Një jetë midis ferrit

10

Perplasi deren fort dhe shkoi drejt saj.Gjithe inati qe kishte brenda vetes e ben te humbiste veten.Gruan per te cilen dikur kishte ndjere dashuri tani nuk ndjente asgje pervecse neveri ne gruan te cilen ishte shnderruar.E mbante mend dhe sot ate gruan e qeshur qe fliste cdo minute per endrrat e saj,qe qante si nje femije kur gjerat nuk i ecnin si duhet.Mbante mend se sa shume gjera planifikonin per te ardhmen e tyre e tani nuk jane asgje me shume vec hije te se shkuares .Ajo grua tashme nuk ekziston me.

-Ti i planifikove apo jo?

Qendronte e ulur ne cepin e krevatit me koken e kthyer nga dritarja duke pire si gjithnje cigaren e saj i dha Dilanit nje pergjigje te ftohte.

-A nuk shkoi gjithcka per mrekulli?Nese me njeh mire e di qe une nuk e njohe fjalen humbje.

-Une nuk njoh gruan te cilen kam perballe por ate me te cilen u dashurova.

-Ajo vdiq?

-Nuk mund ta besoj sa poshte ke rene Leonor.Prisja cdo gje nga ty por ate qe bere dje nuk e kisha imagjinuar kurre.Si guxon dhe i ben montazh fotos time me Alainen?

-Jeni cift i bukur a nuk mendon dhe ti keshtu?

Po e cmendte.Qetesia me te cilen ajo femer po i fliste po e cmendte.Nuk mund ta toleronte me.I gjuajti fort dhe ajo nuk e priste.As ai  nuk e mendonte kurre se do i qellonte nje femre,por ajo e kishte nxjerr nga natyra e tij e kishte bere tjeter njeri.

-Me qellove!

-A thua se nuk e meriton?

-Mua mos me prek me me dore Dilan.Une nuk jam Alaina.

-Mos ia permend kurre emrin asajt.Me degjove.Une do bej cfare te jete e mundur qe ajo te dale nga burgu dhe per me teper te pastrohet emri jone e cila u njollos nga nje femer e piset si ty.

-Mama.

-Urdhero bir?

-Bej gati te gjitha rrobat e Liamit do ta marre djalin tim.

-Cfare?Ti nuk do e marresh Liamin une nuk do ta lejoj kete,ai me perket mua.Do ankohem ne gjykat per kete.

-Ankohu ku te duash por birin tim nuk do e lejoj te rritet me nje nene si ty.Me degjo mire,do luftoj per te derisa te kem frymen e fundit.

E mori Liamin perdore dhe u largua qe aty.Nuk mund ta imagjinoni se sa i lumtur ishte vogelushi ne ato momente ndersa Leonor filloi te bertiste si nje e cmendur.

Te urrej Dilan te urrej dhe per me teper qe nuk ke pare asgje akoma.Nese mendon se ceshtja e Alainas mbyllet ketu e ke shume gabim sepse sapo ka nisur.

***
HM Prison Bronzefield
Woodthorpe Rd,Ashford TW15 3JZ, UK

Ecte neper ato korridore te ftohta si akulli,shikonte njerez qe nuk i kishte pare kurre me pare.Shikimet e tyre te fusnin friken.Nuk ndjenin dashuri ne zemrat e tyre,nuk kishte buzqeshje ne fytyrat e tyre.I shikoje dhe te dukej sikur te thonin Kam per te te vrare.Por jo te gjitha ishin ashtu sic mendonte ajo sepse kishte dhe femra qe mund te kene qene te detyruara te bejne dicka te keqe e po perballen me ferrin.Nuk e dinte nese do ia dilte,ajo ishte nje femer e forte por tani jo me.Mendonte vetem per te voglin e saj,ai ishte shpresa e saj per mbijetese.I mungonte ajo fytyre engjellore,i mungonte ajo buzqeshje qe ai dhuronte kur vinte ne shtepi,ai perqafim me te cilen nuk ngopej kurre.Tani nuk do ti kishte me,nuk do ti shijonte me e nuk do e shikonte me birin e saj te rritej.20 vite mbas ketyre hekura,20 vite errsire,20 vite mall,20 vite vetmi.

-Pershendetje une quhen Ambra.

Ishte nje vajze e imet por mjaft entuziaste.Floket i kishte deri tek supet te zeza dhe ishte goxha e bukur.Mekat si nje bukuri e tille te perfundoje ne kete ferr.