AŞKA DÜŞÜŞ (TAMAMLANDI)

11.Bölüm

Instagram: askadususofficial / missfirat

Playlist: Ceylan Ertem - Uçurtma

11.Bölüm

"Bu bir uçurtmanın kaçışı, belki de değil.

Bilmem, gökyüzünde aramak doğru da değil."

Ceylan Ertem - Uçurtma

Tüm cesaretimi toplayarak Eda'nın bana sunduğu o fikri kabullenirken, olayların bu noktaya geleceğini hayal bile etmemiştim. Bana Derya'dan fikir alarak Murat'a yaklaşabileceğimi söylediğinde başlarda bu duruma hiç sıcak bakmamış, üçüncü bir kişiyi araya yerleştirerek onaylamamıştım ama bir şekilde de Murat'a artık uzanmak istiyordum. Önüme sunduğu bu akıl sayesinde yıllardır içimde sakladığım adama yaklaşabilmiştim. Derya sayesinde onunla konuşmuş ve buluşmuştum. Hatta kendi kendime hülyalara kapılmış, onunla bir geleceğim olacağına dair umutları bile zihnimde yeşertmiştim. Fakat günün sonunda yine hüsranla karşı karşıyaydım.

Telefonu yüzüme kapattığından bu yana kaç dakika geçmişti, bilmiyordum ama duyduklarım bana hiç iyi şeylerin olmayacağının habercisiydi. Penceredeki yansımama sürekli bakıp dururken tırnaklarımı kemirerek büyük salonda dört dönüyordum.

Eda hala eve gelmediğinden yalnızdım ama sorun etmiyordum çünkü eğer asıl burada olsaydı benim için büyük sorun yaratırdı. Israrla onunla gitmemi söyler ve kapıdan çıkmamam için gerekirse beni odama kilitlerdi.

Murat'tan aldığım telefondan sonra vakit kaybetmeden hızla hazırlanmış ve üzerime hırkamı geçirmiştim. Solgun görünen yüzüme ise hafif bir pudra sürerek yüzümdeki donuk ifadeyi yok etmek istemiştim ama olmamıştı. Gözlerimin altı hala ağlamaktan şişti, yüzümdeki korku ise rengini yitirmiş dudaklarımdan bile belli oluyordu.

Odada dört dönmeyi sürdürürken bedenimdeki kasılmalara, titremelere engel olamıyordum. Onca yıldan sonra beklediğim karşılığın bu olmaması için sessizce dua ediyordum. Bir mucize olmasını diliyor ve Murat'ın söyleyeceklerinin içime su serpmesini istiyordum. Belki çok çaresizce ve aptalcaydı ama buna ihtiyacım vardı. Kalbimin yeniden atıp canlanması için onun söyleyeceklerinin bana ilaç olması gerekiyordu.

Bedenimdeki titremeyi bile bastıramıyorken dakikalardan sonra ilk kez sehpanın üzerine bıraktığım telefonumun titremesiyle neredeyse yerimde sıçradım. Yavaşça ışığı yanan telefona doğru ilerlediğimde elime alıp ekranı açtım. Gelen mesaj ondandı. 

''Aşağıdayım.''

İlk buluştuğumuz günün sonunda arabamı almak için beni okula bırakmasını söylemiştim. İkinci kez buluştuğumuzda ise aniden sınavı çıktığı için yanımdan ayrılmak zorunda kalmıştı. Haliyle beni evime hiç bırakmamıştı. Bir şekilde hep kendim gelmiştim. Peki ya şimdi, tam da bu karanlık gece de nasıl oluyor da evimin adresini biliyordu? Kimden öğrendiğini zihnimde sorgularken aklıma gelen ilk ve tek isim Derya'dan başkası değildi.

Her şeyi daha da çok düşündükçe içinde bulunduğum çukura daha da çok gömülüyor ve üzerime atılan toprakla karanlığın içinde kayboluyordum. Fakat vakit kaybetmek de istemiyordum. Vestiyer kısmına yaklaşıp son kez aynadaki hüzünlü yansımama bakıp derin bir nefes çektim. Omuzlarımı dikleştirerek anahtarlarımı ve telefonumu da hırkamın cebine atıp kapıyı araladım. Merdivenlere doğru yönelip de korkuluklara tutunduğumda ayaklarım gitmemek, bunu yapmamak için direniyordu ama çoktan parçalara ayrılmış yüreğim ise gerçekle yüzleşmek istiyordu ve ben hep olduğu gibi yine yüreğimi dinlemeyi tercih ettim.