Love And Secrets (boyxboy) #TYS18 #TBA2019

|Κεφάλαιο 12|

Κόνορ

Η επόμενη χρόνια ήταν παρά πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Όλοι συμπεριφέρονταν λες και είχαν μεγαλώσει πέντε χρόνια αντί για ένα. Ξαφνικά, όλοι άρχιζαν να τα φτιάχνουν μεταξύ τους και να μιλάνε για τρελά πάρτι με αλκοόλ και για σεξ. Εγώ βέβαια ήμουν εντάξει με το να τους ακούσω, ξέροντας πως εγώ και ο Αλ είχαμε την δικη μας κρυφή ζωη που ήταν χίλιες φορές πιο ενδιαφέρουσα από όσες ιστορίες άλλων παιδιών είχα ακούσει. Ο Αλ όμως σκεφτόταν αντίθετα. Τα Χριστούγεννα, πήγα πίσω στο Βανκούβερ για να επισκεφτώ τα αδέλφια μου και ο Αλ πήγε στο μόνιμο του σπίτι στο Τορόντο. Μερικά βραδιά μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μια συζήτηση έχει μείνει στο μυαλό μου καθαρά...

"Σήμερα ήρθαν για επίσκεψη οι ΜακΝτόναλντ," ο Αλ είπε.

"Ποιοι;" ρώτησα. Είχα κλέψει το σταθερό από το σαλόνι της ανάδοχης οικογένειας των αδελφών μου και καθόμουν στην τουαλέτα με αυτό.

"Η οικογένεια της Κλαρίσα ΜακΝτόναλντ."

"Αα," είπα. Κλαρίσα ΜακΝτόναλτν: όμορφη, έξυπνη, δημοφιλής-είχε όλο το πακέτο. Αυτό βέβαια, αν σου άρεσαν τα κορίτσια.

"Είναι η κοπέλα μου τώρα," ο Αλ είπε ξαφνικα.

"ΤΙ!;" ξέχασα να ψηθιρίσω. Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να γελάσω υστερικά ή να θυμώσω.

"Λυπάμαι, Κόνορ. Οι γονείς μας το κανόνισαν-δεν υπήρχε τίποτα που μπορουσα να κάνω! Είναι μόνο για να μας βλέπουν μαζί. Ξέρεις, τα παιδιά των δυο πιο πλουσίων οικογενειών του Όκλαντ. Δεν σημαίνει τίποτα."

Άρχισα να γελάω.

"Ει!"

Είχα πρακτικά πέσει στο πάτωμα, "Συγγνώμη! Απλώς-" ξέσπασα πάλι σε γέλια.

"Σταματά!" ο Αλ παραπονέθηκε, αν και μπορούσα να τον ακούσω να συγκρατεί και εκείνος ένα γέλιο.

Προσπάθησα να συνέλθω, "Τι θα κάνεις λοιπόν;"

"Θα είμαι το αγόρι της. Ξέρεις, για να διατηρήσω την εικόνα μου."

"Ποια εικόνα προσπαθείς να διατηρήσεις, Αλ; Την εικόνα του ότι ακολουθείς τα βήματα του πατέρα σου ή την εικόνα ότι είσαι στρέιτ;"

"Κόνορ!"

"Λοιπόν, Αλ, μου φαίνεται πως κουράζεσαι πολύ με το να διατηρείς και τις δύο εικόνες. Ξέρω πως η μία δεν ισχύει, αλλά δεν είμαι σίγουρος για την άλλη."

"Ει!" αυτήν την φορά, ο Αλ ακούστηκε αναστατωμένος.

"Λυπάμαι, Αλ," είπα. Πήρα μια βαθιά ανάσα, "Απλως μισώ το οτι συνέχεια προσποιείσαι, εκτός βέβαια όταν είμαστε μόνοι. Εύχομαι και ο υπόλοιπος κόσμος να μπορούσε να δει τον Αλ που ξέρω και αγαπώ."