İMAM (Tamamlandı)

32

*** Hatice ***

" İnanmıyorum ben şimdi ikiz halası mı oluyorum."

" Evet görümceciğim."

Sevinçle sarılıyorum teyze kızımın boynuna. Dünyanın en güzel ve en iyi annesi olacağına öyle inanıyorum ki. Benim teyze kızım ne de olsa biricik yengem, dert ortağım... Biliyorum annelik en çok ona yakışacak.

Feyzanın ardından taze babamız biricik abimin boynuna sarılıyorum bu kez.

" Hayırlı olsun abicim."

" Sağol kardeşim, Allah sana da nasip etsin inşallah. "

" Amin abicim."

Ben abimleri nihayet bıraktığımda bu kez annem ve babam da onları tebrik ediyorlar.

" Vatana millete islama hayırlı evlatlar olsunlar inşallah oğlum."

" İnşallah baba insallah."

" Oy teyzesinin kınalı kuzusu, bize bu günleri de yaşarttınız Alalh sizden razı olsun inşallah."

Annem, gelini olarak degil de kızı olarak gördüğü yeğenini her zaman dediği gibi ilk göz ağrısını bağrına basarken göz yaşlarına engel olamıyor. Zaten hamilelik hormonları yüzünden şaftı kayan Feyzan ablam da ağlayınca bende koyuveriyorum kendimi, mutluluk göz yaşları dökülüyor göz pınarlarımızdan.

" Ağlamayın artık be, gülme zamanı bizim için bundan sonra."

" Ne duygusuz adamsın sen abi ya."

" Sus kız abiyle nasıl konuşmak o öyle?"

" Babaa oğluna bişey söyle."

" Baba kızın büyüdüğünü fark etsin."

" Ikinizde çocuksunuz hala, Allah sana sabır versin Feyzan kızım üç çocuk..."

Babamın sözü ile hepimiz gözünden yaş gelene kadar gülüyoruz. Abimse bu duruma biraz içerlese de o da dayanamayıp kahkahasını salıveriyor. Ne de olsa babamın haklı olduğu abimin gittikçe çocuklaştığı ortada. Aslında abimin bu hali herkesi sevindiriyor olsa gerek, Feyzan ablamın sevgisinin onu günden güne daha neşeli daha sevecen bir adam yaptığını tek fark eden ben değildim muhtemelen. Sevgi böyle birşeydi demek ki, acaba ben de bu duyguları tadabilecekmiyim acaba?

Bu düşünceler arasında aklıma İbrahim geliyor. Ona böyle içimden bu le olsa kendi ismi ile seslenmek yanaklarımı kızartmaya yetiyor. Acaba nasıl biri diye düşünmekten uykularım kaçmaya başlasamışken sabah Müjde teyzenin küçük oğlu kapıyı çalıyor ve yarın akşam Leyla teyzemlerle birlikte annemler size oturmaya gelecekler müsaitseniz diyor. Merakım bu kez yerini büyük ve tatlı bir heyecana bırakıyor, tabi annemde de bir telaş peyda oluyor. Neyse ki abimler gelince bu durumdan biraz olsun sıyrılıyor. Ben bu düşünceler içinde gezerken abim yerinden kalkıp kapıya doğru yollanıyor.

" Baba biz birde teyzemlere gidelim onlarda merak ediyordur."

" Haklısın oğlum, haydi daha fazla bekletmeyin."

Bu kez annem atılıyor öne.

" Ay durun ben de geleceğim bacıma konuşacaklarım var."

Feyzan ablamın koluna girerken imalı imalı bana bakmayı da ihmal etmiyor haliyle.

" Ben de artık dükkana gideyim."

Herkes evden dağılacağı için mutluluk duyuyorum biraz olsun bu sayede kafamı dinleyebilir tatlı hayallere dalabilirim nihayet. Herkesi kapıdan yolcu edip üst kata odama çıkıyorum. Pembe çarşaflı yatağıma uzanıp gözlerimi kapatıyorum.