging you....

"mommy?" nagising ako na wala si mommy sa tabi ko, lumabas ako ng kwarto at pumunta sa kwarto nila but I saw nothing but air. Bumaba ako, pero ang mga katulong lang ako nakita ko. Hinanap ko si mommy sa buong bahay, but I didn't saw her. Nasaan na siya? Bigla akong kinabahan, did she left?

Dumaan ako sa kusina and there I saw a note from mommy, sulat kamay niya ang nakalagay ko.

Hey darling, goodmorning. Mommy will be gone for hours okay? Eat your breakfast, I cooked your favorite pancake with honey. I will be back, promised. I love you - mommy :*

I smiled when I read her note, may gana akong kainin ang niluto ni mommy na favorite kong pancake, after I ate dumiretso ako sa kwarto para maligo at magbihis. Gusto ko pagdating ni mommy fresh ako. hihi.

Pumunta ako sa terrace para hintayin siya, at may upuan doon at tumitingin ako sa paligid.

ILANG ORAS ang hinintay ko hanggang sa sinabihan ako ng maid na pumasok na dahil gabi na, napanguso ako at nararamdaman ko ang luha sa mga mata ko. Bakit wala pa si mommy? sabi niya babalik daw siya kaagad.

Mommy where are you?

Pumasok na ako at dumiretso sa sala, at nakita ko doon si daddy kasama si tita cassiopea, ang first wife niya before mommy. Bakita sila magkasama?

"daddy?" I called him, tumingin siya sakin. Ngumiti siya, pero di ako ngumiti pabalik. "Why are you sad baby?" tumingin sakin si Tita at ngumiti. Tumango lamang ako.

May ibang asawa na rin si Tita, pumupunta lamang siya dito para dalawin ang mga anak niya, sina kuya Hermes, Kuya Hephaestus, Apollo and Artemis.

"Daddy, bakit wala pa po si mommy? Sabi niya babalik po siya kaagad, bakit hanggang ngayon wala pa rin po siya" malungkot na sabi ko, hinaplos niya ang buhok ko

"Uuwi din ang mommy okay? We'll just wait for tomorrow and she will be here" tuluyan na tumulo ang luha ko

"but she promised daddy. She promised she will be back. Hindi naman po niya sinabi na isang araw po siya aalis" iyak ko, pinatahan ako ni daddy ganon di si tita pero di ako tumigil. I want mommy. I only want her.

I am just 15 years old but I want my mommy by my side. But by then, I waited for hours, days, months and even years but she never returned home. My mommy broke her promise.

Until I heard the news that made my whole world destroyed. I was just 17 years old by that time, and I never thought that only person I truly love is gone. She's gone. My love is gone. My mommy is gone.

"Sir, natagpuan na po namin si Mam Minerva"

"after 2 years, what a news. What happened to her? Is she okay? Nasaan siya ngayon? Bakit hindi niyo siya kasama? I told you to get her!" tuloy tuloy na sabi ni daddy sa tauhan niya, Masaya ako dahil dalawang taon na akong walang balita kay mommy, and now nahanap na siya. I never hate her, I know she has her reason to leave the house, one reason is because of my father. I know.

Pupuntahan ko sana si daddy pero napako ang paa ko nang marinig ko ang susunod na sasabihin ng tauhan niya, "Sir, she's one year gone. Napag alam po namin na noong isang taon pa po wala si Mam, because of a car accident" natahimik si dad, lalo na ako. Napasandal ako sa pader. Takip ang bibig para pigilan ang hikbi ko. No, impossible. She's not dead!

"No! SHE'S NOT DEAD! MY WIFE IS NOT DEAD!"

"Sorry sir, alam ko ho na hindi kayo makapaniwala kaya bago po namin sabihin at ipaalam sainyo ay nagimbestiga muna po kami. Nalaman po namin na papunta na po sana si mam dito sa mansyon para ho bumalik ngunit nawalan po ng preno abg sinasakyan niyang kotse at nahulog po yun sa bangin"

"IMPOSSIBLE! YOU HAVE NO EVIDENCE THAT SHE'S DEAD! MINERVA IS NOT FUCKING DEAD!"

"Ibibigay po namin ang mga papeles na patunay sir"

"B-Bakit n-ngayon lang ito? I-Isang taon... Dalawang taon ko pinapagawa sainyo 'to tapos malalaman ko na noong isang taon pa nawala ang asawa ko? Ginagago niyo ba ako?!" kaagad akong tumakbo papaalis doon at pumunta sa kwarto upang doon ilabas ang luha ko na kanina pa umiipon.

Mommy....