Love And Secrets (boyxboy) #TYS18 #TBA2019

|Κεφάλαιο 19|

Κόνορ

Δυο μέρες μετά την επίσκεψη μου στον Μάικλ, έστειλα ένα μικρό e-mail στον Αλ. Ήθελα να του πω ότι ήμουν καλά. Ήθελα επίσης να σιγουρευτώ πως και αυτός ήταν καλά. Οι καβγάδες μας με τον Αλ δεν έκαναν την αγάπη μου προς αυτόν να μειωθεί. Αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα ωστόσο. Οπότε θα έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνος μου. Το μόνο που ζητούσα από τον Αλ ήταν λίγη στήριξη. Αλλά δεν μου την έδωσε ποτέ.

Άρχισα να φοιτώ στο σχολείο στο Βανκούβερ για τον υπόλοιπο ενάμισι μήνα των μαθημάτων. Όπως πάντα, βαριόμουν την ζωή μου, και έκανα συχνά κοπάνες. Οι καθηγητές εκεί έδειχναν λες και μισούσαν τις δουλειές τους, και σπαταλούσαν περισσότερη ώρα στο να φωνάζουν παρά με το να κάνουν πραγματικά μάθημα. Αν δεν είχα και αλλά πράγματα στο μυαλό μου, θα συνειδητοποιούσα πόσο τραγικό ήταν αυτό.

Έπιασα δουλειά σε μια αποθήκη, όπου μετακινούσα κούτες στα φορτηγά. Μου άρεσε γιατί παράλληλα γυμναζόμουν, αλλά το αφεντικό μου ήταν μεγαλος μαλάκας, και φώναζε στους εργάτες για το παραμικρό. Εγώ δεν μιλούσα σε κανέναν, ούτε πήγαινα στα διαλλειματα να φάω μαζί με τους άλλους. Ήμουν εδώ για έναν λόγο: για να βγάλω χρήματα. Χώριζα τον μισθό μου στα τρία: το ένα τρίτο για τους Φόρτιν (για τον Ντέρεκ, πιο συγκεκριμένα), ένα τρίτο για τους Μιλς (την ανάδοχη οικογένεια των αδελφών μου) και ένα τρίτο για τον Μάικλ. Η ιατρική ασφάλεια κάλυπτε τα περισσότερα έξοδα της νοσηλείας του, όμως χρησιμοποιούσα τα χρήματα για να του αγοράσω άλλα πράγματα: ένα παιχνίδι για το PlayStation για να παίζει με τους φίλους του στο νοσοκομείο, ένα βιβλίο, σοκολάτες... οτιδήποτε τον έκανε να χαμογελάει.

Όταν δεν ήμουν στο νοσοκομείο ή στην δουλειά ή στο σχολείο, προσπαθουσα να περάσω χρόνο με τον Ντέρεκ. Ήθελα να παίξουμε χόκεϊ μαζί, να πάμε σινεμά, ο,τιδήποτε βασικά, αλλά δεν ήταν εύκολο. Ο Ντέρεκ μετά βίας μου έλεγε δυο λέξεις την ημέρα και όποτε πρότεινα να κάνουμε κάτι μαζί, πάντα έβρισκε δικαιολογιες. Πως θα μπορούσα να γίνω πάλι ο μεγαλος αδελφός όταν όλοι με αγνοούσαν;

Ένα απόγευμα Κυριακής, μετά την εκκλησία, περιπου μια εβδομάδα ύστερα από την άφιξη μου στο Βανκούβερ, πήγα στους Μιλς. Είχα να δω τις αδελφές μου εδώ και έναν χρόνο, οπότε η Τζέιν θα ήταν δέκα τρία, και η Τζένα πέντε. Ήθελα πολύ να δω πως είχαν μεγαλώσει.

Στην μικρή αυλή των Μιλς, είχα κάτσει δίπλα στην Τζέιν στα σκαλιά ενώ η Τζένα έπαιζε.