Love And Secrets (boyxboy) #TYS18 #TBA2019

|Κεφάλαιο 25|

Κόνορ

"Ναι," είπε αναπνέοντας βαριά, "Ευχαριστώ– εννοώ, αυτό ήταν..." δεν συνέχισε.

Ύστερα από το φιλί– το πρώτο μου φιλί εδώ και εφτά μήνες, ύστερα από τρία χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων σπάνια περνούσα μια μέρα χωρίς τουλάχιστον ένα φιλί– η θερμοκρασία του σώματος μου δεν ήταν το μόνο πραγμα που είχε ανυψωθεί. Μια μικρή φωνή μέσα μου μου έλεγε να μην συνεχίσω παρά πέρα, αλλά την αγνόησα. Ήξερα πως αυτό το άπειρο αγόρι δεν ήταν έτοιμο για αυτό, ειδικά με κάποιον που μετά βίας ήξερε. Ήξερα πως δεν έπρεπε να το κάνω αυτό ενώ ακόμη είχα αισθήματα για τον Αλ. Τα ήξερα όλα αυτά αλλά δεν με ένοιαζε, "Ξέρεις, είσαι πολύ ομορφος, Κάμερον."

Τα ήδη κόκκινα μάγουλα του κοκκίνισαν περισσότερο, "Ευχαριστώ..."

Το χέρι μου βρέθηκε πάλι στο πίσω μέρος του λαιμού του, και τον τράβηξα πιο κοντά μου. Τον φίλησα ξανά, αυτήν την φορά πιο σίγουρα και δυναμικά. Τον οδήγησα στο κρεβάτι και ανέβηκα από πάνω του, ενώ τα χείλια μας ήταν ακόμα συνδεδεμένα. Ο Κάμερον με φιλούσε πίσω, αλλά μπορούσα νιώσω πόσο άγχος είχε μέσα του. Αποφάσισα να μην σκέφτομαι αυτό ωστόσο, αλλά αντιθέτως να σκέφτομαι πόσο πολύ εγώ το ήθελα αυτό. Πόσο απεγνωσμένα χρειαζόμουν αυτήν την απελευθέρωση... Μην σκέφτεσαι... Ξέρεις πως το θέλεις... Απλώς κάντο... Ξεχνά τις συνέπειες... μια φωνή μέσα μου φώναζε, νικώντας την ήρεμη φωνή της λογικής. Δεν υπήρχε χώρος για ηρεμία στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Η οικογένεια μου με μισεί, ο αδελφός μου είναι νεκρός, ο Αλ είναι χιλιόμετρα μακριά... για ποιον γαμημένο λόγο να είμαι ήρεμος!;

Τα χέρια μου έσκισαν την μαύρη μπλούζα του Κάμερον, και άρχισα να φιλάω το χλωμό του δέρμα, αναστενάζοντας από το συναίσθημα που τόσο μου είχε λείψει. Σηκώθηκα και έβγαλα και την δικη μου μπλούζα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι, βάζοντας τον Κάμερον από πάνω μου. Με το χέρι μου πίσω από τον λαιμό του, ώθησα τον κεφάλι του στο στήθος μου, έμμεσα προτρέποντας τον να μου κάνει ό,τι του είχα κάνει και εγώ. Άρχισε λοιπόν να μου φιλάει το στήθος και να μου γλείφει τις ρώγες.

Ύστερα από λίγο σήκωσε το κεφάλι του και φιληθηκαμε πεινασμένα. Τότε, ξαφνικά, ο Κάμερον απομάκρυνε το κεφάλι του και με κοίταξε άβολα, "Κόνορ..." είπε, "Δεν... δεν το έχω ξανακάνει αυτό–"

"Το ξέρω," είπα, προσπαθώντας να μην ακουστω υπερβολικά ανυπόμονος, "Το ξέρω, αλλά μην ανησυχείς. Θα είσαι μια χαρά."