Wattys 2019 Kazananı (Yeni Yetişkin) 🏆
[...] Bir kitapta okumuştum. Şöyle yazıyordu: "Boğazı dantel gibi süsleyen Kız Kulesi, her şeye tepeden bakan kibirli Galata'ya âşık oluyordu."
Benim kalbim ise yıllar öncesinde aşka düşmüştü, o kibirli perden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Daha ne kadar yanımda dikilmeyi düşünüyorsun Melek?"
Eda'nın söylenmelerine pek kulak asmasam da dakikalardır yaptığım tek şey bundan ibaretti. Öylece yanında dikilerek karşımdaki manzaradan gözlerimi alamıyor ama bir adım da atamıyordum.
Her şey düşündüğümden de karışık görünüyordu göz bebeklerime. Ne yapacağımı, nasıl hareket edeceğimi kestiremiyordum. Tek bildiğim vazgeçmek istemediğimdi. Bu kez her ne olursa olsun savaşmak, mücadele etmek istiyordum. Kalbimin çarpmasına neden olan o mucizevi adama yaklaşmak, elimi uzatmak istiyordum. Yıllardır zaten uzaktım ondan. Yıllardır içimde tutmuştum hissettiklerimi ve artık bir çığ yığını gibi büyümüştü. Parçalanmak üzereydi biriktirdiğim her şey ama buna engel olmak için artık bir şeyler yapmam gerekiyordu. Aklımda beliren tek fikir ise karşımda yer alıyordu.
Birkaç günden beri düşündüğüm tek şey Eda'nın ortaya attığı fikirdi. Duygularımı, kalbimi Murat'a açmam için Derya'nın bana yardım edebileceğini söylemişti. Başlarda buna pek ihtimal vermek istemesem de şimdi tam tersini düşünmeye başlıyordum. Başka bir çarem yok gibi görünüyordu. Derya iyi niyetli, temiz kalpli biriydi ama bana yardımı dokunur muydu, bilmiyordum. Söz konusu yüreğim olduğunda kimsenin bana yardım edebileceğini düşünemiyordum. Çaresi bulunmayan bir hastalığa kapılmıştım ve adını 'Aşka Düşüş' koymuştum.
"Korkuyorum," diye sızlandığımda Eda da Ahmet de ve hatta ders çıkışında bana eşlik eden Gamze de anlam veremeyen bakışlarla yüzüme baktılar. Kafaları oldukça karışmış görünüyordu.
Karşımdaki üç çift gözün anlamsız bakışlarına anlam verebiliyordum ama asıl korkumun farkındaydım. Korkuyordum çünkü Derya'yla yeni tanışmış sayılırdık ve ben ona Murat mevzusuyla yaklaşmayı aslında hiç istemiyordum. Onu kullanıyor gibi görünmemeliydim. Derya'nın gözünde kötü bir profil çizmek istemiyordum. Fakat şu an onu izlediğimde çevresindeki o dört adama gerçekten ayak uydurduğunu görebiliyordum. Murat ve çevresiyle samimiydi. İşin garip tarafı ise hiçbirinin bundan şikâyet eder gibi bir yanı yoktu. Hepsi halinden memnun bir şekilde Derya'yla şakalaşıyorlardı. Onun gibi olmayı, en azından basit bir arkadaş olarak bile Murat'ın yakınlarında bulunmayı her şeyden çok isterdim.
"Hayır, sen o kadar çocuğa açılmaya korkma ama Derya'yla konuşmaya kork. Bir tuhafsın Melek."
Eda vakit kaybetmeden söylenmelerine devam ederken gözlerimi devirmemek için ona kaşlarımı havaya kaldırarak baktım. Beni anlamıyordu ya da anlamak istemiyordu çünkü her şeyin sonunda paramparça olabileceğimi aklına getiremiyordu. Henüz hiçbir şeye başlamadan sonunu düşünüyordum ama elimde değildi. Beni neyin beklediğini, nelerle karşılaşabileceğimi tahmin etmeliydim ki olacaklara kendimi hazırlayabileyim.
