Një jetë midis ferrit

20

-Ju ketu...te dy?

- Pershendetje Alaina.

-Me thane se me kerkonte nje vajze por mesa po shof qenka dhe dikush tjeter.

-Une...

-Ambra nuk ka faj,une kembengula.Te lutem mos ik. Me degjo dhe pastaj vendos nese do me falesh apo jo.

E kishte te veshtire.Ndoshta brenda vetes e dinte qe Dilani nuk kishte faj per ato qe ndodhen por ishte personi qe kishte qendruar nje jete me te.Kur e shikonte i dukej sikur kishte te njejten ligesi si ajo.Ai duhej ti dinte te gjitha keto qe ndodhen,e njihte ate me mire se kushdo tjeter.Pse nuk i tregoi kur ajo ishte e deshperuar dhe kishte nevoj per pergjigje?Genjeshtrat e kishin lodhur por per vitet e shoqerise se tyre nuk u largua,u ul perballe tij duke e pare ne sy dhe priti.

-Nuk kam bere asgje te gabuar.Dhashe  shume e mora me pak sec duhej,kjo ishte nje nder padrejtesite qe mu bene.U dashurova si cdo njeri.Enderroja cdo dite te  ishte e imja.Zgjohesha dhe flija me imazhin e saj.Mund ta kisha cdo dite afer por kisha frike ta prekja se mos largohej nga une.Isha nje djali i ri dhe nuk i njihja te keqijat qe mund te sillte nke dashuri e verbuar.Isha dashuruar si i cmendur pas saj.Nuk kisha asgje,as shtepi e as pasuri e vetmja gje qe mund ti ofroja ishte dashuria ime dhe kjo mjaftonte,te pakten keshtu mendoja une.Pranoi te ishte gruaja ime e ne ate moment une isha mashkulli me i lumtur ne bote.Gjerat ne fillim shkonin per mrekulli ishim te lumtur por gjerat filluan te ndryshonin e une kupyova qe dashuria nuk mjaftonte.Filluan zenkat e shkaktari i zenkave tona ishte paraja.Ndihej e turperuar nga une saqe me mohonte para te tjerve.Zemra ime filloi pak nga pak te copetohej por dashuria ime per te jo.Lajme me i bukur qe kam marre ne jete ka qene ardhja ne jete e nje engjelli,Liamit djalit tim.Mendova se ketu jetet tona do te ndryshonin ,marredhenia jone do behej me e forte se do behesh prinder nje familje por nje dite mora goditjen me te madhe te jetes.Ajo donte ta adobtonte.Si mund nje nene te vrasi nje femije qe merr fryme e ushqehet brenda saj?Kete nuk mund ta toleroja,ndryshova sjellje me te e kercenova me jete nese i bente dicka femijes.Une ndryshova por nuk ndryshoi dashuria qe kisha per te.E urreja veten qe vazhdoja ta doja ate grua te lige.

-A e do akoma?

-Nuk e di Ambra.

-Perse nuk me ke folur asnjehere per keto,ne ishim shoke.

-Nuk mundja te zgjoja nje plage qe ishte duke u mbyllur.Ti kishe problemet e tua me Brianin.Nuk kam dashur kurre te bej keq.Me te verte Leonor ka qene gruaja ime por kurre nuk e imagjinoja qe ishte dashnorja e Brianit.Te betohem qe nuk do e lejoja kurre te shkaterronte familjen.

-Ne rregull,te besoj.Me fal ti mua qe jam treguar si budallaqe.

-Mos u shqeteso dhe une po te isha ne vendin tend keshtu do sillesha.

-Me falni mua me duhet te iki.

-Ambra ku po shkon.

Doli qe aty dhe as vete nuk e kuptoi se syte e saj ishin mbushur me lot.E degjoi me vemendje teksa Dilani fliste per ate femer e kjo nuk i pelqeu aspak.

-Ai e do,vazhdon ta doje.Nuk ka per te dashur kurre nje si une.Zemra e tij i perket asaj e une nuk mund te bej asgje.Pse ndihem keshtu?Nuk duhet te bie ne dashuri me Dilanin.Te lutem zot nuk dua te ndodhe kjo.

***
Kishin bere pothuajse kater ore rruge e ajo po ndihej e lodhur nga ky udhetim.Pak nga pak dita po largohej e po i linte hapsire nates.Donte te flinte por ankthi dhe frika nuk e linin.Ishin larguaj shume nga qyteti ose ndoshta ishin ne nje qytet tjeter dhe ajo nuk e kishte vene re kete.

-Mberritem.

Zbriten nga makina dhe pa qe ndodhej ne nje lagje qe num banonte me askush.Shtepi te rrenuara e disa prej tyre te djegura.Nuk po kuptonte asgje,i dukej sikur e njihte ate vend por truri i saj nuk i po i sillte as nje kujtim.