Një jetë midis ferrit

26

Muajt kalonin e ditet ishin njesoj.Dielli kishte dalur por diell per ta nuk kishte.I vetmi diell qe ngrohte zemrat dhe shpirtrat e tyre ndodhej ne ate shtrat.Nje diell i zbehur e pa jete.Ishte zhdukur buzeqeshja,ishin zhdukur ngjyrat e lumturise dhe e vetmja gje qe ato shpresonin ishte ajo mrekulli qe nuk po vinte e ato luteshin per te.Do te jepnin gjithcka vetem qe lulja e tyre e vogel te celte perseri.Edhe Noahni lutej bashke me ta.Nuk reshti kurre duke besuar,hynte cdo dite ne dhome dhe i fliste,i kujtonte vitet qe kishte kaluar me te,i kujtonte qe ajo duhej te zgjohej sepse asgje nuk kishte me kuptim pa te voglen Niki.Ai e dinte qe e degjonte,doktorret i kishin thene prinderve te tij se edhe pse ishte ne koma ajo degjonte por i vinte inat qe nuk reagonte,nuk luftonte ti hapte syte dhe te thoshte une ia dola per ju per endrren time.Flinin dhe zgjoheshin si te cmendur.Gjumi per ta ishin kthyer ne nje makth dhe per Noahnin te cilit ne syte e tij te vegjel ishin formuar rrathe te zeza.Nuk donte ta linte per asnje moment motren e tij por do te qendronte bashke me te derisa te zgjohej edhe nese do te duheshin vite.

-Edhe sa duhet?-tha me gjysme zeri duke qare Evelin.

-Edhe pak.

-U bene kater muaj qe me thua keshtu por une nuk po shoh asgje Majk.

-Ajo do te zgjohet une e di kete.

E shikonte Evelin djalin e saj dhe e adhuronte besimin qe kishte.Pse ajo nuk ishte si Noah!Pse shpresat per te ishin shuar si nje cigare!

-Dhe pse une nuk arrij ta kuptoj se sa shume je duke vuajtuar une arrij ta shikoj ne syte e tu.Une mund te mos jem nje prind por jam nje femije dhe kam nje nene qe me merr malli per te cdo sekonde,nuk e di ku eshte,nuk e di nese mendon ndonjehere per mua dhe kjo me vret ashtu sic ty te vret fakti qe Niki nuk po zgjohet dhe ke frike ta humbasesh.Nuk dua te te lendoj me fjalet e mia Nena Evelin dhe ndoshta nuk eshte as momenti i duhur per te ta then por une nuk jam djali yt,une te dua shume dhe me te vertet je si nje nene e dyte per mua,u kujdese per mua me dhe nje shtepi nje familje te cilen e pata dikur por per nje arsye u rrenua dhe une dua ta di pse.Nje dite une do kerkoj per gruan qe me solli ne jete dhe nuk do ndalem se kerkuari per te derisa te di nese eshte gjalle apo e vdekur.Nese eshte gjalle do ti kerkoj te me tregoje historine e asaj familje te vogel dhe te gjykoj te drejten dhe nese eshte e vdekur dhe e kane lene pa nje varr une do ti jap nje varr asaj pa urrejtje per te shkuaren misterioze sepse vet ti me ke mesuar qe  nuk duhet ti urrejme te tjetet pa degjuar historine e tyre.Une do te bej te gjitha gjerat ashtu sic me ke mesuar ti dhe nje dite do ti tregoj te tjerve per ty se pavarsisht se nuk mban gjakun e dikujt nuk ka arsye pse mos te duan.

-Biri im!

E puthi fort dhe lotet i rreshkisnin si nje ujvare qe lagnin supet e tij.Ishte surprizuar nga fjalet e tij.Ai nuk ishte femija i saj por kishte arritur te edukonte nje engjell.Sa do te donte ne keto momente te perqafonte dhe vajzen e saj.

***

-Je gjithmone i heshtur e di!

-Po ty pse te intereson?

-Dua thjesht te krijoj shoqeri me ty vetem kaq.Ka disa muaj qe qekur kam hyre ketu nuk flas me askend.

-E pse?

-Disa nga keta jand djem me te cilen nuk duhet te ngaterrohesh.Une quhem Roi

-Gezohem,une jam Liami

-Per cfare ndodhesh ketu.-tha  djali i gjate dhe i holle qe edhe pse dukej i madh ne pparaqitje ne moshe ishte vetem 16 vjec.

