Një jetë midis ferrit

29

New York,2031

Midis se bardhes dhe se kafes,te bukures dhe te shemtuares,te embles dhe te thartes,shijes dhe aromes,delikateses dhe punes se perkushtuar me aq dashuri dhe pasion.Dikur thjesht i shijonte,sot jane nje pjese e pandare e jetes.

-Po vjen nje arome e mrekullueshme.

-E gjen dot se cfare eshte?

-Krem karamel e preferuara ime?

-A deshiron ta provosh?

-Po,te lutem.

-Cili eshte sekreti i kesaj embelsire?

Ju afrua ngadale dhe i pershperiti lehte tek veshi.

-Dashuria,por kete nuk duhet ta di askush.

-Jo,premtoj per kete.

-Nuk me the si po shkon me kursin e kercimit!

-Mir-tha me nje ze te vaket teksa shijonte krem karamelin e saj.

-Niki!

-Vazhdojne  te qeshin me mua kur une rrezohem,e verber apo jo cfare dallimi ka per te tjeret une jam nje klloun qe i bej per te qeshur.Vazhdoj te degjoj zera te cilat thone se nuk do behem kurre nje balerine,nje si une nuk e ka vendin aty.

-Ti ke talent.Njerzit flasin ashtu sepse ndjejne zili per ty.Dhe e di perse!

-Perse?

-Sepse ti je me e mira Nikol Morris.Nuk do te thote te  shikosh qe ti te behesh nje balerine e shkelqyer,duhet ta ndjesh brenda teje dhe ti e ndjen sepse e do,eshte endrra jote.

-E di,kane kaluar shume kohe qekur me kane thirrur me kete emer.Madje e kisha harruar fare emrin tim.

-Si keshtu!Ne kursin qe ti ben mesuesit te therrasin Nikol.

-Jo,per ta une jam thjesht Niki Morris.Keshtu jam rregjistruar une.Nuk dua qe askush te me therrasi  Nikol,ajo vdiq diten qe varrosen babain e saj.Ate emer e vendosi ai dhe e mori me vete ne boten tjeter.

-Nik!

E perqafoi fort dhe te dy qajten ne krahet e njeri-tjetrit.Sa vite kishin kaluar,sa vuajtje,te qeshura,zemerime,lot kishin kaluar.Noahni perseri perjetoi humbjen e nje personi qe e donte shume dhe perseri pa nje burre te shtrire ne toke ashtu si para njezet  viteve.Por ajo qe po  e perjetonte me shume humbjen e tij ishte Niki e cila me siguri arrinte ta kuptonte me se miri se si ndihej ai.Ishin dy njerez te ndryshem te destinuar te perjetonin te njejtin fat e te ishin ngushellimi me i mire i njeri-tjetrin.

Kujt mund ti besonin dhimbjen e tyre?

Njerzit nuk te duan me si me pare nuk te shikojne me si me pare dhe per me teper qe nuk te zgjasin me doren per te sheruar plaget por per ti hapuar ato ne cdo cep te trupit deri ne qoshet me te thella te shpirtin duke gotitur dhimbjen qe ajo te uleras fort e zeri i saj ti japi kenaqesi ligesise njerzore.

Ata...ja arriten te mbijetonin pa u kafshuar nga e keqja,mesuan ndaj njeri-tjetrin,u bene deshmitare te jetes se tyre e te dy besuan tek forca e se mires,mbyllen syte,lane pas te shkuaren dhe larguan te gjithe gjerat negative qe i rrethonin.Ajo perseri ishte me ta,e shkuara eshte gjithmone me ta por kjo nuk i pengon te hedhin hapat e tyre drejt se ardhmes me nje buzeqeshje sepse kjo......eshte deshira e engjejve te tyre.Ndoshta ata nuk e kishin degjuar por e dinin...

-Me mungosh shume.

-Te gjitheve na mungon Niki edhe mamit tend i mungon shume.

-Akoma nuk arrij ta besoj,ishte mire,i lumtur...