Një jetë midis ferrit

33

Me ne fund, do te gjente ate qe kishte humbur prej shume kohesh.Do te bashkoj me ate qe te tjeret i ndane e ndonese mbante mend shume pak nga e shkuara nuk ka besuar askend,asgje nga ata cfare ka degjuar.Askush nuk ia arriti te prishte imazhin e gruas misterioze qe ai e quante nene.Njerzit genjejne,e shnderrojne te gjithe ngjarjes sipas interesave te tyre dhe per kete arsye nuk besoi ata njerez qe e njihnin historine e tij,nuk besoi ne ate qe ata e quanin "Shtriga e historise",por vendosi te besonte ate grua qe e dinte me mire se kushdo ate histori dhe zemra e nje djali e dinte qe nje nene nuk mund te genjente kurre femijen e saj.Thonin qe ajo mund te kishte vdekur,por as kete nuk e besoi,jetoi me vite shprese qe ajo ishte diku duke pritur per nje dore te zgjatur drejt saj.Edhe pak kishte mbetur qe te bashkoheshin per te mos u ndare me kurre,edhe pak kishte mbetur per tu rrethuar nga ato krahe qe i kishin munguar kaq shume.Nje lote lagu faqen e tij,nje lot gezimi,emocionesh te papershkrueshme te nje djali qe do te ritakoje njeriun me te shtrenjte te jetes mbas 20 vitesh.

-Je mire?

-Po,jam mire.

-Do ta gjejme nenen tende Noah jam e sigurt per kete.

Ishte i lumtur qe ajo ishte prane tij,e vetjma per te cilen ai kishte me shume nevoje se kurre.E donte dhe nuk arrinte ta kuptonte se perse nuk ia thoshte.Nuk kishte cfare te humbiste me,i shtrengoi duart e pa drejt e ne sy dhe e puthi,lehte duke sinkronizuar buzet e tij me te sajat.Lea buzqeshi duke u bere flake e kuqe.Duheshin,qe diten kur syte e tyre te vegjel u shkembyen.Do ishte mekat nese dy zemra te pafajshme te lindur per njeri-tjetrin te ndaheshin e fati i tyre te ishe diku tjeter,me dike tjeter,ne rruge te ndryshme.

-Te dua Lea.

-Te dua Noah.

Thane te dua perpara se te shkembenin nje puthje tjeter me pasionante.

***

-E vrava,une e vrava ate.

Ktheu dhe nje gote tjeter dhe filloi te perseriste te njejtat fjale.

-Liam,cfare ka ndodhur me ty,shiko si je bere.

-Une e vrara Simon.

-Ke?

-Vajzen me te bukur qe me kane pare ndonjehere syte,tani per fajin tim ajo nuk shikon me.Une ja mora shikimin atyre dy syve te bukur.

-Ti je dehur,nuk e di se cfare je duke thene.Eja te te coj ne shtepi.

-Nuk ka nevoje,mund te iki vete.

Dukej si nje i cmendur por askush nuk e dinte dhimbjen qe ndjente ai.
Donte ta sheronte dhimbjen,por me cfare?
Ilaci i vetem ishte ajo,e embla Niki.Si do te munde ta shikonte kur te gjitha vuajtjet e saj ishin te shkaktuara prej tij.I mori te gjithe boten nga ngjyrat dhe i falin erresire.Shikoi ne xhamin e vitrines veten e tij,nuk shikonte gje tjeter pervecse nje njeri te lig i maskuar si engjell.

-Me fal Niki dhe pse une nuk e meritoj te falem.

***
-Do te shkojme nga kjo ane.

-Jo me pare dua te shkoje ne shtepine time,te lutem.

-Patjeter.

Sa kishte ndryshuar Londra nder ato vite,dhe imazhet e atyre rrugicave qe mbante mend nga femijeria ishin zhdukur.Dukej si nje vend i huaj per te,por ai vend mbante ende copezat e femijerise se tij,ate pak femijeri qe kaloi me familjen e tij te vogel,ate pak femijeri qe kaloi dore per dore me nenen e tij rrugeve te ketij qyteti.Ndjente nje boshllek te madh,kishte humbur shume vite aty dhe arsyeja pse akoma nuk e kishte zbuluar.

Ecen dhe disa kilometra te tjera dhe ndaluan perpara nje shtepie shume te madhe.E rrenuar,e braktisur,e kishte humbur bukurine e dikurshme qe kishte ajo shtepi.Tani,ishte nje shtepi e vetmuar e cila kishte mbajtur zi per vite te tera.Mori fryme thelle dhe me hapa te ngadalta sikur nuk donte ta shqetesonte hyri brenda.Gjithcka ishte ashtu si e kishin lene heren e fundit pervec faktit qe tani cdo gje ary ishte e piset dhe vinte ere e mykur.Hyri ne kuzhine dhe perpara ju shfaq e gjithe skena,kishte ngelur akoma pika gjaku te cilat ishin thare ne ate dysheme te ftohte.U largua menjehere duke u drejtuar per nga dhoma e tij.Ishin te gjitha aty,lodrat e tij,batanija e tij e preferuae,pizhamat,perrallat qe i lexonte nena e tij para gjumit dhe arushi i madh qe prinderit i kishin dhuruar per ditlindje.E perqafoi fort dhe pse era qe mbante te neveritej nuk i bente pershtypje.Ndjente aromen qe i kishte munguar kaq shume.Kembet e drejtuan me pas per tek dhoma e prinderve te tij.Ndjeu nje shtrengim ne zemer.Rrobat e prinderve te tij ishin aty gjithashtu dhe sendet e tyre.Hapi nje nga sirtaret e komodines dhe aty gjeti disa fotografi.Ishin ata te tre,te lumtur,duke buzeqeshur.I shtrengoi fort ne kraharor dhe shpertheu ne lot.Nuk mundej me,nuk mundi ta mbante gjithe kete torture brenda vetes.Ato foto,ajo shtepi e ktheu pas ne kohe,ne kohen kur familja e tij e vogel ishte familja me e lumtur ne bote.Nje zot e di sa e cmendin ato kujtime,sa e digjte malli per ato caste.U ul ne gjunje shante, mallkonte,ulereriste  dhe i gjuante me grusht dyshemese.