-Per nje gabim qe nuk e di nese do tia fal ndonje dite vetes.Lendova njerezit qe me donin,lendova veten dhe tani po humbas gjerat me te bukra te jetes.Nuk do te shijoj me asgje vecse shtate vite ne kete vend me kater mure.Mendoja se faji per te cilen ishte shkaterruar familja ime ishte Ambra por e kisha pasur gabim,sapo kuptova qe nena ime asnjehere nuk me kishte dashur dhe per te une nuk isha asgje me shume se nje pengese.

Ishte penduar Liami per ato cfare kishte bere por per cfare vlente kur liria e tij ishte mbyllur tashme dhe per te nuk ekzistonte asgje vecse mure te bardha te mbytura nga lageshtia.Nje femije i cili mund te kishte nje te ardhme nje enderr tani nuk kishte me asgje.I hodhi me te dyja duart ne erresiren e pertejme jeten e tij e tani ishte vetem e i vetem do te perballej me jeten qe kishte krijuar.

-Paske bere dicka te keqe por mendoj se nuk eshte aq e keqe sa ajo qe kam bere une.

-Cfare ke bere?

-Vrava gjyshen time se nuk me dha leke per tblere cigare.Babai nuk me flet me thote qe ai nuk ka me nje djale.

-Edhe im ate edhe pse nuk ma ka thene e di qe i vjen turp nga une.

-Ne nuk do te kemi kurre nje jete qe duam.E shkuara jone gjithmone do te na ndjeke dhe do te na kujtoje se ne sa do njerez te mire te behemi do te jemi gjithmone kriminel.Si nje tatuazh ne lekure do mbetet e sado te duash ta fshish ajo aty do te mbetet e padukshme per te tjeret por e dukshme per ne.

-Eshte vertete.Une deshiroj vetem qe personi qe aksidentova te jete mire perndryshe do te jetoj me peshen e fajit gjithe jete,mund te kem vrare dike por ne te vertete kam vrare shume njerez ne ate aksident.

-Si!Nuk te kuptoj!

-Familja Roi familja.Cdo njeri e ka nje familje.A mendon se familja nuk e perjeton ate cfare u ndodh femijeve te tyre!Ndoshta nuk me kujtohet shume nga ai aksident sepse ishte erresire por arrita te dalloj nje vajze,nuk e ndihmova por u largova si nje frikacak.

-E si do ta ndihmoje ti ate kur ti je thjesht nje femije.

-Nuk e di do kisha lajmeruar dike....ndoshta do kisha arritur te beja dicka.

***

Hej une erdha perseri,por mesa shikoj ti akoma po tregohesh kokeforte.Ne rregulla pra,dhe une do te jem po aq kokeforte sa ty,por duhet ta dish se me kete sjelljen tende po na merzit te gjitheve ne.Une jam duke pritur qe te luajme bashke dhe te ndaje me ty gjerat e mia,e di sot shkruajta nje ese per ty dhe pres qe ti ta lexosh.Mund ta lexoja dhe une per ty por nuk do ta bej sepse dua qe cdo fjale qe kam shkruajtur per ty te dalin nga goja jote e vogel.E njoh Nikin,vazjen camarroke dhe kurioze dhe po ashtu e di se sa shume do te dish se cfare kam shkruajtur une per ty,tani qe duke me degjuar dhe me siguri duke me share ose sa deshire ke te me gjuash.Epo hajde me gjuaj bertit mua vetem me mjafton qe ti te zgjohesh.Do te tregoj te gjitha dritat,kenget,lojrat dhe fishekzjarret qe ti nuk arrite ti shikosh.Kam kater muaj qe hyje fshehurazi per te pare ty se nuk me lejone.Sipas tyre une jam i vogel per te qendruar neper spitale por une nuk do te largohem asnjehere derisa ti te zgjohesh.Do te kendoj te gjitha kenget qe ty te pelqejne do te ble cdo dite cokollatat qe ty te pelqejne por te lutem zgjohu dhe na rikthe lumturine e mungur,buzeqeshjet e humbura dhe na largo lotet.

I kapi doren fort dhe mbylli syte qe lotet te kishin mundesi te rridhnin ne faqet e tij.Nuk po mundej me.Perpiqej te binde veten se kishte nje shprese dhe per ate shprese nuk ishte me i sigurt.Derisa..... nje dore e ftohte shtrengoi ngadale doren e tij.Hapi syt dhe nje buzeqeshje e vogel u formua ne fytyren e tij.Akoma ishte shokuar nga ajo pamje kur papritur degjoi ate ze...ate ze qe i kishte munguar shume gjate ketyre muajve,ate ze qe e degjonte pothuajse cdo sekonde ishte rikthyer.

-No...ahn!